ตอนนี้อายุ24ครับ จำได้ว่าตอนเด็กๆอยากเป็นหมอ แต่สอบไม่ติด(สองรอบ) เลยได้เรียนนิติศาสตร์ ตอนนี้นึกได้ว่าเราอยากเป็นอะไรกันแน่ เราอยากทำงานในสิ่งที่เราฝัน ผมไม่ใช่คนเก่งอะไรครับ ผมมองคุณหมอที่รักษาคนไข้ ผมมองคนไข้ที่มารอพบคุณหมอ ผมมองตัวเองแล้วบอกว่านี่เราทำอะไรอยู่ ทำไมไม่เดินตามฝัน

ไม่รู้ผมคิดไปเองรึเปล่า ว่าผมคงเป็นอะไรไม่ได้แล้วนอกจากหมอ ทุกคนที่อ่านอาจจะบอกว่า ถ้าไม่ไหวก็อย่าเลยมันมีอาชีพอีกเป็นล้าน จะเสียเวลาไปทำไม คุณประมาณตนเถอะ

มันมีโมเมนท์แบบนั้นเหมือนกันครับ ตอนผมสอบหมอไม่ติดรอบสอง(รู้ตั้งแต่ทำข้อสอบเสร็จ) ผมคิดว่าผมคงไม่มีปัญญาเรียนแล้วล่ะ ขนาดสอบวิชาพื้นฐานยังไม่ผ่าน แล้วจะไปเรียนวิชาระดับสูงกว่านั้นได้ยังไง ผมพยามลืม พาตัวเองออกมาจากเส้นทางนั้น เปลี่ยนเส้นทางไปวิชาที่ชอบรองลงมา ผมเลือกเรียนกฎหมาย ระหว่างเรียนผมทำเต็มที่ และมันเกือบจะทำให้ผมลืมหมอได้แล้ว จนกระทั่งเรียนจบ  เราเรียนได้ เราชอบมัน แต่ผมรู้เลยว่านี่ไม่ใช่อาชีพของเราหรอก ผมรู้ตัวดีว่าผมเป็นนักกฎหมายไม่ได้แน่นอน ไม่รู้สิครับ อาจจะเพราะผมพูดไม่ค่อยเก่ง เถียงใครไม่ค่อยเป็นมั้ง
และนี่แหละที่ทำให้ผมนึกถึงอาชีพที่ผมอยากลืม ผมไม่คิดว่าผมจะสู้ต่อ อายุอย่างผมควรจะทำงานหาเงินได้แล้ว

ผมนั่งคิดนอนคิดว่าเราชอบอะไร เราทำอะไรได้ดีที่สุด แต่ทุกครั้งมันวนมาจบที่หมอ เหมือนมันค้างคาใจ จนมีอยู่วันหนึ่งที่ผมเห็นคุณหมอกับคนไข้ แค่นั้นแหละ มันไม่มีเหตุผล ก็แค่หมอกับคนไข้ แต่ผมรู้เลยว่าผมควรจะทำยังไงต่อไป ผมจะสู้ต่อ

บางคนอาจจะบอกว่าจะสู้เด็กเดี๋ยวนี้ได้หรอ ผมยอมรับว่าถึงม.ปลายจะเรียนวิทย์-คณิตมา แต่ปัจจุบันความรู้แทบไม่เหลือแล้ว แต่ยังไงผมก็จะสอบ ผมจะรื้อหนังสือเก่าๆมานั่งอ่านอีกครั้ง และผมจะสู้จนกว่าจะทำตามความฝันนั้นสำเร็จ ผมเลือกมัน แม้อาจจะช้าไปหน่อย แต่ผมจะเดินไปให้ถึงให้ได้

ขอบคุณที่อ่านครับ