"ทำไมต้องสูบบุหรี่?"
บ่อยครั้งที่มักจะได้ยินคำถามนี้จากคนใกล้ตัว ลูกเด็กเล็กแดง ตาสีตาสา หรือใครก็ตามที่มีโอกาสได้พูดคุย ทั้งที่เงินที่เอาไปซื้อก็ของเราเองไม่ได้ไปขอยืมใคร ถามกันบ่อยจนถึงขนาดต้องเอาไปนั่งคิดเพื่อสรรหาเหตุผลเอามาโต้แย้งกับคนอื่นว่าบุหรี่มีดียังไง ผลลัพธ์ที่ได้ก็คือมันไม่มีข้อดีอยู่เลย แล้วมันก็จะวนกลับมาที่ตัวคำถามว่าถ้ามันไม่ดีแล้วทำไมทุกวันนี้ยังสูบอยู่?
ย้อนกลับไปเมื่อสมัยยังวัยสะรุ่น วัยแห่งความอยากรู้อยากเห็น วัยแห่งความคึกคะนอง และวัยแห่งความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ บุหรี่ดูเหมือนจะเป็นความเท่ แต่ที่มันดูเท่เกิดจากการที่บุหรี่เป็นกฎข้อห้าม ทีนี้พอยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุให้อยากจะทำ อยากจะแหกกฎแหกกติกาทั้งที่ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าไอ้กฎและกติกาที่เขาห้ามเนี่ย มันถูกสร้างขึ้นก็เพราะเขาห่วงตัวเรา แต่ดันไปหลงเชื่อความคิดและค่านิยมแบบผิดๆซะแทน กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็ติดงอมแงมจนกลายเป็นกิจวัตรไปซะแล้ว นี่สิมันถึงกลายเป็นตลกร้ายที่ดูไม่น่าสงสารเลยสักนิด หลายคนรอบตัวเลิกบุหรี่ได้แล้ว ซึ่งบอกตามตรงตัวผมเองดีใจกับพวกเขาเป็นอย่างมาก ทั้งที่จริงบุหรี่ไม่ได้มีอาการใดที่ดูร้ายแรงเหมือนยาเสพติดชนิดอื่นเลย แต่เพราะมันหาซื้อได้อย่างถูกกฎหมายนี่ล่ะที่ทำให้มันเลิกยาก หลายคนที่เลิกได้แล้วบอกกับผมว่า "อยู่ที่ใจล้วนๆ" ส่วนตัวเชื่อตามที่พวกเขาเหล่านั้นบอกอย่างเต็มเปี่ยมเพราะผมก็เคยหยุดได้ 9 เดือน อ่านถึงตรงนี้หลายคนคงคิดว่า "อ้าว เลิกได้ตั้ง 9 เดือนแลัวกลับมาสูบทำไม" ถ้าให้บอกแบบมีข้ออ้างก็จะบอกว่า "อ๋อ ช่วงนั้นเครียดเลยกลับมาสูบ" ทั้งที่จริงแล้วบุหรี่ไม่ได้ช่วยแก้เครียด ในทางกลับกันยิ่งเครียดยิ่งสูบด้วยซ้ำ แต่ถ้าจะให้บอกแบบไม่มีข้ออ้างก็คือ "ใจไม่แข็งพอ ใจแตก ใจอ่อน" หรือจะอะไรก็ได้แล้วแต่จะคิด จริงๆแล้งทุกวันนี้สังคมมองคนสูบบุหรี่เปลี่ยนไปเยอะมาก ไม่ว่าจะเป็นการสร้างที่อยู่ที่สูบให้เป็นหลักแหล่ง การใช้สายตาอย่างอ่อนโยนเข้าปลอบประโลม เอาง่ายๆคือตอนนี้คนสูบบุหรี่กลายเป็น " ที่รังเกียจ" ระดับหนึ่งในสังคมทีเดียวล่ะ ตอนเด็กๆแอบสูบในห้องน้ำ พอโตขึ้นต้องแอบสูบในที่ลับตา(กรณีถ้าไม่มีที่ให้สูบ) น่าแปลกทั้งที่ข้อดีก็ไม่มี คนรังเกียจก็เยอะ แต่ทำไมคนในอยากออกคนนอกอยากเข้ากันจริง เคยมีประสบการณ์ตรงที่แสนปวดร้าว เรื่องของเรื่องคือได้มีโอกาสไปวิ่งที่สวนหลวง ร.9 กับเพื่อนคนหนึ่ง เราก็ไม่ใช่คนแข็งแรงพอวิ่งสักพักก็เหนื่อยเลยเดินออกมาสูบบุหรี่ ยืนสูบอยู่พักหนึ่งมีแม่จูงมือลูกเดินออกมาจะไปซื้อน้ำ เด็กพูดขึ้นมาว่า " แม่เดินไปทางนั้นเถอะ ทางนี้มีคนสูบบุหรี่อยู่" หน้านี่ชา เจ็บจี้ดจนต้องรีบทิ้งบุหรี่ดับทันที ถามว่าทุกวันนี้ยังสูบมั้ย บอกเลยว่า "สูบ" ถามว่าอยากเลิกสูบมั้ย "อยาก" แต่ใจไม่แข็งพอ แต่มันแอบหงุดหงิดเวลาเห็นเด็กอายุไม่เท่าไหร่ยืนสูบบุหรี่ จะไปว่าเขาก็ไม่ได้เพราะเราก็สูบ จนถึงวันนี้ก็ยังไม่เข้าใจว่า "บุหรี่มีดีตรงไหน?"
www.facebook.com/perdsamong
@@@@เปิดสมอง@@@@
บ่อยครั้งที่มักจะได้ยินคำถามนี้จากคนใกล้ตัว ลูกเด็กเล็กแดง ตาสีตาสา หรือใครก็ตามที่มีโอกาสได้พูดคุย ทั้งที่เงินที่เอาไปซื้อก็ของเราเองไม่ได้ไปขอยืมใคร ถามกันบ่อยจนถึงขนาดต้องเอาไปนั่งคิดเพื่อสรรหาเหตุผลเอามาโต้แย้งกับคนอื่นว่าบุหรี่มีดียังไง ผลลัพธ์ที่ได้ก็คือมันไม่มีข้อดีอยู่เลย แล้วมันก็จะวนกลับมาที่ตัวคำถามว่าถ้ามันไม่ดีแล้วทำไมทุกวันนี้ยังสูบอยู่?
ย้อนกลับไปเมื่อสมัยยังวัยสะรุ่น วัยแห่งความอยากรู้อยากเห็น วัยแห่งความคึกคะนอง และวัยแห่งความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ บุหรี่ดูเหมือนจะเป็นความเท่ แต่ที่มันดูเท่เกิดจากการที่บุหรี่เป็นกฎข้อห้าม ทีนี้พอยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุให้อยากจะทำ อยากจะแหกกฎแหกกติกาทั้งที่ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าไอ้กฎและกติกาที่เขาห้ามเนี่ย มันถูกสร้างขึ้นก็เพราะเขาห่วงตัวเรา แต่ดันไปหลงเชื่อความคิดและค่านิยมแบบผิดๆซะแทน กว่าจะรู้ตัวอีกทีก็ติดงอมแงมจนกลายเป็นกิจวัตรไปซะแล้ว นี่สิมันถึงกลายเป็นตลกร้ายที่ดูไม่น่าสงสารเลยสักนิด หลายคนรอบตัวเลิกบุหรี่ได้แล้ว ซึ่งบอกตามตรงตัวผมเองดีใจกับพวกเขาเป็นอย่างมาก ทั้งที่จริงบุหรี่ไม่ได้มีอาการใดที่ดูร้ายแรงเหมือนยาเสพติดชนิดอื่นเลย แต่เพราะมันหาซื้อได้อย่างถูกกฎหมายนี่ล่ะที่ทำให้มันเลิกยาก หลายคนที่เลิกได้แล้วบอกกับผมว่า "อยู่ที่ใจล้วนๆ" ส่วนตัวเชื่อตามที่พวกเขาเหล่านั้นบอกอย่างเต็มเปี่ยมเพราะผมก็เคยหยุดได้ 9 เดือน อ่านถึงตรงนี้หลายคนคงคิดว่า "อ้าว เลิกได้ตั้ง 9 เดือนแลัวกลับมาสูบทำไม" ถ้าให้บอกแบบมีข้ออ้างก็จะบอกว่า "อ๋อ ช่วงนั้นเครียดเลยกลับมาสูบ" ทั้งที่จริงแล้วบุหรี่ไม่ได้ช่วยแก้เครียด ในทางกลับกันยิ่งเครียดยิ่งสูบด้วยซ้ำ แต่ถ้าจะให้บอกแบบไม่มีข้ออ้างก็คือ "ใจไม่แข็งพอ ใจแตก ใจอ่อน" หรือจะอะไรก็ได้แล้วแต่จะคิด จริงๆแล้งทุกวันนี้สังคมมองคนสูบบุหรี่เปลี่ยนไปเยอะมาก ไม่ว่าจะเป็นการสร้างที่อยู่ที่สูบให้เป็นหลักแหล่ง การใช้สายตาอย่างอ่อนโยนเข้าปลอบประโลม เอาง่ายๆคือตอนนี้คนสูบบุหรี่กลายเป็น " ที่รังเกียจ" ระดับหนึ่งในสังคมทีเดียวล่ะ ตอนเด็กๆแอบสูบในห้องน้ำ พอโตขึ้นต้องแอบสูบในที่ลับตา(กรณีถ้าไม่มีที่ให้สูบ) น่าแปลกทั้งที่ข้อดีก็ไม่มี คนรังเกียจก็เยอะ แต่ทำไมคนในอยากออกคนนอกอยากเข้ากันจริง เคยมีประสบการณ์ตรงที่แสนปวดร้าว เรื่องของเรื่องคือได้มีโอกาสไปวิ่งที่สวนหลวง ร.9 กับเพื่อนคนหนึ่ง เราก็ไม่ใช่คนแข็งแรงพอวิ่งสักพักก็เหนื่อยเลยเดินออกมาสูบบุหรี่ ยืนสูบอยู่พักหนึ่งมีแม่จูงมือลูกเดินออกมาจะไปซื้อน้ำ เด็กพูดขึ้นมาว่า " แม่เดินไปทางนั้นเถอะ ทางนี้มีคนสูบบุหรี่อยู่" หน้านี่ชา เจ็บจี้ดจนต้องรีบทิ้งบุหรี่ดับทันที ถามว่าทุกวันนี้ยังสูบมั้ย บอกเลยว่า "สูบ" ถามว่าอยากเลิกสูบมั้ย "อยาก" แต่ใจไม่แข็งพอ แต่มันแอบหงุดหงิดเวลาเห็นเด็กอายุไม่เท่าไหร่ยืนสูบบุหรี่ จะไปว่าเขาก็ไม่ได้เพราะเราก็สูบ จนถึงวันนี้ก็ยังไม่เข้าใจว่า "บุหรี่มีดีตรงไหน?"
www.facebook.com/perdsamong