เรื่องมีอยู่ว่า เรียนซัมเมอร์แล้วมีวิชานึง ต้องลงพื้นที่ เรียนรวมๆกันหลายคณะ สาวๆเยอะแยะไปหมด หนุ่มโสดก็ได้ใจสิครับ
แทบจะไม่เป็นอันทำงาน แต่มองๆก็ยังไม่มีใครตรงใจซักที และแล้วก็ถึงเวลากินข้าวเที่ยง ระหว่างที่ตักข้าว ก็บังเอิญได้สบตากับเธอคนนึง
ผมก็ยิ้มให้ เธอยิ้มตอบ บอกตรงๆ ใจละลาย เกิดมายี่สิบกว่าปี มาเข้าใจคำว่า ยิ้มละลายใจ ก็วันนี้แหละ
จังหวะนั้นทำอะไรไม่ถูกเลยครับ แล้วฟ้าก็เล่นตลกอีกครั้ง พอกลับมานั่งที่โต๊ะ บังเอิ๊ญบังเอิญ ผมนั่งโต๊ะข้างนอกห้อง พอมองเข้าไปในห้อง
เธอนั่งอยู่ตรงหน้าต่างพอดีเลย บอกเลยข้าวมื้อนั้นเป็นข้าวมื้อที่อร่อยที่สุดในรอบหลายปี ฟินสุดครับ คนอะไรทำอะไรก็น่ารักไปหมด
แต่ก็เสียดาย เพราะวันที่สองต้องแยกกันทำกิจกรรมกลุ่ม เลยแทบจะไม่ได้เห็นหน้าเธอเลย จนตอนสุดท้าย สรุปงาน ก็มีการแนะนำตัว
ได้รู้จะชื่อ รู้คณะ ความหวังเริ่มก่อเกิดในใจ ต้องเข้าไปขอเบอร์ ทำความรู้จักเธอให้มากกว่านี้ แต่แล้วก็พลาดไปครับ ทำกิจกรรมเสร็จ
โดนอาจารย์ใช้ไปยกของ กลับมาถึงปรากฎว่า รถคันที่เธอนั่งออกไปแล้ว เฟลสุดๆ ยังเหลือความหวังเล็กๆว่ากลับมาถึงมหาลัยน่าจะทันกัน
ที่ไหนได้กลับมาถึง อาจารย์บอกเขากลับหมดแล้ว รถคันนั้นมาถึงเป็นชั่วโมงแล้ว เซ็งสุดๆ อยากเอาหัวโขกบันไดรถตาย555
แต่ผมก็ยังมีความพยายามครับ มานั่งหาเฟสเธอ ทั้งๆที่รู้จักแค่ชื่อ กับ คณะ เอาเลยครับ เข้าเฟสเพื่อนที่เรียนคณะนั้น จะถามเพื่อนก็ไม่กล้า
กลัวมันล้อ ฮ่าๆ ไล่หาในรายชื่อเพื่อนของมันเลยครับ นั่งดูทีละคน(โรคจิตเนาะ) ใช้เวลา 2คืน กว่าจะหาเจอ กดแอดเพื่อนเสร็จสัพ นอนรอด้วยความหวัง
ตื่นมาเปิดเฟส เธอรับแอดเรียบร้อย ดีใจแทบจะร้องตะโกน แต่กลัวเมทลุกขึ้นมาเตะ ก็เลยได้แต่นั่งยิ้มอยู่คนเดียว
จากนั้นก็เริ่มส่องสิครับ คลิกเข้าไป หัวใจแหลกสลาย จากที่นั่งยิ้ม น้ำตาซึมเลยสิครับ เธอมีแฟนแล้ว
แล้วทุกสิ่งที่ตูทำมาเพื่ออะไรวะ อดหลับอดนอนนั่งหาเฟส เพื่อที่จะมารู้ว่า เขามีแฟนแล้ว บ้าบอที่สุด
น่าจะเจอกันมาตั้งนาน ก่อนที่เธอจะเป็นของใคร ปาฏิหาริย์ไม่มีจริง แซดดมาก
ยาวมั้ย ยาวสิ พิมพ์จนเมื่อย ขอบคุณที่รับฟังครับ อึดอัดใจไม่รู้จะไปพูดให้ใครฟังเมทกลับบ้าน
ขอบคุณสำหรับพื้นที่ในการเพ้อเจ้อ