คือ ออฟฟิศเราจะเป็นแบบโฮมออฟฟิศ
เป็นตึกแถว ทำงานด้านกราฟฟิค มีพนักงาน 2 คนถ้วน คือเรากับรุ่นพี่เรา
ชิลล์ครับ บรรยากาศไม่ซีเรียสอะไรเลย
มีบ้างที่หงุดหงิด เวลาคนเปิดประตูเข้ามาข้างในนี่แหละ
มีพวกขอทาน ขอบริจาคออกค่าย ขอบริจาคเอาซองผ้าป่ามาให้ แล้วก็เซลล์แมน เข้ามามากกว่าลูกค้าอีกครับ
มาหลากหลายรูปแบบ
เปิดประตูมาดื้อๆ ตรงมาหาเรา เป่าแคน เป่าขลุ่ย เคาะกระป๋องตังค์ เรากับพี่เอาหูฟังเสียหูทำเป็นไม่ได้ยิน
ลุงแกก็เป่าดังขึ้นอีก ราวๆ 5 นาที จนเรารำคาญ เอาเงินเศษ 5 บาทให้
บางทีมาวัยรุ่นชายขาเป๋ แต่งตัวมอซอ เปิดประตู เดินดุ่มๆ ยกมือไหว้ปลกๆ สายตานี่ไม่มีการ 'วิงวอน' ขอ
มาแกมขู่ แต่เพียงไม่มีวาจา ต้องให้ครับ กลัว ถ้ามันโมโหจะขโมยหรือทำอะไร ไม่กล้าเสี่ยง อยู่กันสองคน ตัวเล็กๆทั้งคู่ -_-
น้องๆพี่ๆขอบริจาค ชะเง้อเข้ามาแล้วเปิดประตู ยกกล่องแล้วพูดๆท่องจำมาไม่กี่ประโยค
ส่วนใหญ่มาเดี่ยว ๆ ถ้าเจอเรากับพี่ อาจจะใส่ไป 20 ไม่ค่อยถาม แต่ถ้าวันไหนเจอเจ้านายอยู่ ป๋าแกจะถามๆๆๆ
ถามตั้งแต่เริ่มโครงการ ประสานใคร ไปยังไง ทำอะไร ที่ไหน เมื่อไหร่ ยังไง คิดว่าจะทำประโยชน์ให้เขาได้มาน้อยแค่ไหน
ยิงคำถามไปราวๆ 10 นาที ได้เงินจากป๋าแกไป 20 บาท
เซลล์แมน ...บุคคลที่แลดูสุภาพ ถอดรองเท้าก่อนเข้ามา เคาะประตูแล้วเปิดเข้ามา (ไม่ต้องรออนุญาต -_-)
ขายสบู่ ยาสระผม น้ำยาดับกลิ่น เครื่องกรองน้ำ รองเท้านวด บลา บลา บลา...
อ้าปากจะปฏิเสธไป แต่จะเจอประโยคหยุดโลก
"ไม่ซื้อไม่เป็นไรลองก่อนได้ครับพี่" (ถึงแม้เราจะอ่อนกว่าราวสิบปี ฮีก็จะเรียกเราว่าพี่ -_- )
เราก็ใจอ่อน เออๆ ฟังหน่อยๆ สาธยายมาจนถึง 'สนใจจะรับกี่ชุดดีครับ ซื้อ 2 แถม 1 ในราคาพิเศษด้วยนะ'
เลยบอกไปว่า 'ไม่ครับ วันก่อนก็มีเซลล์บริษัทพี่นี่แหละมาให้ลองแล้ว'
ฮีก็เลยครับๆแล้วเดินออกไปปากขมุบขมิบสาปแช่งเรา (ประตูด้านหน้าเป็นกระจกใส เป็นเงาสะท้อน 555)
สุดท้ายที่น่ากลัวสุดคือ
มนุษย์ป้า และลุง ที่มาพร้อมซองผ้าป่า!!
นางเปิดประตูปึง! แล้วพ่นเสียง 'สวัสดีจ้าาา มาจากวัด... ขอเชิญร่วมทำบุญใส่ซองผ้าป่ากันจ้าาาาา'
เรากับพี่ใส่หูฟังทำเป็นไม่ได้ยิน นางก็เร่งเสียงอีก 'สวัสดีจ้าาา มาจากวัด... ขอเชิญร่วมทำบุญใส่ซองผ้าป่ากันจ้าาาาาาาาา ทำบุญชาตินี้ร่ำรวยๆ'
พอเราเฉย นางก็แบบ เดินมาใกล้ ยื่นซองมาตรงหน้า แล้วยิ้มจิกตา
'ร่วมทำบุญกับป้านะคะ' แล้วยืนกดดัน
เลยได้แต่ไปควานหาเศษเหรียญในกระเป๋าให้
เอาจริงๆ เราเป็นคนงกนะ งกมาก จะจ่ายอะไรแต่ละทีคิดแล้วคิดอีก ลูกชิ้นไม้ 10 บาท ยังคิดอ่ะ
ถ้าเข้าโหมดประหยัดจะสะกดจิตตัวเอง ลูกชิ้น 10 บาท ทอดด้วยน้ำมัน น้ำมันย่อยยาก ทำให้อ้วน
น้ำมันทอดซ้ำ ทำให้เป็นมะเร็ง ลูกชิ้น 10 บาท ไปซื้อมาม่านั่งกินที่ออฟฟิศ หรือโจ๊กซองเล็กได้ 1 ห่อ แถมมีเงินเหลือ
เงินเหลือเอาไปสมบทพรุ่งนี้ได้อีก...
คือถ้าทำบุญจริงๆเราเต็มใจให้ครับ
แต่เหมือพวกขาทาน เดินเข้ามาขอตรงๆเนี่ย ขาแขนก็ดีนะครับ ครบด้วย ถึงบางรายจะขาลีบ ก็ยังเดินได้
มือก็มียังทำงานอื่นได้เยอะนิ ขายล็อตเตอรี่ยังได้
เข็ดกับขอทานครับ หลังจากเจอป้านางหนึ่งนั่งขอทานในตลาด ผิวลอกเป็นด่างๆ กลิ่นสาปฉุน ขาเน่าเปื่อยไถไปกับพื้น สงสารให้ไป 30.-
อีกอีกวันถัดมา เลิกงานดึก เห็นนางเดินฉิวเข้าไปในซอยเปลี่ยว... ความพิกลพิการมันอยู่ตรงไหนครับ?
คนเราให้คนละ 10 บาท วันๆนึงที่นั่งในตลาด 2-3 ชม. มีคนให้ราวๆ 30 - 40 คน รายได้ตรงนั้นก็ 300 -400 บาท เป็นอย่างต่ำ
ไม่รวมที่ย้ายไปส่วนอื่นอีก วันๆ รายได้มากกว่า พนง.บริษัทอย่าเราอีกครัชช์
น้องที่มาขอบริจาคไปออกค่าย... อย่างน้อยๆต้องรู้ครับว่าตัวเองมายังไง เพื่ออะไร ไปทำตรงไหน ต้องตอบคำถามได้
ถ้าตอบคำถามไม่ได้ ไม่สมควรให้อ่ะ เราถือว่ามาไม่โปร่งใส ไม่รู้อะไรเลย ทำโครงการประสาอะไร ไม่ผ่าน ไม่รู้จริง ไปทำใหม่
//ยิ่งถ้าเป็นออกค่ายของน้องๆที่ยังเรียนมหาลัย ต้องมีโครงการ คนตรวจโครงการ กว่าโครงการจะได้อนุมัติผ่านมาได้ต้องตอบได้อย่างละเอียด(เจ้านายว่าไว้)
กลุ่มสุดท้าย...พวกเรี่ยไรซองผ้าป่า เรา จ ะ ไ ม่ ใ ห้ เ ด็ ด ข า ด !!!
ถ้าให้ก็ 2 - 5 บาท คือพวกนี้จะมาเป็นขบวนการ มารถยนต์คันนึง ข้างรถติดไวนิลเล็กๆไว้ว่ามาจากวัดไหน สมโภชวันไหน
ส่วนใหญ่เป็นของต่างจังหวัด และต่างอำเภอ มีพระมารูปนึงนั่งนิ่งบนรถคอยพรหมน้ำมนต์ มีคนขับรถช้าๆ ไม่มีการเปิดเครื่องเสียงประชาสัมพันธ์
อะไร มีลูกศิษย์ลูกหาเป็นยายแก่ๆ มนุษย์ลุง มนุษย์ป้า และเด็กวัยรุ่นชายแต่งตัวปอนๆ กระโดดลงจากรถ เร่งบาตร เร่งถังเหลือง เอาซองยัดใส่มือผู้โชคร้ายแล้วยืนรอ
เคยให้ไปเห็นว่าเป็นวัดใกล้บ้านญาติ พอโทรไปถาม บอกว่าไม่มีงานนี่
น่านนนนนน กรูโดนเข้าแล้ว
คือจะว่างกก็ได้ครับ ยืดอกยอมรับเลย กว่าเราจะหามาได้แต่ละบาท
แล้วจู่ๆก็ต้องเสียไปให้มิจฉาชีพ หรือกลุ่มคนปกติที่พยายามสร้างภาพน่าสงสาร มีขาครบแต่ไม่ยอมทำงาน แบมือขอคนอื่น มันไม่ใช่อ่ะครับ
บางวันนั่งซดมาม่าซอง 6 บาทในออฟฟิศ แต่ต้องเสียค่าบริจาคไป 20
มันคืออัลไลลลลลล
แชร์ประสบการณ์ ขบวนการขอทาน ขอเรี่ยไร หน้าบ้าน/หน้าออฟฟิศ
เป็นตึกแถว ทำงานด้านกราฟฟิค มีพนักงาน 2 คนถ้วน คือเรากับรุ่นพี่เรา
ชิลล์ครับ บรรยากาศไม่ซีเรียสอะไรเลย
มีบ้างที่หงุดหงิด เวลาคนเปิดประตูเข้ามาข้างในนี่แหละ
มีพวกขอทาน ขอบริจาคออกค่าย ขอบริจาคเอาซองผ้าป่ามาให้ แล้วก็เซลล์แมน เข้ามามากกว่าลูกค้าอีกครับ
มาหลากหลายรูปแบบ
เปิดประตูมาดื้อๆ ตรงมาหาเรา เป่าแคน เป่าขลุ่ย เคาะกระป๋องตังค์ เรากับพี่เอาหูฟังเสียหูทำเป็นไม่ได้ยิน
ลุงแกก็เป่าดังขึ้นอีก ราวๆ 5 นาที จนเรารำคาญ เอาเงินเศษ 5 บาทให้
บางทีมาวัยรุ่นชายขาเป๋ แต่งตัวมอซอ เปิดประตู เดินดุ่มๆ ยกมือไหว้ปลกๆ สายตานี่ไม่มีการ 'วิงวอน' ขอ
มาแกมขู่ แต่เพียงไม่มีวาจา ต้องให้ครับ กลัว ถ้ามันโมโหจะขโมยหรือทำอะไร ไม่กล้าเสี่ยง อยู่กันสองคน ตัวเล็กๆทั้งคู่ -_-
น้องๆพี่ๆขอบริจาค ชะเง้อเข้ามาแล้วเปิดประตู ยกกล่องแล้วพูดๆท่องจำมาไม่กี่ประโยค
ส่วนใหญ่มาเดี่ยว ๆ ถ้าเจอเรากับพี่ อาจจะใส่ไป 20 ไม่ค่อยถาม แต่ถ้าวันไหนเจอเจ้านายอยู่ ป๋าแกจะถามๆๆๆ
ถามตั้งแต่เริ่มโครงการ ประสานใคร ไปยังไง ทำอะไร ที่ไหน เมื่อไหร่ ยังไง คิดว่าจะทำประโยชน์ให้เขาได้มาน้อยแค่ไหน
ยิงคำถามไปราวๆ 10 นาที ได้เงินจากป๋าแกไป 20 บาท
เซลล์แมน ...บุคคลที่แลดูสุภาพ ถอดรองเท้าก่อนเข้ามา เคาะประตูแล้วเปิดเข้ามา (ไม่ต้องรออนุญาต -_-)
ขายสบู่ ยาสระผม น้ำยาดับกลิ่น เครื่องกรองน้ำ รองเท้านวด บลา บลา บลา...
อ้าปากจะปฏิเสธไป แต่จะเจอประโยคหยุดโลก
"ไม่ซื้อไม่เป็นไรลองก่อนได้ครับพี่" (ถึงแม้เราจะอ่อนกว่าราวสิบปี ฮีก็จะเรียกเราว่าพี่ -_- )
เราก็ใจอ่อน เออๆ ฟังหน่อยๆ สาธยายมาจนถึง 'สนใจจะรับกี่ชุดดีครับ ซื้อ 2 แถม 1 ในราคาพิเศษด้วยนะ'
เลยบอกไปว่า 'ไม่ครับ วันก่อนก็มีเซลล์บริษัทพี่นี่แหละมาให้ลองแล้ว'
ฮีก็เลยครับๆแล้วเดินออกไปปากขมุบขมิบสาปแช่งเรา (ประตูด้านหน้าเป็นกระจกใส เป็นเงาสะท้อน 555)
สุดท้ายที่น่ากลัวสุดคือ
มนุษย์ป้า และลุง ที่มาพร้อมซองผ้าป่า!!
นางเปิดประตูปึง! แล้วพ่นเสียง 'สวัสดีจ้าาา มาจากวัด... ขอเชิญร่วมทำบุญใส่ซองผ้าป่ากันจ้าาาาา'
เรากับพี่ใส่หูฟังทำเป็นไม่ได้ยิน นางก็เร่งเสียงอีก 'สวัสดีจ้าาา มาจากวัด... ขอเชิญร่วมทำบุญใส่ซองผ้าป่ากันจ้าาาาาาาาา ทำบุญชาตินี้ร่ำรวยๆ'
พอเราเฉย นางก็แบบ เดินมาใกล้ ยื่นซองมาตรงหน้า แล้วยิ้มจิกตา
'ร่วมทำบุญกับป้านะคะ' แล้วยืนกดดัน
เลยได้แต่ไปควานหาเศษเหรียญในกระเป๋าให้
เอาจริงๆ เราเป็นคนงกนะ งกมาก จะจ่ายอะไรแต่ละทีคิดแล้วคิดอีก ลูกชิ้นไม้ 10 บาท ยังคิดอ่ะ
ถ้าเข้าโหมดประหยัดจะสะกดจิตตัวเอง ลูกชิ้น 10 บาท ทอดด้วยน้ำมัน น้ำมันย่อยยาก ทำให้อ้วน
น้ำมันทอดซ้ำ ทำให้เป็นมะเร็ง ลูกชิ้น 10 บาท ไปซื้อมาม่านั่งกินที่ออฟฟิศ หรือโจ๊กซองเล็กได้ 1 ห่อ แถมมีเงินเหลือ
เงินเหลือเอาไปสมบทพรุ่งนี้ได้อีก...
คือถ้าทำบุญจริงๆเราเต็มใจให้ครับ
แต่เหมือพวกขาทาน เดินเข้ามาขอตรงๆเนี่ย ขาแขนก็ดีนะครับ ครบด้วย ถึงบางรายจะขาลีบ ก็ยังเดินได้
มือก็มียังทำงานอื่นได้เยอะนิ ขายล็อตเตอรี่ยังได้
เข็ดกับขอทานครับ หลังจากเจอป้านางหนึ่งนั่งขอทานในตลาด ผิวลอกเป็นด่างๆ กลิ่นสาปฉุน ขาเน่าเปื่อยไถไปกับพื้น สงสารให้ไป 30.-
อีกอีกวันถัดมา เลิกงานดึก เห็นนางเดินฉิวเข้าไปในซอยเปลี่ยว... ความพิกลพิการมันอยู่ตรงไหนครับ?
คนเราให้คนละ 10 บาท วันๆนึงที่นั่งในตลาด 2-3 ชม. มีคนให้ราวๆ 30 - 40 คน รายได้ตรงนั้นก็ 300 -400 บาท เป็นอย่างต่ำ
ไม่รวมที่ย้ายไปส่วนอื่นอีก วันๆ รายได้มากกว่า พนง.บริษัทอย่าเราอีกครัชช์
น้องที่มาขอบริจาคไปออกค่าย... อย่างน้อยๆต้องรู้ครับว่าตัวเองมายังไง เพื่ออะไร ไปทำตรงไหน ต้องตอบคำถามได้
ถ้าตอบคำถามไม่ได้ ไม่สมควรให้อ่ะ เราถือว่ามาไม่โปร่งใส ไม่รู้อะไรเลย ทำโครงการประสาอะไร ไม่ผ่าน ไม่รู้จริง ไปทำใหม่
//ยิ่งถ้าเป็นออกค่ายของน้องๆที่ยังเรียนมหาลัย ต้องมีโครงการ คนตรวจโครงการ กว่าโครงการจะได้อนุมัติผ่านมาได้ต้องตอบได้อย่างละเอียด(เจ้านายว่าไว้)
กลุ่มสุดท้าย...พวกเรี่ยไรซองผ้าป่า เรา จ ะ ไ ม่ ใ ห้ เ ด็ ด ข า ด !!!
ถ้าให้ก็ 2 - 5 บาท คือพวกนี้จะมาเป็นขบวนการ มารถยนต์คันนึง ข้างรถติดไวนิลเล็กๆไว้ว่ามาจากวัดไหน สมโภชวันไหน
ส่วนใหญ่เป็นของต่างจังหวัด และต่างอำเภอ มีพระมารูปนึงนั่งนิ่งบนรถคอยพรหมน้ำมนต์ มีคนขับรถช้าๆ ไม่มีการเปิดเครื่องเสียงประชาสัมพันธ์
อะไร มีลูกศิษย์ลูกหาเป็นยายแก่ๆ มนุษย์ลุง มนุษย์ป้า และเด็กวัยรุ่นชายแต่งตัวปอนๆ กระโดดลงจากรถ เร่งบาตร เร่งถังเหลือง เอาซองยัดใส่มือผู้โชคร้ายแล้วยืนรอ
เคยให้ไปเห็นว่าเป็นวัดใกล้บ้านญาติ พอโทรไปถาม บอกว่าไม่มีงานนี่
น่านนนนนน กรูโดนเข้าแล้ว
คือจะว่างกก็ได้ครับ ยืดอกยอมรับเลย กว่าเราจะหามาได้แต่ละบาท
แล้วจู่ๆก็ต้องเสียไปให้มิจฉาชีพ หรือกลุ่มคนปกติที่พยายามสร้างภาพน่าสงสาร มีขาครบแต่ไม่ยอมทำงาน แบมือขอคนอื่น มันไม่ใช่อ่ะครับ
บางวันนั่งซดมาม่าซอง 6 บาทในออฟฟิศ แต่ต้องเสียค่าบริจาคไป 20
มันคืออัลไลลลลลล