ชอบตรงคำคมค่ะ เราเลยเก็บไว้ แต่เสียดาย เก็บได้ช่วงวันสุดท้าย ก่อนหน้านั้นคิดว่ามีเยอะมาก ใครมีก็มาแบ่งปันกันนะคะ จากไดอาล๊อคของคุณน้ำทิพย์ กับ เจ้าพระยานิติธรรมธาดา และ การโต้แย้งกันระหว่าง เจ้าคุณไชยากร กับ แก้ว ก็ซาบซึ้งค่ะ

ที่แน่ๆ ซึ้งมากที่ได้เจอฉากของ พระเจ้าบรมวงศ์เธอ พระองค์เจ้ารพีพัฒนศักดิ์ กรมหลวงราชบุรีดิเรกฤทธิ์ และ ฉากของพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวฯ น้ำตาไหล และขนลุกทุกฉากค่ะ



ฉากนี้ดีมากอ่ะ ขนลุกมากตอนมีการหันข้างให้เห็นด้วยค่ะ ว่า กรมหลวงราชบุรีดิเรกฤทธิ์ หรือ ที่นักกฎหมายไทยเรารู้จักกันว่าเป็น "พระบิดาแห่งกฎหมายไทย" มีความสำคัญต่อวงการกฎหมายไทยและศาลสถิตยุติธรรมตั้งแต่ พ.ศ. ๒๔๓๙ เป็นต้นไป



ฉากนี้ ตอนดูในทีวีแทบไม่ได้สังเกตค่ะ พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวฯ โดยทรงมีพระราชกรณียกิจที่สำคัญของรัชกาลที่ 5 ทรงพระกรุณาโปรดเกล้าให้มีการ เลิกทาส การป้องกันการเป็นอาณานิคมของฝรั่งเศส และจักรวรรดิอังกฤษ นอกจากนี้ังนำระบบความเจริญก้าวหน้าของชาติตะวันตกมาใช้พัฒนาในประเทศไทย เช่น ระบบการใช้ธนบัตรและ เหรียญบาท สร้างระบบเขตการปกครองใหม่ เช่น จังหวัด อำเภอ และได้มีการสร้างรถไฟ สายแรก คือ กรุงเทพฯ ถึง เมืองนครราชสีมา เป็นต้น



ส่วนรูปนี้ เราไม่เห็นในละครค่ะ แต่เซฟมาจากในนี้ค่ะ ไม่แน่ใจฉากตอนไหนคะ

ส่วนบทพูดที่เรารู้สึกประทับใจ และคำคมที่เราชอบ ของตอนจบคือ 3 ฉากหลักๆ จริงๆชอบฉากที่แม่นิ่มแสดงความรักต่อเจ้าคุณไชยากรด้วยค่ะ

ฉากที่น้ำทิพย์มาคุยกับเจ้าพระยานิติธรรมธาดา เรื่องขอให้ยกย่องตุ๊กตาค่ะ

น้ำทิพย์ : จริงๆเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องของฉันดอกค่ะ แต่ฉันอยากให้ท่านเจ้าพระยาปลดปล่อยทาสคนหนึ่งเท่านั้น
ท่านเจ้าพระยานิติธรรมธาดา : ทาสเรือนใดรึ แล้วกำหนดเป็นไทแล้วหรือไม่
น้ำทิพย์ : กำหนดปลดปล่อยมีหรือไม่นั้น ดิฉันไม่ทราบหรอกค่ะ แต่มีเพียงท่านเจ้าพระยาเท่านั้น ที่จะปลดปล่อยได้ ทาสคนนั้นชื่อตุ๊กตาค่ะ
ทาสมีหลายประเภทค่ะ ตุ๊กตาก็เป็นทาสประเภทนึง คือทาสรัก แลมีความภักดีต่อท่านเจ้าพระยาอย่างไรคะ ในฐานะลูกผู้หญิงด้วยกัน
เรื่องนี้ฉันไม่อาจยอมได้ เพราะฉันรู้ว่าตุ๊กตาไม่พูดแน่ ฉันจึงอยากมาขอความเป็นธรรมแทนตุ๊กตาค่ะ

***********************************************************************************************************
ฉากท่านเจ้าคุณไชยากร มาเยี่ยมไข้เจ้าแก้ว

ท่านเจ้าคุณไชยากร:
แก้ว : กระผมไม่เคยคิดตีตัวเสมอท่านเจ้าคุณเลย ที่กระผมเพียรพยายามอยู่ทุกวันนี้ ก็แสดงให้เห็นว่า ถึงแม้กระผมเป็นทาส แต่ใจกระผมมิได้เป็นทาสด้วย
ท่านเจ้าคุณไชยากร: เอ็งพูดเช่นนี้ ก็เพราะเอ็งคิดเคียดแค้นข้าอยู่ละสิ ถ้าอย่างนั้น ทำไมเอ็งไม่แก้แค้นข้าซะเลยล่ะ เพราะแม่ของเอ็ง ก็ตายเพราะข้านะไอ้แก้ว!
แก้ว : กระผมไม่เคยลืม ว่าหากท่านมีเมตตาเพียงสักนิด แม่ของกระผมก็คงจะไม่ตาย แต่กระผมก็ไม่เคยลืมอีกเช่นกัน ว่าท่านเจ้าคุณคอยเลี้ยงดู ให้ข้าวให้น้ำ แล หยูกยายามกระผมเจ็บไข้ กระผมถึงไม่คิดเคียดแค้นท่านเจ้าคุณเลยขอรับ ขอให้ท่านเจ้าคุณอย่าได้คลางแคลงใจไอ้แก้วในข้อนี้เลย  
****************************************************************************************
ฉากคุณหลวงรัตนอรรถชัย (แก้ว) มากราบพระคุณไชยากร

ท่านเจ้าคุณไชยากร: ฉันมันคนไร้วาสนา บารมีแล้ว ไม่คู่ควรให้คุณหลวงกราบกรานหรอก กลับไปเสียเถิด!!

หลวงรัตนอรรถชัย (แก้ว) :  ที่กระผมมาในวันนี้ เพื่อให้เป็นที่ประจักษ์ว่าลูกทาสในบ้านพระคุณได้ดิบได้ดีก็เพราะพระคุณเลี้ยงมากับมือ ครั้นที่กระผมบรรพชาเป็นภิกษุ ก็ได้อุทิศผลบุญไม่สู่คนทั้ง 4 คือแม่กิ่งผู้วายชนม์ หนึ่ง พระคุณไชยากร สอง เจ้าพระยานิติธรรมธาดา สาม แลคุณน้ำทิพย์ ผู้เป็นมิ่งขวัญของกระผมเป็นอันดับสี่ ดังนั้น หากพระคุณพอมีน้ำใจเมตตา ขอให้อภัยผิดทั้งปวง ตั้งแต่หนหลัง จงกรุณาอวยพร ลูกทาสคนเดิมของพระคุณเถิดขอรับ

ท่านเจ้าคุณไชยากร: ฉันคงอวยพร ให้คุณหลวงมิได้ดอก ........ แต่ความกตัญญุกตเวทิตาที่คุณหลวงมี จะช่วยทำพาให้ชีวิตของคุณหลวงจำเริญยิ่งๆขึ้นไป โดยมิต้องพึ่งพรจากผู้ใดดอก

********************************************************************************************************

คำคมปิดท้าย

คนดีไม่ใช่ดีที่ตรงทรัพย์ ไม่ใช่นับพงศ์พันธุ์และชันษา แต่คนดีดีด้วยการงานนานา อีกปัญญา ศีลธรรมนำให้ดี

ความมีเกียรติยศของคนเรานั้น ไม่ใช่สิ่งที่เราจะสำนึกเองได้ หากแต่มันเกิดจากความรู้สึกของผู้อื่น จะพึงหยิบยื่นให้เราต่างหากเล่า