สวัสดีทุกท่านที่เข้ามาอ่านครับ
นี้เป็นเรื่องแรก ประสบการณ์ เรื่องเล่า เรื่องแต่ง
ปนๆกันของพี่สาวผมครับ
ผมขอเรียกว่า นิยาย เคล้าโครงจากเรื่องจริงแล้วกันนะครับ ฮ่าๆๆ

ลองอ่าน แล้วช่วยติชมนะครับ ว่าชอบหรือไม่อย่างไร?


---------------------------------------------------------------------------------------------------
เสียงที่ไม่ได้ยิน                                    
                                    
ตื้ด ตื้ด เสียงสั่นของโทรศัพท์มือถือดังขึ้น  ถ้าเป็นเมื่อ 2 ปีก่อนหน้า ฉันคงกระโดดไปรับด้วยความดีใจ                                
แต่วันนี้ ความรู้สึกมันตรงกันข้าม ขื่อที่ปรากฏกลับทำให้ฉันเป็นกังวล                                     
    ฉันตัดสายทิ้ง ถึงแม้จะยังไม่รู้ว่าปลายสายมีธุระสำคัญอะไร แต่ฉันคิดว่าการตัดสาย  ดีทีสุดสำหรับฉันนะตอนนี้                                
ในระยะทำใจ  และฉันก็ต้องการตัดตัวเองออกมาจริงๆซะที  มันนานเกินไปสำหรับการอยู่อย่างไร้อนาคต                                     
                                    
    ครั้งนั้น ... เคยมีใครหลายคนตั้งคำถาม ว่าฉันจะทนไปอีกนานเท่าไร ฉันไม่เคยมีคำตอบได้เลย                                
มีเพียงคำถามที่ว่า แล้วฉันควรทำอย่างไร อย่างไรถึงจะดี และฉันคิดว่าฉันได้ทำทุกอย่างแล้ว และทำอย่างดีที่สุด                                    
ทุกอย่างยังชัดเจนในทุกการกระทำ แม้มันจะจบลงนานแล้วก็ตาม                                    
                                    
    ฉันจำได้ดี  ตั้งแต่วันแรกที่เราพบเจอกัน เธอเป็นรุ่นน้องที่โรงเรียน โชคชะตาพาเราเจอกันทั้งๆที่ระยะเวลา                                  
2 ปีที่เรียนที่เดียวกัน เราไม่เคยพบเจอกันเลย จนใกล้วันที่เธอจะจบการศึกษา เราได้เจอกันโดยบังเอิญ ตอนนั่น                                     
ฉันยังคิดว่า เราคือเนื้อคู่กัน คิดไปว่าคนบนฟ้าทำให้เราพบกัน ซึ่งถ้าจะพูดให้ถูกคือ เวรกรรมกำลังจะตามสนองฉันมากกว่า

                    แต่ตอนนั่น ฉันก็เพ้อไปแล้ว ยิ่งเราได้พบเจอกันบ่อยขึ้น คุยกันมากขึ้น ฉันยิ่งเชื่อสนิทว่าใช่
ใช่แล้วคนบนฟ้าส่งมาให้แน่นอน                        

ตอนนั่นคิดแบบเด็กอายุ 17 เพิ่งมีความรัก คิดแบบโง่สุดๆ                                     
                                    
    เมื่อเชื่อว่าคือเนื้อคู่ ฉันก็เดินหน้า ทุ่มเทใจทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เจอกัน คุยกัน ความสัมพันธ์ดำเนินไปเรื่อยๆ                                
จนวันหนึ่ง มีเพื่อนมาบอกว่าเธอมีแฟนแล้ว ตอนนั้นจำได้ ตอบเพื่อนไปว่า ชั่งเหอะฉันรักฉันชอบฝ่ายเดียวก็ได้                                     
ซึ่งขอบอกว่ามันไม่ใช่ความจริงเลย ใครจะทำได้ไม่มีหรอก ให้ตายก็อยากให้เขามาสนมารัก พอเขาไม่สน ก็ร้องไห้                                    
เสียใจ จะเป็นจะตาย                                     
                                    
โชคชะตาเข้าข้าง ...                                    
                                    
    เมื่อโชคชะตาเข้าข้าง ให้เธอเลิกกับแฟน ฉันแอบดีใจนิดๆ ติดโรคจิตหน่อยๆ  จากนั้นเธอก็สานสัมพันธ์เรื่อยๆ                                
ทำให้ฉันคิดว่า เราคบกัน ทั้งๆที่ไม่ได้ตกลงอะไรเลย แบบว่ามโนไปเองฝ่ายเดียว เราคุยกันทางโทรศัพท์เกือบทุกวัน                                    
วันละหลายๆรอบ เป็นแบบนั้นอยู่ประมาณ 3 เดือน โห้... นานมากเลย มาตรฐานจริงๆ แล้วเธอก็เปลี่ยนไป เปลี่ยนไปในที่นี้ คือหายไป                                    
หายไปเลยนะ ไม่มีโทรมา โทรไปก็ไม่อยู่ ถ้ารับสายก็คุยแปปเดียวก็ว่าง ลางเริ่มไม่ดี                                    
                                    
    แล้ววันแรกของความเสียใจ ก็เกิดขึ้น ฉันโทรไปหาเธอปกติ เธอรับและบอกว่าไม่ว่าง ทำงานช่วยแม่อยู่                                 
ด้วยความอยากเป็นคนดี ก็เลยวางสายไม่งี่เง่าคุยต่อ  แต่มันไม่จบแค่นั้น  พอตกเย็นเพื่อนมารับฉันออกไปข้างนอก                                     
ระหว่างทางฉันพบเธอ ฉันควรจะดีใจใช่ไหม ... หากสายตาไม่เหลือบมองเห็นผู้หญิงที่อยู่ข้างหลังเธอ ทำไม...

---------------------------------------------------------------------------------------------------
ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่าน
ปล.ติชม แนะนำ แนะแนว ด้วยนะครับ