จะเห็นว่าเราใส่รายละเอียดให้เยอะมากๆ จะได้เข้าใจง่ายๆ  ตึกสีเทาก็คือหอเก่าเรา สีส้มคือหอปัจจุบัน มีซอย A (ซอยรถเข้า) ซอย B (ซอยรถออก)  ซึ่งเป็นซอยที่มีการใช้นามสมมติ และซอย C ที่เป็น ซอยเล็กๆ ตรงเข้าไปสู่บ้านที่คล้ายๆชุมชนแออัด(?) เอาง่ายๆ คือเป็นซอยที่ไม่น่าไป เป็นซอยที่เดินแค่คนเดียวได้ ประมาณนี้ ส่วนซอย D ก็คือซอยที่ทอดยาวไปเรื่อยๆ จนไปถึงป่าเล็กๆสุดซอย (ตามคำบอกเล่าของลุงยามหน้าหอ) จุดสีเขียวทั้งสองจุดก็คือตัวเรา จุดสีเขียวเข้มคือเราเจอโรคจิต จุดสีเขียวอ่อนคือ เจอโจร ส่วนดาวสีแดงอันเดียวก็คือคนโรคจิต ดาวสีแดงสองอันก็คือโจร T_T  ลูกศรสีชมพูคือการบอกทางไปเซเว่น ลูกศรสีฟ้าคือ ประตูทางเข้าหอ



   เรื่องมันมีอยู่ว่า ตอนตีสามครึ่ง เรารู้สึกหิวนิดๆ เลยตัดสินใจจะลงไปหาอะไรกินที่ 7-11 ตอนนั้นก็เลยหยิบกระเป๋าถือสีเทาอันค่อนข้างใหญ่พอสมควร ข้างในใส่ตังค์ไว้จำนวนนึงซึ่งมากอยู่ แล้วก็พกไอโฟน 4s และเสียบหูฟังพร้อม (เรเาป็นคนติดหูฟังมาก)  เราก็เดินๆออกจากหอ โดยใช้เส้นทางซอย A เพราะอะไรดลใจก็ไม่รู้ (ปกติใช้เส้นทาง B เพราะอยู่ใกล้กว่า และไฟสว่างกว่า ซอย A เค้าจะไฟสลัวๆ แต่ไม่ได้มืดอะไรมาก)   ซึ่งต้องขอบอกว่า ตอนเดินขาไปเซเว่นนั้น เราเดินไปแบบไม่รู้อะไรเลย ฟังเพลงลั้นล้า คนสองสามคนก็ยังเดินสวนกันไปกันมาคิดว่าไม่น่ามีอะไร

ปัญหามันอยู่ที่ขากลับ...


เราใช้เส้นทาง A เป็นขากลับ (ไม่มีคนหรือสุนัขตัวไหนเดินผ่านเลยซักคน ตอนนั้นประมาณตีสี่เป๊ะๆได้ละ) และเราก็เสียบหูฟัง ก้มหน้าก้มตาเช็ก facebook พอถึงจุดสีเขียวเข้มตามแผนที่ เราก็รู้สึกว่ามีใครมองจากทางซ้ายมือด้านหน้าของเรา ก็เลยเงยหน้าขึ้นไปดู... จ๊ะเอ๋! ป๊ะเข้าให้... ลุงหน้าแป๊ะยิ้มแป้นแล้นมาให้ ที่สำคัญคือลุงแกเปลือยตลอดร่าง แกกำลังปฎิบัติภารกิจของแกอย่างเมามันส์   

   << หน้าสาววัย 19 ในตอนนั้น...

  ในสมองมันกรีดร้องเปิดหวอเตือนภัยเลยว่า 19 ปีของกรู...ประเดิมด้วยของลุง ก่อนของสามีตัวเองอีกหรือนี่! ฟีลลิ่ง ณ ตอนนั้นคืออยากหายไปซะเดี๋ยวนั้นเลย มันทุเรศเกินกว่าเราจะรับไหว .. T_T และตั้งแต่ที่เราหันไปสบสายตากับลุงแป๊ะนั้น ใช้เวลาแค่ประมาณวินึงได้ เราจึงสะบัดหน้าหนี พร้อมกับส่งเสียงฮึดฮัดแบบ ฮึ่ย! โฮ้ย! เหมือนคนที่โดนขัดใจ หรือไม่พอใจ -_-;;;;  ก่อนที่เราจะรีบจ้ำอ้าวหนี เพราะกลัวลุงแกจะตามมาทำไรแปลกๆอีก



เรื่องมันยังไม่จบแค่นั้น....


เราก็เดินมาเรื่อยๆ จนมาถึงป้อมยามของหอเก่า ตอนแรกลังเลใจว่าจะบอกกับยามหอนี้ดีมั้ย แต่ในทีสุดก็เปลี่ยนใจ เพราะหอฉันก็มียามนี่หว่า.. จขกท เลยแข็งใจเดินไปให้ถึงหอ (คนมันช้อกจริงๆ =_= คือแบบ...โอ้ย ชั้นเดินของชั้นมาจะปีนึงได้ละ! ไม่เจอ!) แล้วพอเรามาถึงจุดสีเขียวอ่อนที่เรามาร์คไว้ในแผนที่ เราก็ยืนหันหลังพิงกำแพง พิมเฟซบุ้ค อัพเดตบอกเรื่องราว (555555) ก่อนจะกดส่ง ซึ่งตอนนั้นเราก็ใส่หูฟังอยู่ แต่เราไม่ได้เปิดเพลงใดๆทั้งสิ้น เพราะหมดอารมณ์จะฟังต่อ

  จะด้วยสัญชาตญาณมนุษย์หรืออะไรไม่ทราบ เรารู้สึกว่ามีคนจ้องจากด้านหลัง แถมยังเดินมาเรื่อยๆ เราเลยหันขวับไปเพราะนึกว่าผี (เราค่อนข้างมีเซนส์อะคะ ไวต่อเรื่องพวกนี้นิดนึง)

  แต่ปรากฏว่า เป็นผู้ชายวัยกลางคน (น่าจะประมาณ 30-40 ปี) ตัวเล็กๆผอมๆ ผิวคล้ำๆ มีหนวดเล็กน้อย (ตรงนั้นค่อนข้างมีไฟ) ใส่เสื้อยืดแขนสั้น ลายขวางขาวดำ ยืนอยู่ด้านหลังเรา ตรงแถวๆหน้าซอย C ซึ่งห่างไปประมาณแค่ 5 ก้าวใหญ่จากเราแค่นั้นเอ๊ง   


ผู้ชายคนนั้นแกก็คงตกใจแหละ เพราะจู่ๆเราหันขวับไป แถมเรายังหรี่ตาลง ทำหน้าตาปนอึ้งใส่นิดหน่อย พี่แกเลยเดินหันหลังกลับ แล้ววิ่งเข้าซอย  C ซอยแคบๆอันนั้นไปเลย ส่วนเราก็รีบจ้ำอ้าวเดินเข้าหอ (ทางเข้าคือลูกศรสีน้ำเงิน) ใจวูบขึ้นมาเลย คือตอนนั้นในสมองก็คิดไปเลยว่า เกือบไปแล้วไหมละ! ถ้าเปิดเพลงฟัง คงโดนปล้นแล้วก็ลากไปไหนแน่ๆ เพราะตรงที่เรายืนคือ มันเงียบมาก ไม่มีคนเดินผ่าน T_T ถึงพยายามตะโกนไป ยามหน้าหอคงไม่ได้ยิน เพราะยามชอบเปิดทีวีเสียงดัง

ยิ่งฟังลุงยามเล่า จขกท ก็ยิ่งแย่ T_T ในหัวนี่เดือดปุดๆเลย โกรธตัวเอง โกรธไปหมด ทำไมชั้นถึงคิดพิเรนทร์ออกเดินกินลมชมวิวตอนกลางค่ำกลางคืนอย่างสบายใจ! T_T ขนาดตอนอยู่ต่างจังหวัด แม่ จขกท เตือนนักเตือนหนาว่า อย่าออกกลางคืนบ่อยมันอันตราย จขกท ก็ไม่เชื่อ พอมาอยู่กรุงเทพ แม่จขกท ก็เตือนอีก จขกท ก็ไม่เชื่อ! T_T

นอกจากนี้ ลุงยามคนนี้ (พึ่งมาใหม่) แกก็ยังพูดดีกับ จขกท ว่าให้ระวังตัว ตอนดึกๆ ไปไหนอย่าไปคนเดียว มันอันตราย ต้องมีเพื่อนไปทุกครั้ง จขกท เลยบอกแกว่า อยู่คนเดียว เพื่อนกลับบ้านหมดแล้วคะ ลุงยามแกก็เลยบอกว่า เอางี้ เดี๋ยวลุงไปเป็นเพื่อนทุกคืนเลยดีไหม แล้วยังมีการเดินมาใกล้ๆ จขกท จะให้ จขกท ไปนั่งกะแกอีก

เท่านี้แหละ...วายวอดเลย.. จขกท แทบอยากร้องไห้ออกมาเสียตรงนั้น.. จขกท เลยยิ้มแห้งๆให้ ก่อนจะรีบขึ้นห้องไปเลย เพราะรู้สึกกลัวและไม่ปลอดภัยอย่างแรง