ประมาณ 17.20 น.  ขึ้นรถเมล์ฟรีสาย 23  แดงครีม เลขบนกระจกหลังน่าจะ 3-40246 ถ้าจำไม่ผิด
ขึ้นรถมาผมนั่งเบาะหลังสุด ตรงกลาง  ซ้ายมือผมเป็นคนวัยทำงาน
คนขวามือแต่งชุดคล้าย รปภ. กางเกงสีกรมท่า เสื้อเชิ๊ตสีกรม แต่ใส่เชิ๊ตลายสก๊อตทับอีกที
มีหมวกคล้าย รปภ.วางบนตัก

คือขึ้นมานั่งได้แปปนึงเอง ได้ยินบ่นพึมพำๆ กับเสียงไฟแชค ดังแช๊ะๆตลอดเวลาแต่ไม่ได้หันไปมอง
เลยป้ายพรรคเพื่อไทยมานิดเดียว กลิ่นไรเนี่ยเหม็นไหม้ หันไปมอง
อ้าว เฮ้ยยย ! นั่งลอกฟลอย ม้วนหลอดจะดูดยานี่หว่า  หลอนมาเลย ลวกเพ่ ....

ซักพักเค้าหันมาถามผม นี่วันไหนแล้วพี่  มือเค้ายังถือฟลอย หลอดพร้อม
แต่ผมเงียบไม่ตอบ  เค้าถามย้ำอีกที ตาเค้าลอยเหมือนอดนอนมาหลายวัน
ในใจกำลังคิดว่างานจะงอกไหมเนี่ยตรู เกิดเอามีดมาปาดคอนี่ซวยเลย อาการเค้าหลอนมาก
บนรถมีคนอยู่ประมาณ 10 กว่าคนแทบเต็มทุกที่นั่ง  เพราะเป็นช่วงเลิกงาน แต่เบาะหลังโล่ง

พอดีรถเมล์ติดไฟแดง ผมจะลงตรงแยกตัดอโศกนี่หละ เผื่อมีตำรวจจะเรียกมาดูหน่อย
ผมกดกริ่ง แต่คนขับรถเมล์ไม่เปิดให้  ผมคิดว่าเค้าคงไม่เปิดประตูให้ลงตรงแยกไฟแดงเพราะจะโดนจับ
เลยเดินไปบอกคนขับรถกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ว่าพี่มีคนเบาะหลังเค้าอการหลอนยา พูดไม่รู้เรื่อง จะเสพยาอยู่เบาะหลังสุดหนะ

แต่คนขับสาย 23 เค้าหันมาบอกกับผม   ไม่ใช่เรื่องของคุณ คุณมีหน้าที่แค่ลงป้ายรถเมล์  !! โอ้ บร๊ะเจ้า
คนขับเหมือนรู้เรื่องว่าเกิดอะไร ทำท่าหัวเสียใส่ผม คนบนรถที่นั่งข้างหน้าเริ่มหันมามองผมว่ามีอะไรกัน
กระเป๋ารถเมล์ผู้หญิงหันมาถาม เค้าทำไรหรอคนข้างหลัง ผมบอกไปดูดิ เค้าหลอนๆยานะอยู่เบาะหลัง


คนขับเค้าไม่ยอมเปิดให้ผมลง  จนมาให้ผมลงป้ายหน้าโรงเรียนเซนต์ดอมินิก แล้วขับลับตาผมไป
ลงหน้าโรงเรียนก็ไม่มีตำรวจ เดินย้อนไปลงรถไฟใต้ดินก็ไม่เห็นตำรวจ
หวังว่าที่ผมพิมพ์อยู่คงไม่มีใครโดนเชือดคอบนรถเมล์นะครับ ผมไม่ใช่ฮีโร่ผมแค่ได้มาเล่าเหตุการณ์ให้ฟัง
และเตือนหลายๆคนที่ขึ้นรถ อย่ามัวแต่ก้มหน้าแชท สังเกตคนรอบข้างบ้าง

แต่เซ็งว่าคนเราสมัยนี้เจออะไรแล้วอย่าไปยุ่งใช่ไหมจะโดนตอกหน้ากลับมาแบบนี้ ช๊อคเลย
ใครโดยสารรถไปไหนมาไหนก็ดูแลตัวเองกันด้วยครับ

แทก อุบัติเหตุบนท้องถนนเพราะอาจโดนฆ่าบนรถเมล์ได้