พอดีวันนี้เอาหนังสือรุ่นเก่าๆสมัยเรียน ม.ปลายกับสมุดเฟรนด์ชิฟมาเปิดดู ความทรงจำเก่าๆก็ผุดขึ้นมา มันเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขมากจนบรรยายไม่ถูกกันเลยทีเดียว มีทั้งสนุกเฮฮา เศร้าเคล้าน้ำตาปะปนกันไป ทั้งรักกุ๊กกิ๊ก โดนเพื่อนแกล้ง แต่ที่วันนี้จะมาเล่าเป็นโมเม้นท์ที่เราไม่มีวันลืมและนึกถึงทีไรก็แอบอมยิ้มบวกความสงสัยทุกที

เราเรียนโรงเรียนหญิงล้วนค่ะ แต่ชั้นม.ปลายจะเป็นรวมหญิงชายค่ะ ทั้งห้องมีแต่ผู้หญิงมีผู้ชายอยู่ประมาณ3-4คน จะมีเพื่อนผู้ชายคนนึงที่เค้าชอบมาแกล้งเรามาแซวเราทุกวัน ความรู้สึกเราตอนนั้นคือ มันเป็นไรมากป่าว ทำไมต้องมายุ่งกับเราด้วยวะ คือเราเกลียดขี้หน้าเค้ามาก แต่เพื่อนเรานี่แหล่ะตัวดีชอบแซวว่าเค้าชอบเรางั้นงี้ ด้วยความที่เค้าชอบมาแหย่มาแกล้งเราทุกวันจนเป็นเรื่องค่ะ

มันเกิดเป็นความรู้สึกดีๆ เริ่มสนิทกันมากขึ้น เริ่มจะใกล้ชิดขึ้น เราเริ่มจะมองด้านดีๆของเค้า ด้วยความที่เค้าเป็นเด็กกิจกรรม เราก็เริ่มปลื้มปริ่ม เริ่มจะหน้าแดงเวลาที่เค้ามาแซวมาแกล้ง เพื่อนล้อเรากับเค้าปากเราก็จะบอกว่า บ้าน่ะแก แต่ท้องมันปั่นป่วนมากค่ะ ใจเราเต้นทุกครั้งที่เพื่อนชอบล้อเรากับเค้า แต่เราก็ทำแข็งใส่ ทำเมินทำเชิด แต่วันเกิดเค้า วันวาเลนไทน์เราแอบให้ของขวัญเค้าทุกครั้ง วางไว้บนโต๊ะบ้าง ซ่อนไว้ในเก๊ะบ้าง จนวันนึงที่เรารู้ข่าวว่าเค้าคบกับรุ่นน้องในโรงเรียน

เราเสียใจ เราเงียบ...ผิดปกติ เวลาที่เค้ามาแหย่มาแกล้งเราก็ทำหงุดหงิดใส่ ทั้งที่ก่อนหน้านั้นเราขำเราหัวเราะ เราเล่นตอบโต้สนุกสนาน จนเค้าเริ่มผิดสังเกตุเเละค่อยๆห่างไปๆ เค้าคงคิดว่าเรารำคาญเค้า เค้าคงคิดว่าเค้าเล่นมากไป แต่ใจจริงเราแอบงอนแอบโกรธว่าทำไมต้องมีแฟนด้วยล่ะ เราเองก็นิสัยไม่ดีที่ทำหงุดหงิดใส่

จนวันนึง ความแตกว่าเราชอบเค้าเพราะเราไปเล่าให้เพื่อนอีกคนฟังว่าแอบชอบเค้า เราไปร้องไห้กับเพื่อนคนนั้น เพื่อนคนนั้นก็เลยเอาไปเล่าต่อๆจนไปถึงหูเค้า จากที่ห่างกันก็เริ่มห่างมากขึ้นๆจนไม่คุยกันในที่สุด  จนใกล้จะจบม.6ก็ยังไม่คุยกัน จะคุยกันทีก็คุยกับผ่านเพื่อนอารมณ์แบบฝากไปบอกมันทีว่า... ฝากไปบอกมันทีนะว่า...จนเพื่อนถามว่าทำไมมุงไม่คุยกันเองเลยฟะ  

แต่ต่างคนต่างพยายามทำตัวปกติ เดินผ่านก็ยิ้มให้บ้าง ขำๆเวลาเค้าทำตลกๆ แต่มันเก็บไม่อยู่อ่ะ เหมือนมันมีอะไรในใจกัน ใจนึงเราเป็นฝ่ายถอยห่างเค้าเองเพราะเรื่องที่เค้ามีแฟนกับกลัวเค้าจะรับไม่ได้ที่เราชอบ จนวันเลี้ยงส่งจบม.6 เค้าก็มาโอบไหล่เราแล้วเราก็ร้องเพลงในคอนเสิร์ตพร้อมกันกับเค้า เรามีความสุขนะ เรารู้สึกดีมาก แต่เราก็ยังทำแข็งใส่แบบเฮ้ยมาโอบไร ปัดมือออก ทำมึน ทำเฉย หลังจากนั้นต่างคนต่างแยกย้ายไปเรียนมหาลัยก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย

พอต่อมาเรามาเปิดอ่านสมุดเฟรนด์ชิฟ ที่เราให้เพื่อนทุกคนเขียน แต่เราแปลกใจเพราะมีอยู่หน้านึงถูกเว้นว่างไว้หน้าเดียวคือหน้าของเค้า หน้าที่เค้าต้องเขียน เราก็ไม่รู้เหตุผลว่าทำไมเค้าถึงไม่เขียนให้ ทั้งที่ตอนเค้ารับไปเค้าเอาไปดองไว้นานเลย เพิ่งเอามาคืนเราวันสุดท้าย มันเป็นสิ่งที่เราคาใจนะตอนนั้น จนทุกวันนี้ก็ยังคาใจอยากจะรู้เหตุผลของเค้านะ นึกทีไรก็อดสงสัยไม่ได้ แต่ก็ไม่กล้าถามเหตุผลเค้า เพราะไม่ได้เจอไม่ได้คุยกันมาจะห้าปีแล้ว เคยแอดเฟสไป เข้าไปดูแต่ไม่เคยเม้น ไม่เคยไลค์ เราชอบแอบไปส่องเฟสเค้า ดูที่เค้าพร่ำเพ้อเรื่องต่างๆ รู้ด้วยว่าเค้ามีแฟนมากี่คน555+ จนเราเปลี่ยนเฟสเราก็ไม่ได้ส่อง เคยแอดไปเค้าก็ยังไม่รับแอดสักที จะส่องก็ส่องไม่ได้ นึกแล้วก็ขำตัวเองแต่มีความสุขดีเหมือนคนโรคจิต55+

จนตอนนี้เราทำงานเราโตขึ้น เรามองว่าเป็นความรู้สึกดีๆ เวลาที่เราเปิดเฟรนด์ชิฟอ่าน เราเห็นหน้าที่เว้นว่าง ความทรงจำดีๆก็ผุดขึ้นมา ภาพเค้าก็ลอยเข้ามา นึกเรื่องเก่าๆแล้วอมยิ้มจนแฟนถามเธอเป็นอะไร นั่งยิ้มคนเดียว เราก็เล่าให้แฟนฟังหมดค่ะ แฟนเราเค้าก็ขำๆอ่ะ เค้าบอกเธอนี่ทำไมไม่ถามเค้าไปตั้งแต่ตอนที่รับเฟรนด์ชิฟมาล่ะ เราก็เออ จริงด้วยทำไมไม่ถามฟะ 555+

ขอบคุณนะคะที่เข้ามาอ่าน มันอาจจะยาวไปสักหน่อย แต่เชื่อว่าหลายคนเคยมีโมเม้นท์น่ารักๆในชีวิตวัยเรียนบ้างล่ะ ร่วมเเชร์กันได้นะคะ เราก็อยากอ่านเรื่องของคุณเหมือนกัน ^^