เคยรู้สึกอยากกลับไปเป็นเด็กกันบ้างไหม บางครั้งตอนเด็กมันมีเรื่องมากมายหลากหลายสิ่ง
ที่เราไม่อาจจดจำได้ แต่เรื่องบางเรื่องเรากลับจำมันได้อย่าไม่ลืม
ช่วงวัยเด็กนั้น เวลาเราดีใจและเสียใจ ทำไมมันช่างผ่านไปไวเสมอ เราร้องไห้อยู่แปบเดียวหลังจากนั้นเรากลับยิ้มได้และหัวเราะออกมา  
เราไม่ได้เก็บเรื่องราวเสียใจมาคิดมากเมื่อผ่านแล้วกลับผ่านไป ผิดกลับตอนขณะโตขึ้น เรากลับเก็บเรื่องทุกข์ใจไว้
ทั้งที่บางครั้งเราคิดว่าเราลืมมันไปแล้ว แต่ทำไมบางช่วงอารมณ์มันกลับเข้ามาในอนุสติ
หรือจริงๆเราไม่เคยลืมแต่เราเลือกใช้จะคำว่าลืมเพื่อปลอบใจตัวเราเอง
ทำไมมันช่างต่างกับตอนเด็กที่ความรู้สึกเหล่านั้นมันเหมือนสายลมที่พัดผ่านมาแล้วจากไป

ผมได้มีโอกาสเห็นเด็กน้อยคนหนึ่ง เด็กน้อยคนนั้นวิ่งเล่นไปมาแต่รอยยิ้มของเด็กน้อยคนนั้นมันดูสนุกเหลือเกิน
ผมได้แต่ถามอยู่ในใจตัวเองว่า มันสนุกขนาดนั้นเลยรึ แค่วิ่งไปวิ่งมา
ผมถามแม่ตัวเองว่าตอนเป็นเด็กผมเคยวิ่งไปวิ่งมาในพื้นที่เล็กๆแล้วผมหัวเราะไหมผมมีความสุขรึเปล่า

ผมได้แต่หัวเราะมันเกิดอะไรขึ้น ผมในวัย 4-5ขวบกับในวัย 21-22 ก็เป็นคนคนเดียวกัน..ใยมันจึงคนละความรู้สึก
ผมจำรอยยิ้มในวัยเด็กเหล่านั้นของตัวเองไม่ได้แล้ว ผมได้แต่เห็นรอยยิ้มนั้นจากรูปภาพในอัลบั้ม
ทุกวันนี้เรายิ้มเราหัวเราะ มันต่างเหลือเกิน ต่างจากวันนั้น ต่างจากวันที่เราเคยมีมัน
เวลาที่ผ่านมาเหล่านั้นโลกแห่งความจริงมันหล่อหลอมเราหรือตัวเราหล่อหลอมมันให้เข้ากับโลก..

ผมไม่ได้ชอบวาดรูปแต่ผมมีความสุขในเวลาวาดรูป มันทำให้ผมรู้สึกกลับไปเป็นเด็กในตอนนั้น
ผมได้วางโลกความจริงแล้วบินเข้าสู่ในโลกแห่งความฝัน ผมจำช่วงเวลาตอนเด็กได้ว่าเราแค่วาดรูปในสิ่งที่เราอยากวาด
ระบายสีในสิ่งที่อยากระบาย ลบในสิ่งที่อยากลบ ไม่ว่ารูปจะออกมาแบบไหน ทำไมเรามองว่ามันสวยงามเสมอ  
เราแบ่งปันให้คนอื่นดู แต่ทำไมตอนโตเวลาเราวาดรูป เราต้องมานั่งคิดว่าจะวาดอะไร วาดตรงไหน
ใช้สีอะไร ภาพจะออกมาแบบไหน สิ่งที่น่าจะลบเรากลับไม่ลบ สิงที่ไม่น่ามีเรากลับใส่เพื่อแค่อยากให้มันมี
เรามานั่งคิดว่ารูปของเราจะสวยเท่าคนอื่นไหม เราไม่กล้าให้คนอื่นดู
มันหายไปไหนหมดความเป็นเด็กในตัวเรา มันบินจากไปตามกาลเวลาหรือไร..

ผมแค่อยากวิ่งเล่นคนเดียวแล้วหัวเราะได้ หกล้มแค่เป่าเพี้ยงแล้วหาย บางเวลาผมอยากกลับไปเป็นเด็ก
ผมไม่ได้อ่อนแอ ผมไม่ได้แข่งแกร่ง ผมไม่ได้มีความสุขตลอดเวลา ผมไม่ได้มีความทุกข์ตลอดเวลา
ผมเป็นมนุษย์เดินดินธรรมดาคนหนึ่งที่อยากมีรอยยิ้มในวัยเยาว์อีกสักครั้ง..

วัยเด็กได้สร้างให้เรากลายเป็นนักฝันผู้สร้างจินตนาการ เรามีความสุขกับโลกแบบนั้นแบบที่เราสร้างขึ้นเอง
แต่พอโตขึ้นเราลืมความสุขในสิ่งแบบนั้นไปหรือเปล่า จริงๆแล้วเราอยากจะกลับไปเป็นเด็กๆจริงหรือป่าว
ที่มีความสุขกับสิ่งที่ชอบและเสียใจกับสิ่งที่ไม่ชอบ เท่านั้น
และได้อยู่ในโลกแห่งจินตนาการที่มีเพียงเราเท่านั้นที่รับรู้ถึงความสุขเหล่านั้นได้

ปล.มันทรมานนะ ที่ใช้คำสบถไม่ได้สักคำ 555

ผลงานที่ผ่านเข้ามาในห้วงอารมณ์ของเด็กชายสมองพัง ft. พระจันทร์สีน้ำเงินดวงใหญ่