เด็กสมัยนี้พอมีฝีมือสักหน่อย เช่น งานคอม กราฟฟิก งานฝีมือ แม้กระทั่งหมอต่างๆ หรือ ช่าง หรือ นักร้องนักแสดง มักจะคิดว่าตัวเอง เก่ง หรือ มีความสำคัญมาก จนลืมคิดไปว่า พวกท่านทั้งหลาย ยังเปนลูกจ้าง มิใช่ นายจ้าง ต่อให้ท่านเก่งเท่าใด หรือมีความสำคัญเท่าใด นายจ้างสามารถเลิกจ้างท่านได้ หรือ หาคนมาแทนได้ เคยคิดมั๊ยว่า หากไม่มีคนจ้าง เราจะหากินยังไง ไปเปิดร้านหรือทำเอง มีทุนเหรอ จะไปรอดเหรอ

เด็กสมัยนี้ชอบคิดว่า ตัวเองมีความสำคัญ หาได้รู้ไม่ว่า นายจ้างดีดี หายากกว่า ลูกจ้างดีดี หากทุกวันนี้ นายจ้างเราไม่ดีเราไม่พอใจนายจ้าง เราแน่ใจได้อย่างไรว่า หากเราไปสมัครงานที่ใหม่ นายจ้างจะดี หรือในงานในสังคมที่ทำงานใหม่ไม่มีปัญหาเหมือนที่เก่า พวกเด็กพวกนี้ไม่เคยได้คิด ผมเปนคนมีประสบการณ์ เสมือนทหารเคยผ่านศึก รู้ว่าอะไรควรอดทน อะไรควรปล่อยวาง ไม่ใช่ หนีปัญหา หรือไม่มีความอดทน ที่ทำงานทุกที่มีปัญหาหมด และนายจ้างบางที่เลวร้ายมาก คนไม่เคยเจอจะไม่รู้ว่า นรกมันเปนยังไง เตือนไปก้อไม่เชื่อ

คนที่เคยทำงาน พอสภาพที่ทำงานไม่พอใจ ก้ออยากลาออก หรือทำงานแบบขอไปที อยากจะบอกให้รู้ว่า หากเขาไล่ออก จะยิ่งแย่ หากไปอยู่ที่อื่น ได้ที่ดีกว่า ก้อดีไป หากแย่กว่า แล้วจะรู้สึก เด็กๆที่ไม่เคยตกงาน หรือไม่เคยลำบาก ยังขอพ่อแม่ ยังไม่ต้องรับผิดชอบ จะไม่รู้เลยว่า ตอนลำบากมันเปนอย่างไร