ตอนนี้รู้สึกเหมือนไม่มีครอบครัวเลยค่ะ
ลูกสาวให้คุณย่าเลี้ยงอยู่ ต่างจังหวัด สามีทำงานเป็นกะอยู่สระบุรี
ก่อนหน้านี้สามีทำงานจัน-ศุกร์อยู่สระบุรี ได้เจอกันพร้อมหน้าเสาร์-อาทิตย์ที่บ้านคุณย่า มาช่วงต้นปีสามีต้องเข้ากะ นานๆถึงจะหยุดตรงกันเสาร์-อาทิตย์ อาทิตย์ไหนหยุดไม่ตรงเราขับรถไปหาลูกเอง เลยเสนอว่าเอากลับมาเลี้ยงบ้านนนทบุรีกับเรา แล้วจ้างคนมาเลี้ยงกลางวัน (คุณตาคุณยายอยู่ด้วย)
สามีไม่ยอมค่ะ บอกถ้าทำแบบนั้นให้เราออกเงินค่าจ้างเอง เราบอกได้ ท้ายสุดก็ไม่ยอมให้เราเอามา ตอนนี้ลูกสาวขวบ2เดือน ยังไม่เดิน ติดอา ติดย่า มาก ไม่เอาเราเลยค่ะ เวลาเรานั่งอยู่เหมือนเราเป็นคนอื่น รู้สึกเสียใจมากค่ะ สามีก้บอกทำงานยุ่งมาก โทรก้ไม่โทรหา เราต้องโทรไป (ตอนนี้เลิกโทรแล้วค่ะ เค้านึกถึงเราเดี๋ยวก้โทรมาเอง ซึ่งน้อยมาก) เวลาอยู่บ้านคุณย่าสามีก้ไม่โทรเข้ามือถือเรา โทรเข้าเบอร์บ้านย่า เราอยู่ในห้องก็ไม่ได้คุย เมื่อวานคุณย่ามาเรียกบอกสามีเราจะคุยด้วย แอบดีใจนึกว่าคิดถึงเรา ปรากฎว่ามาถามทางเพื่อนจะไปงานบวชแล้วก้วาง บางทีสามีบอกเลิกงานแปดโมงเช้าเดี๋ยวมา พอแปดโมงมาถึงบ้านคุณย่าแล้ว ไม่บอกเราล่วงหน้าเลย เวลาครอบครัว พ่อ แม่ ลูกไม่มีเลยค่ะ มีญาติเค้าเต็มบ้าน เราก้อดทน สามีเราไม่ได้กลับมาบ้านนนทบุรี ตั้งแต่ต้นปี เค้าบอกว่าต้องไปผลัดเลี้ยงลูกกับคุณย่า บ้านหลังนี้ซึ่งเป็นเรือนหอตอนนี้เราก้ต้องดูแลเองทั้งหมดตัดหญ้า ตัดต้นไม้ ทำความสะอาด สามีก้ไม่คิดจะกลับมาเลยค่ะ อาทิตย์ไหนเราไม่ไปเค้าก้ไม่ว่าและไม่คิดจะมาหาด้วย เหมือนไม่มีเราเค้าก้อยู่กันได้ ล่าสุดสงกรานต์เค้าได้หยุดแค่15-16 เราบอกว่าเราจะเอาลูกมาบ้านนนทบุรี เค้าก้ไม่ยอม
ทั้งๆที่ดิฉันหยุดตั้งแต่วันที่11-16
เสนอความคิดเห็นอะไรก็ไม่เคยรับฟัง ไม่ทำตาม เบื่อมากค่ะ คนเป็นสามีภรรยาเป็นครอบครัวเดียวกันก็ต้องรับฟังและปรับหาวิธีที่เข้ากันได้มากที่สุด ไม่ใช่ยึดแต่ความคิดตัวเองเป็นหลักแบบนี้ อย่างงี้ไม่ต้องมีเราก้ได้มั้งค่ะ นี่ต้องอดทนแบบนี้จนลูก2ขวบ ถึงจะเอาลูกมาได้ รู้สึกตัวเองคิดผิดมากเลยค่ะ ที่เอาลูกสาวไปให้คุณย่าเลี้ยง (ถึงแม้จะเลี้ยงดีขนาดไหน มันก้เทียบไม่ได้กับความผูกพันธ์ระหว่างครอบครัวที่สูญเสียไป) ถ้าเรามีลูกอีกคนเราจะไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้อีกแน่นอน
ไม่จำเป็นต้องมีฉันก็ได้
ลูกสาวให้คุณย่าเลี้ยงอยู่ ต่างจังหวัด สามีทำงานเป็นกะอยู่สระบุรี
ก่อนหน้านี้สามีทำงานจัน-ศุกร์อยู่สระบุรี ได้เจอกันพร้อมหน้าเสาร์-อาทิตย์ที่บ้านคุณย่า มาช่วงต้นปีสามีต้องเข้ากะ นานๆถึงจะหยุดตรงกันเสาร์-อาทิตย์ อาทิตย์ไหนหยุดไม่ตรงเราขับรถไปหาลูกเอง เลยเสนอว่าเอากลับมาเลี้ยงบ้านนนทบุรีกับเรา แล้วจ้างคนมาเลี้ยงกลางวัน (คุณตาคุณยายอยู่ด้วย)
สามีไม่ยอมค่ะ บอกถ้าทำแบบนั้นให้เราออกเงินค่าจ้างเอง เราบอกได้ ท้ายสุดก็ไม่ยอมให้เราเอามา ตอนนี้ลูกสาวขวบ2เดือน ยังไม่เดิน ติดอา ติดย่า มาก ไม่เอาเราเลยค่ะ เวลาเรานั่งอยู่เหมือนเราเป็นคนอื่น รู้สึกเสียใจมากค่ะ สามีก้บอกทำงานยุ่งมาก โทรก้ไม่โทรหา เราต้องโทรไป (ตอนนี้เลิกโทรแล้วค่ะ เค้านึกถึงเราเดี๋ยวก้โทรมาเอง ซึ่งน้อยมาก) เวลาอยู่บ้านคุณย่าสามีก้ไม่โทรเข้ามือถือเรา โทรเข้าเบอร์บ้านย่า เราอยู่ในห้องก็ไม่ได้คุย เมื่อวานคุณย่ามาเรียกบอกสามีเราจะคุยด้วย แอบดีใจนึกว่าคิดถึงเรา ปรากฎว่ามาถามทางเพื่อนจะไปงานบวชแล้วก้วาง บางทีสามีบอกเลิกงานแปดโมงเช้าเดี๋ยวมา พอแปดโมงมาถึงบ้านคุณย่าแล้ว ไม่บอกเราล่วงหน้าเลย เวลาครอบครัว พ่อ แม่ ลูกไม่มีเลยค่ะ มีญาติเค้าเต็มบ้าน เราก้อดทน สามีเราไม่ได้กลับมาบ้านนนทบุรี ตั้งแต่ต้นปี เค้าบอกว่าต้องไปผลัดเลี้ยงลูกกับคุณย่า บ้านหลังนี้ซึ่งเป็นเรือนหอตอนนี้เราก้ต้องดูแลเองทั้งหมดตัดหญ้า ตัดต้นไม้ ทำความสะอาด สามีก้ไม่คิดจะกลับมาเลยค่ะ อาทิตย์ไหนเราไม่ไปเค้าก้ไม่ว่าและไม่คิดจะมาหาด้วย เหมือนไม่มีเราเค้าก้อยู่กันได้ ล่าสุดสงกรานต์เค้าได้หยุดแค่15-16 เราบอกว่าเราจะเอาลูกมาบ้านนนทบุรี เค้าก้ไม่ยอม
ทั้งๆที่ดิฉันหยุดตั้งแต่วันที่11-16
เสนอความคิดเห็นอะไรก็ไม่เคยรับฟัง ไม่ทำตาม เบื่อมากค่ะ คนเป็นสามีภรรยาเป็นครอบครัวเดียวกันก็ต้องรับฟังและปรับหาวิธีที่เข้ากันได้มากที่สุด ไม่ใช่ยึดแต่ความคิดตัวเองเป็นหลักแบบนี้ อย่างงี้ไม่ต้องมีเราก้ได้มั้งค่ะ นี่ต้องอดทนแบบนี้จนลูก2ขวบ ถึงจะเอาลูกมาได้ รู้สึกตัวเองคิดผิดมากเลยค่ะ ที่เอาลูกสาวไปให้คุณย่าเลี้ยง (ถึงแม้จะเลี้ยงดีขนาดไหน มันก้เทียบไม่ได้กับความผูกพันธ์ระหว่างครอบครัวที่สูญเสียไป) ถ้าเรามีลูกอีกคนเราจะไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้อีกแน่นอน