เกริ่นก่อนว่าเราถูกเลี้ยงมาแบบหัวโบราณค่ะ คือตั้งแต่วัยรุ่นไปไหนต้องมีในครอบครัวคนคุม คอยรับส่ง เป็นเด็กที่ติดพ่อมาก พ่อเราเป็นคนสอนให้เรารู้จักการทำงานหาเงินเอง รู้จักการเอาตัวรอด คือค่อนข้างปล่อยๆ  แต่คงเป็นกรรม ที่พ่อกับแม่แยกทางกัน ทางแม่เป็นคนดูแลเราค่ะ อันนี้เราก็โตพอที่เข้าใจผู้ใหญ่และไม่ได้คิดว่าจะเอามาเป็นปมด้อยอะไร เราเป็นคนดีมาตลอด ไม่เที่ยว ไม่เกเร แม่เราจะออกแนวห่วงมากกกก ห้ามนี่นะ ห้ามนู้นนะ และปิดกั้นเรื่องต่างๆทั้งการเข้าสังคม คล้ายๆท่านป่วยทางจิตนิดหน่อยเวลาใครขัดใจให้ท่านโมโหจะไม่เหมือนคนปกติค่ะ (เกิดจากการเลี้ยงดูทางบ้านยาย)     จนเราเป็นโรคซึมเศร้า กลัวผู้คน ไม่กล้าตัดสินใจอะไรด้วยตัวเอง จนเราอายุ30 ไม่เคยเห็นโลกภายนอก ตั้งแต่เรียนจบแม่เราให้อยู่บ้านค่ะ ไม่มีงานทำ
  แต่ตอนนี้เราเพิ่งแต่งงาน+กับสามีกำลังไปได้ดีกับงานที่ต่างจังหวัด เงินเดือนเกินครึ่งแสน แม่เราบอกให้สามีลาออกมาอยู่บ้านนี้ เงินเดือน8พัน -*-
เราทำใจตัดอนาคตเขาเพื่อความสุขส่วนตัวไม่ได้ค่ะ และเรากลัวมีปัญหาทีหลังด้วย เนื่องจากแม่ไม่ค่อยปล่อยวางเรื่องเล็กๆน้อยๆ กลัวสามีอยู่ไม่ได้
  ล่าสุดสามีบอกเราว่าจะพาเราไปทำงานที่เดียวกัน เผื่ออนาคตเราไปได้ดีกว่านี้ มีสังคม สร้างเนื้อสร้างตัว เรียนรู้ชีวิตคู่ เก็บเงินสักก้อนซื้อบ้านแล้วจะรับแม่ไปอยู่ด้วย  ยังไงเราก็มีแม่แค่คนเดียว ผลคือแม่ไม่ยอมให้เราไปค่ะ และถ้าเราไป ก็จะไม่ไปกับเราด้วยเพราะยังยึดติดสิ่งเก่าๆอยู่    แล้วก็ตัดพ้อว่าไม่มีคนดูแล
เราจะทำยังไงดีค่ะ  พยายามพูดดีแล้วโดนดักทุกทางเลย

ขออย่าโลกสวยอ้างแต่ความกตัญญูนะคะ ข้อนั้นเราทราบดี ขอคนที่มองหลายๆมุมค่ะ ขอบคุณค่ะ