ในวัยเด็ก เราเป็นคนไม่มีเพื่อน เวลาไปโรงเรียน เพื่อนไม่ยอมคบ ไม่ยอมเล่นด้วย แถมยังนินทาเรา  เวลาที่เราอยากเข้ากลุ่มไปเล่นกันคนอื่นๆ เราต้องหาอะไรมาให้ เพื่อให้คนอื่นๆ ยอมรับเราเข้ากลุ่ม  แต่สิ่งที่ให้คนอื่นเหล่านั้น มันมีผลให้เขายอมรับเราแค่วันเดียว วันใหม่เราก็ต้องโดดเดี่ยวเหมือนเดิม นอกจากนี้ที่บ้านเรา แม่ไม่ยอมให้เราไปเล่นกับคนอื่นนอกบ้าน เพราะแถวๆบ้าน เด็กผู้หญิงส่วนใหญ่ทำตัวเป็นสาวเร็ว ชอบขี่มอไซด์เที่ยวไปเที่ยวมา เวลามีงานวัดชอบเต้นๆ รำๆ  แม่เราไม่ชอบพฤติกรรมแบบนั้น จึงไม่ยอมให้เราไปเล่นกับใคร ทุกอย่างเราต้องอยู่ในโอวาท ฉะนั้นจึงไม่ค่อยมีใครชอบเรา
     พอเราย้ายโรงเรียน เราก็เข้ากลุ่มกับเพื่อนคนอื่นได้ดี ไม่มีปัญหา ต่อมามีเพื่อน ก คนหนึ่งที่โรงเรียนเดิมย้ายมาด้วย  แล้วคนนี้ก็เอาเรื่องต่างๆ ที่เราอยู่โรงเรียนเดิมไปเล่านินทาให้เพื่อน ข อีกคนหนึ่งฟัง เพื่อนที่ฟังก็พลอยเกลียดเราไปด้วย  ซึ่งเราเครียดมาก เพราะเรามักโดนเพื่อน ข กลั่นแกล้ง เวลาที่เราไปไหนมาไหนด้วย  รวมทั้งเวลาที่เราต้องไปนอนบ้านเพื่อน ข (เพื่อน ข เป็นลูกสาวของครูโรงเรียนใหม่เรา แล้วครูคนนี้เป็นคนสอนฟ้อนรำ เวลามีงานที่ต้องฟ้อน เราต้องไปนอนบ้านครูคนนี้ เพราะบ้านเราไกล)
     จากปมในใจที่ถูกปฏิเสธจากคนอื่น ทำให้ฉันรู้สึกหวาดกลัวจากการถูกปฏิเสธจากผู้อื่นจนถึง ณ ปัจจุบัน  มันทำให้ฉันมักจะยอมคน  ใครขอให้ทำอะไรฉันก็มักจะช่วยเหลือเสมอ ถึงแม้บางครั้งจะรู้สึกอึดอัดใจ เพราะลึกๆ ฉันกลัวว่าคนอื่นๆ จะมองว่าฉันเป็นคนไม่ดี ไม่น่าคบ กลัวคนอื่นเอาฉันไปนินทาลับหลัง กลัวว่าเขาจะกลั่นแกล้ง ไม่ชอบขี้หน้าฉัน ฉันจึงเป็นคนที่ปฏิเสธคนอื่นไม่เป็น หลายครั้งฉันก็รู้สึกโกรธตัวเองที่เป็นแบบนี้ ที่ไม่รักและเคารพตัวเอง

     หากใครได้เข้ามาอ่านจนถึงตอนท้ายนี้ แล้วมีคำเสนอแนะหรือชี้แนะ  ขอขอบคุณเป็นอย่างมาก