วันนี้หลังจากไปธุระแถวบางนา กลับมาถึงอนุเสาวรีย์ เลยนั่งสาย97สีแดงไปลงแถวสถาบันโรคผิวหนัง (รึเปล่านะไม่ได้ดูด้วย) แต่ก็แถวๆนั้นแหละค่ะ เลยยืนรอ108 จะไปลงสะพานซังฮี้ ก่อนหน้าอยู่บน97 เรากำลังจะลงรถ มีเสียงป้าเบาะหลังเรียกเหมือนจะชวนคุย

หนูจะลงป้ายนี้เหรอลูก ป้าก็จะลงนะ
เราก็ค่ะ ลงค่ะ ยิ้มมมมม
สิ้นสุดคำถามเราก็เดินลงรถเมล์ ไปนั่งตรงเก้าอี้ของ กทม ที่ยาวๆ.........ป้าคนเดิมก็เดินมานั่งด้วย

>>>>>>>>
หนูคะช่วยป้าซื้อบ้วยหวานสัก200 หน่อยนะคะช่วยคนแก่ทำบุญ

(เอาแล้วไงตรูงานเข้า) ไม่ค่ะ ไม่ชอบบ้วย ยิ้มมม

พูดเสียงดัง ซื้อสัก50นะ ช่วยป้าหน่อย จะได้ไม่อายคน

อ่อ ไม่อายอ่ะค่ะ ไม่มีตังหรอกซื้อของไปขายเหมือนกัน (หอบถุงใบใหญ่ที่มาจากบริษัทมาด้วยพอดี)

ป้าแกคงหมดหนทางจะกดดันชะนีหน้าไม่อาย และไม่ยอมป้าที่ใช้ความแก่มากดดันให้ซื้อของ นางก็เลยตะโกนเรียกคนอื่นที่เดินผ่านเช่นเดิม ช่วยป้าซื้อบ๊วยหน่อยนะคะ 200บาทก็ได้ ทำบุญกับคนแก่ได้บุญนะหนู คนเหล่านั้นก็งงๆกว่าจะปลีกตัวออกได้ก็คงเพลีย

หลังจากตื้อและกดดันเราไม่ได้ผล.....ป้าก็ขึ้นรถสายอื่นแล้วจากเราไป.... เหอะๆ


คือที่มาเล่าให้ฟัง ่อยากจะเตือนคนที่เจอคุณป้าแก อย่าไปหลงกลถึงแม้จะโดนกดดันพูดเสียงดังๆหรือให้เราเห็นใจนะคะ ป้าแกทำเป็นอาชีพแล้ว เพราะเราเองอยู่หน้า มจพ พระนครเหนือเราก็เจอ หน้าเมเจอร์นนท์เราก็เจอค่ะ ป้าแกจะขายสาหร่าย บ๊วย หรือขนมอืนๆสลับกันไป ตระเวนตามป้ายรถเมล์อาจจะทั่วกรุง ถ้าไม่เต็มใจก็อย่าเกรงใจนะคะ ปฎิเสธเลยค่ะ คนพวกนี้หากินกับน้ำใจคนเกินไปละ แถมทำให้อายอีก ไม่ไหวค่ะ เบื่อ !! เจอกันบ่อยจำหนูไมไ่ด้เหรอคะป้า !!!

ราคาที่ป้าแกขายมันโหดเกินราคาปกติน่ะค่ะ เหมือนๆกับเวลาไปร้านเหล้าแล้วมีเด็กมาขายลูกอม4เม็ด10บาทประมาณนั้น น่ากลัว


ปล.ขอแท็กห้องแป้งนะคะสาวๆเยอะดี
แท็กสยามเผื่อน้องๆวัยเรียนจะรับมือได้ค่ะ