ส่วนตัวคิดว่ายากกว่าหมอที่กล้าพูดเพราะรู้จักหมอหลายคนที่เบนเข็มมาเรียนนิติจะมีสิทธิสอบสนามเล็ก (เพราะเป็นวิชาชีพพิเศษจึงมีสิทธิสอบสนามเดียวกับนิติ ป.โท) จนแล้วจนรอดก็กลับไปทำอาชีพหมอเหมือนเดิม

แต่ความยากนั้นมันยากคนละแบบกับหมอ
๑.เรื่องการจำ และการวิเคราะห์ หมอจำเยอะ วิเคราะห์เยอะ การจะสอบได้ก็เช่นกัน ยิ่งแนวการตรวจข้อสอบปีหลังๆ ต้องมีคำตามฎีกาด้วย จึงค่อนข้างจำเยอะ และวิเคราะห์แม่น ภายในเวลาจำกัด

๒.วินัยในตัวเองต้องสูง สูงมาก เพราะหนังสือที่ต้องอ่านมีเยอะมาก ข้อสอบหยิบจับอะไรก็ได้มาออก ตั้งแต่ทฤษฎียันฎีกายุค ๒๔๙๐ คุยกับคนที่สอบได้ทุกคน เรียกว่าฎีกาเหล่านั้นผ่านตามาแล้วทั้งสิ้น หมอที่จะมาทุ่มเวลากับฎีกา ๕๐ - ๖๐ ปีย้อนหลัง หายาก เพราะงานตัวก็บีบคั้น แถมยังต้องอ่านทฤษฎีประกอบอีก นอกเสียจาก ลาออกมาเป็นนักสอบโดยตรง ซึ่งหลายคนก็ถอดใจตรงนี้

๓. วาสนา ขออย่างนี้ว่าไม่ได้ คนสอบได้ที่หนึ่งเนติก็ใช่ว่าจะได้เป็นท่านทุกคน บางคนที่โหล่เนติ แต่เป็นที่หนึ่งท่านก็มี เพื่อนรุ่นเดียวกันที่หนึ่งเนติ ผ่านมาสิบกว่าปีก็ยังนั่งสอบ อีกคนเป็นแฟนได้ที่เจ็ดเนติครั้งที่สองก็ผ่านฉลุย อ่านหนังสือด้วยกัน ติวด้วยกัน ตัวติดกันตลอดแต่วาสนาคนหนึ่งเป็นท่าน อีกคนเป็นคู่สมรสท่าน ก็แค่นั้น

อย่างที่ท่านเนติ ๖๕ แม้นเข้าไปได้ก็มีกฎ มีระเบียบ มีความกดดันแบบมองไม่เห็น ที่ต้องรับให้ได้ บางคนย้ายไปย้ายมาระหว่างศาล อัยการ สองรอบ คือสอบได้สามครั้ง ก็มี สุดท้ายก็มาเป็นคนนั่งบัลลังก์เหมือนเดิม

บางคนก็ออกมาเป็นทนาย เป็นที่ปรึกษาเพราะสบายกว่า หรือเพราะท้าทายกว่า

เดียวนี้เขาเป็นมี Motto ว่า "หลงเนติเสียเวลา หลงอัยการ ผู้พิพากษาเสียอนาคต"