หลังจากอ่านนิยายประเภทที่ต้องอ่านไปคิดไป ประหนึ่งอ่านหนังสือปรัชญา ศาสนา กฎหมาย บวกสารคดี ความโรแมนติกเล็กๆ ติดต่อกันมาหลายเรื่อง เราก็อยากอ่านแนวตบจูบบ้าง สลับกันไป

ก็ไปไปมาเรื่องหนึ่ง "โรมิโอแค้นรัก" โดยเซวิลล์ ของสำนักพิมพ์ sugarbeat

ชื่อเรื่องก็ตรงประเด็น เรื่องย่อก็ใช่

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ณ เมืองเวโรนา ดินแดนแห่งตำนานรักอันลือลั่น ความรักและความแค้นกำลังจะเริ่มต้นขึ้น...อีกครั้ง

จิลลา วาเลนส์ ได้รับของขวัญวันเกิดเป็นโฉนดที่ดินของคฤหาสน์หลังงาม ส่งมาจากเวโรนา...เมือแห่งตำนานรักโรมิโอกับจูเลียต ด้วยความสงสัยจึงเดินทางไปหาคำตอบ เธอไปถึงที่หมายในวันที่มีงานเลี้ยงสวมหน้ากาก และถูกโรมิโอ โรเซ่ ชายหนุ่มผู้สวยหน้ากากหมาป่าลักพาตัวไปซ่อนไว้ในห้องของเขาตลอดคืน ทว่าพอรุ่งสางกลับถูกเขาโยนออกมา เพราะเธอคือ "ลูกสาวของผู้หญิงแพศยาคนนั้น"

ผู้ที่มอบของขวัญให้จิลลาคือ จิออร์ดาโน่ โรเซ่ เาต้องการยกคฤหาสน์หลังงามของเขาให้เธอ ซึ่งเป็นลูกสาวของผู้หญิงที่เขารักที่สุด ทว่าเมื่อเหล่าญาติของจิออร์ดาโน่มารวมตัวกันที่คฤหาสน์ จิลลาก็ต้องพบกับเหตุการณ์ระทึกขวัญ ซึ่งแต่ละครั้งร้ายแรงขึ้นเรื่อยๆ จนในที่สุดถึงขั้นหมายเอาชีวิต

จิลาจะเอาตัวรอดได้อย่างไร ในเมื่อผู้ปองร้ายไม่เปิดเผยตัวตน แล้วความรักของเธออีกเล่า จะลงเองอย่างไร ในเมื่อเธอไม่ใช่...จูเลียต

แต่พออ่านไปผิดคาด  แถมยังได้แง่คิดอะไรดีๆ จากเรื่องนี้พอสมควรเลย

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้นานมาแล้ว มีเศรษฐีที่หัวเข่ากำลังเลือดไหลคนหนึ่งเดินเข้าไปถามโสเครติสว่าโชคชะตาคืออะไร แต่ก่อนที่โสเครติสจะทันได้ตอบ เศรษฐีคนนั้นก็คร่ำครวญว่าโชคชะตาช่างไม่ยุติธรรมต่อเขาเอาเสียเลย เพราะเขาอุตส่าห์เดินเท่าตลอดคืนเพื่อมาพบโสเครติส แต่ระหว่างทางกลับถูกขโมยฉกทองคำไปจนหมดตัวไม่เหลืออไร ซ้ำร้ายยังสะดุดก้อนหินล้มจนหัวเข่าถลอกปอกเปิกไปหมด
    โสเครติสถามเขาว่า “ทำไมท่านถึงไม่เอาชนะโชคชะตาเล่า”
    “ไม่มีใครกำหนดโชคชะตาตนเองได้” เศรษฐีเถียง “ฉันถูกปล้นและหกล้มเป็นแผลเหวะหวะ ก็เพราะโชคชะตาไม่เข้าข้าง”
    “งั้นไปเดินเล่นกัน แล้วเราจะบอกท่านว่าจริงๆ แล้วโชคชะตาคืออะไร”
    โสเครติสพาเศรษฐีไปเดินเล่นในสวนหลังบ้านของตน มีต้นไม้น้อยใหญ่มากมาย บ้างสูงบ้างต่ำ เต็มได้วยกิ่งก้านแผ่สาขา พวกเขาเดินไปหยุดที่กรงสัตว์กรงหนึ่ง มีเสียงคำรามต่ำๆ ดังลอดออกมา
    “ในนั้นมีตัวอะไรเรอะ” เศรษฐีถามอย่างสงสัย
    “เสือดาวตาบอด” โสเครติสตอบแล้วก้าวเข้าไปเปิดกรงทันที
    เสือดาวตาบอดวิ่งพรวดออกมา ยืนจังก้า แต่ด้วยความที่มันมองไม่เห็น มันจึงยังไม่ตรงเข้าทำร้ายใครในทันที แต่สูดกลิ่นไปรอบๆ...มันได้กลิ่นคาวเลือดของเศรษฐี
    “ตายละ มันหันมาทางฉันแล้ว !” เศรษฐีร้องโวยวาย “ช่วยด้วย ฉันควรทำยังไงดี !”
    “นี่เป็นโชคชะตาของท่าน” โสเครติสบอกอย่างสงบ
    “แต่ฉันยังไม่ควรตายนี่”
    “งั้นก็ปีขึ้นต้นไม้สิ”
    “ไม่ได้หรอก ฉันถูกกำหนดมาให้ขาเจ็บและอ้วนตุ๊ต๊ะ ฉันต้องปีนไม่ไหวแน่ๆ”
    เสือดาวแน่ใจแล้วว่าเศรษฐียืนอยู่ทางไหน จึงวิ่งเต็มเหยียดเข้าหา เมื่อจวนตัวเศรษฐีจึงตาลีตาเหลือกปีนขึ้นต้นไม้แบบไม่คิดชีวิต กว่าจะรู้ตัว เขาก็ปีนขึ้นไปถึงยอด และเสือดาวตาบอดก็วิ่งเลยต้นไม้หายเข้าป่าไปแล้ว
    “คราวนี้โชคชะตาเข้าข้าง ฉันรอดตายแล้ว” เศรษฐีโห่ร้องดีใจ
    “โชคชะตาแบกท่านขึ้นไปไว้บนยอดไม้หรือ” โสเครติสตะโกนถาม
    “เปล่า ฉันปีนขึ้นมาด้วยขาเจ็บๆ ของฉันเอง”
    “โชคชะตาตีขาท่านให้เจ็บเหรอ”
    “เปล่า ฉันสะดุดล้มเองเพราะมัวแต่รีบเดิน”
    “แล้วโชคชะตาบังคับให้ท่านรีบเดินหรือ”
    “ก็เปล่าอีกเช่นกัน ฉันใจร้อนอยากพบท่านจนทนไม่ไหว”
    “แล้วหัวขโมยที่ปล้นทองคำไปเล่า โชคชะตาสร้าพวกมันขึ้นมาหรือ”
    “ก็เปล่าอีกเช่นกัน ฉันถูกโจรปล้นเพราะออกเดินทางกลางดึกดื่นมันเป็นการตัดสินใจของฉันเอง” คราวนี้เศรษฐีค้นพบแล้วว่าโสเครติสพยายามจะสอนอะไร “เฮ้อ...ฉันนี่โง่จริงๆ ที่หลงคิดมาตลอดว่าโชคชะตากำหนดชีวิต เพราะที่จริงแล้ว ฉันต่างหากเป็นผู้กำหนดโชคชะตาตัวเอง”