เรื่องมีอยู่ว่า เราแอบชอบผู้ชายคนนึงมานานแล้ว ตั้งแต่ย้ายเข้ามาที่ทำงานที่ใหม่แรกๆ แต่เขาเพียบพร้อมทุกอย่าง ทั้งฐานะ การศึกษา เราก็แค่มนุษย์เงินเดือนธรรมดา หน้าตาพื้นๆ  เราไม่กล้าจะเข้าไปทำความรู้จักสนิมสนม ทำได้เพียง add เขาเป็น friend ใน fb ทักเขาในเฟส ในไลน์ ชวนคุยจิปาถะไปเรื่อยนานๆ ครั้ง จนวันนึงเรารู้ว่าเขามีแฟนแล้ว เราก็เลิกทักไป เลิกชวนคุยไป ค่อยๆ ตัดใจอย่างเงียบ มันก็ทำได้นะ  สวรรค์เกิดเล่นตลกให้เราต้องมาสนิมสนมกันมากขึ้น ทำงานร่วมกันมากขึ้น มีโอกาสไปกินข้าวด้วยกัน ไปเที่ยวด้วยกัน เรียนรู้นิสัยกันและกัน เราเริ่มไหวหวั่นแต่ก็พยามยามบอกตัวเองว่า เขามีแฟนแล้ว เมื่อรู้สึกว่าเริ่มถลำลึก เราก็พยายามห่างออกมาจากกินข้าวด้วยกันทุกวัน คุยไลน์ทุกวัน เราเริ่มปฏิเสธไม่กินด้วยกัน ไม่ตอบไลน์มั่ง โทรมาบางทีไม่รับสายมั่ง แต่เราก็ไม่มั่นใจว่า จริงๆ เขารู้สึกอย่างไรกับเรากันแน่  จนวันนึงความกล้าของเรามันมาถึงขีดสุด เราบอกเขาไปว่า เรารู้สึกอย่างไรกับเขา แต่เขาบอกเราทำนองว่า เราเป็นคนดี แต่เขาดันมีแฟนก่อนแล้ว เจ็บลึกๆ กับประโยคเหล่านี้มาก แต่ก็ยอมรับความจริงคือต้องตัดใจ ทำใจว่า เราแค่เพื่อนกัน ย้อนเวลาได้คงอยากทำสองสิ่งคือ บอกความรู้สึกเขาไปตั้งแต่ชอบแรกๆ หรือ เงียบเก็บความรู้สึกเหล่านั้นไว้ในต่อไป