เริ่มรุ้สึกว่าตัวเองผิดปกติ อยากให้มีคนชอบ อยากมีคนรัก พอมีมาจีบจริงๆ คุยสักพัก ปากบอกจะให้โอกาสเค้านะ จะลองคุยดู แต่พอสักก็ เบื่อที่ต้องรายงานว่าทำอะไร อยู่ไหน อยู่ๆก็อยากอยู่คนเดียว ก็เลยเลิกคุย แบบหายไปเลยนะ เค้าโทมาก็ไม่ค่อยรับ ไม่อยากไปไหนมาไหนด้วย ไลน์มาก็อ่านแต่ไม่ตอบ จนเค้าหายไปเอง แต่เราก็ไม่ตาม เพราะไม่ได้เป็นอะไรกันอยู่แล้ว

เป็นแบบนี้มาเกือบสองปี มีเข้ามาหลายคน คุยเหมือนจะเป็นแฟนกันนะ แต่สักพักเราก็จะหาย อยู่เฉยๆ ก็ไม่อยากคุยแล้ว รุ้สึกเบื่อ เลิกดีกว่า พอไม่มีเค้าแล้วก็เหงา แต่ก็ไม่เคยกลับไปนะ เพราะรู้ว่าตัวเองนิสัยไม่ดี คือเราเป็นอะไรคะ ทำไมเป็นแบบนี้ คนเข้ามาส่วนใหญ๋ก็นิสัยดี อาจจะดูจืดๆ แบบไม่ได้เจ้าชู้แบบแฟนเก่าเรา เมื่อก่อนเราเคยคบผู้ชายเจ้าชู้ แล้วรู้สึกชีวิตเราดูวุ่นวายนะ แต่ก็มีความสุขที่ต้องล่าหาความจริง ต้องสืบ แต่พอวันนึงมันก็เสียใจจนไม่ไหว ก็ต้องเลิกอยู่ดี แต่ลึกๆเราก็พอใจชีวิตแบบนั้นนะ มันเหมือนเรายังไม่ได้ใจเค้า มันท้าท้ายตลอดเวลา แต่สุดท้ายเราก็ไม่ได้มาเพราะ เค้าเลือกอีกคน แล้วเราก็มีอีกคน เลยอยากจะลองคบ แต่มันก็ไม่รอด เลิกไปหมดเราว่ามันจืดๆ แค่อยู่เฉยๆ เค้าก็ตาม โทหา ไลน์หา ตามติดจนเราไม่เป็นส่วนตัว บางคนก็พูดเรื่องอนาคตมากเกินไป จะแต่งงานด้วย เราเป็นคนที่ใช่  จะพาไปเจอพ่อแม่ จนเรากดดัน แล้วก็ไม่อยากคุยแล้ว แบบกลัวทำเค้าเสียใจ เพราะเค้าดูจริงจัง เรายังติดเที่ยว นิสัยยังเด็กๆอยู่เลย ถ้าพ่อแม่เค้ารับรู้ มันก็ไม่ใช่แค่เรื่องคน2 คนแล้ว เราเลยกลัว

เพื่อนก็ถาม ทำไมไม่เห็นเราคบใครเลย คือก็มีคุยๆ แต่ก็ไม่มีคนไหนได้ออกสื่อ สักพักเราก็จะหายไป ไม่ได้รุ้สึกพอใจที่จะมีเค้า ทำไมถึงเป็นแบบนี้คะ หรือเป็นเพราะนิสัยเรามีคนตามใจมาตลอด พอมีคนมาจีบก็เจอแบบเดิม มันเลยน่าเบื่อ เรารุ้สึกว่าเราไม่พอใจชีวิตแบบนี้ หรือเราชินตอนที่คบแฟนเก่าคนที่เจ้าชุ้
มันเหมือนสัญชาตญานนักล่ามันอยู่ในตัว พอมีอยู่ในมือ เราจะไม่ชอบ แต่ถ้าคบแล้ว ไม่ค่อยสนใจ แบบถอยบ้าง รุกบ้าง แบบนั้นเราชอบ แต่ส่วนใหญ๋เจอแบบรุกเลย ตามใจทุกอย่าง บอกไรก็ทำ คือเหมือนเค้าไม่เป็นตัวเองยังไงไม่รุ้

เราต้องทำยังไง ถึงจะรู้สึกพอใจ ตอนนี้เรารุ้สึกไม่พอสักที ถมไม่เต็ม มีเข้ามา ส่วนใหญ่ก็ดี นิสัยดีทุกคน แต่เราก็ไม่คบ ก็ชอบ แต่ก็ไม่ได้รัก ไม่มีก็อยู่ได้ ผุ้ชายเค้าก็จะท้อ ถ้าเมื่อไหร่เวิ่นเว้อ เราก็จะยิ่งเฉย สุดท้ายก้จบ เราขอจบเองทุกคน  พอจบไปแล้ว เลิกไปหมดแล้ว ก็เหงา  งงตัวเองมาก กับสิ่งของก็เป็นนะคะ ได้มาแล้วก็อยากได้อีก แต่ก็ไม่ใช้ มีนาฬิกา เก็บตังซื้อเลย แต่พอได้มา ก็เก็บในลิ้นชัก ใส่สร้อยข้อมือถูกๆแทน เครื่องสำอางก็เต็มโตะ ไม่หมดก็ซื้อมาใหม่ เสื้อผ้าก็เตมตู้ บางตัวก็ไม่เคยใส่

เรากลัวค่ะ เพื่อนก็บอกวันนึงเราจะไม่เหลือใครนะ ถ้าเรารู้สึกพอใจ เราจะต้องตามเค้าใช่ไหมคะ ตื่นมาอยากเจอ เป็นห่วง ถ้าวันนึงเค้าโกรธเรา เราก็ควรจะง้อใช่ไหมคะ เรานิสัยเสียอย่างนึง คือไม่ชอบให้ใครโกรธเรา ถ้าโกรธเรา เราก็จะโกรธคืน ปัญหามันเลยไม่จบ แล้วก็เป็นคนที่แบบไม่พอใจ ก็เก็บไว้ในใจ สะสมเรื่อยๆ จนวันนึงก็ถอยดีกว่า เรารู้สึกว่าตัวเองไม่พอ เหมือนเราไม่อยากได้คนดี แต่ก็ไม่อยากได้คนเลว หรือเจ้าชู้ เราไม่เข้าใจตัวเอง ปากเราบอกเหงา อยากมี แต่พอมีเข้ามาจริงๆก็ไม่เอาเค้า

ต้องหาหมอไหมคะ เราอยากรู้ว่าอาการนี้รักษาได้ไหม อยากรู้ว่าทำไมถึงรุ้สึกพอใจ กับสิ่งที่มีคะ แบบทำไมถึงหยุดได้ เราอยากรุ้สึกแบบนั้นบ้าง แต่เหมือนเราเห็นแก่ตัวสูง เอาแต่ใจตัวเอง ไม่ค่อยง้อใคร ยกเว้นแฟนเก่าคนที่เจ้าชู้ เพราะรุ้สึกเค้าเหนือกว่า คุมเราได้ เรายังไม่เจอคนแบบนั้นอีก เบื่อตัวเองค่ะ อาการซึมเศร้าก็กลับมาอีก รู้สึกเหมือนโดนทิ้ง ไม่มีใครแล้ว ทั้งๆเราเป็นคนถอยเอง เลิกคุยกับเค้าเอง เค้าก็ไม่ได้ผิดอะไร เหมือนเราคงชอบผู้ชายเก่งๆ ดูท้าทายละมั้ง แต่พวกนี้เราก้ตามไม่ทัน โดนเค้าปั่นหัวเล่นอยู่ดี คบคนดีๆ ก็จืดๆ รุ้สึกไม่พอใจชีวิตที่ต้องรายงานทุกสถานการณ์ เราอยากเป็นส่วนตัว แบบมีชีวิตของแต่ละคน ห่างบ้าง ไกล้บ้าง แต่ต้องมีแค่เรา แล้วก้ต้องเข้าใจอารมณ์เวลาเราอยากอยู่เฉยๆ บางคนก็จะโวยวายว่าเราเปลี่ยน มีคนอื่น แต่สุดท้ายก้จบ เราไม่ชอบให้ใครมาโกรธเรา มันเหมือนถ้าเราไม่ดี แล้วจะยุ่งกับเราทำไมอีก มันทำให้เราไม่อยากคุยอีก