ตอนที่1
ปัง! เสียงปืนดังขึ้นจาก ห้องนอนของ ศุภโรจน์ สามี ของ ไฮโซสาว มล.สา สุธิสา สถาปนิกสาวสุดมั่นแห่งยุค เธอรีบเดินขึ้นมาบนห้องเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น สิ่งที่เธอเห็นคือ ศพ ที่นอนจมกองเลือด ของสามีเธอ ด้วยความชอคเธอร้องไห้แล้วเดินไปดูที่ศพ และหยิบปืน ขึ้นมา ประตูห้องถูกเปิดขึ้นพร้อมกับครอบครัว และคนใช้ในบ้าน ที่เห็น สา กำลังนั่งร้องไห้ถือปืน อยู่
"อ๊าย!!!!เกิด อะไรขึ้นยัยสา ลูก ลูก ฆ่า เขา หรอ ลูก ยัย สา บอก แม่ มา สิ บอก แม่ มา เรื่องนี้ พ่อแกจัดการได้ไม่ต้องห่วงนะ" คุณฝน ฝนทิพย์ แม่ ของสา เขย่าตัว สา แล้วร้องไห้ด้วยความตกใจ แล้ว กอดลูก
" สาไม่ได้ฆ่า นะแม่ สา ไม่ได้ฆ่า ทำไม อ่ะ แม่ ทำไม สามีของสาต้องตายอีกแล้วอ่ะแม่ นี่คนที่ สามแล้วนะ แม่ สาไม่ดี ตรงไหน ทำไม โรจน์ ต้องฆ่าตัวตายด้วย" สาร้องไห้และปฎิเสธเสียงสั่น
" เดี๊ยวก่อน นะ สา พี่ว่าเราไปดูกล้องวงจรปิดก่อนดีกว่า ว่ามีใครเข้ามารึเปล่าดีกว่า ดูสิ หน้าต่างห้องแกเปิดไว้อยู่ นะ ดูสิ" นา มล.นารีรัตน์ พี่สาวของ สาพูดขึ้น
"จริงด้วยพี่นา งั้นเราไปดูที่ห้องยามกันเถอะพี่ นี่สายังไม่เห็นยามขึ้นมาเลยด้วย นิด โทรเรียกตำรวจมาด้วยนะ" สา พูด
"ค่ะ คุณสา" นิด รับ
ขณะเดียวกัน หมอปรัชญ์ นพ.ปวรปรัชญ์ อดีตหมอที่ผันตัวมาช่วยยธุรกิจของที่บ้านขับรถกลับบ้านในซอยเดียวกับ สา
"เอี๊ยด!! ปัง" หมอปรัชญ์ ขับรถชน ส้ม ดร.ไอยวริน ทนาย เพื่อนสนิทของสาจนสลบไป เขาอุ้มเธอขึ้นรถแล้วพาไปหาหมอหลังจากทำการ ตรวจรักษา หมอปรัชญ์คุยกับ หมอเจ้าของไข้
"ฝากด้วยนะครับ อาจารย์ "หมอปรัชญ์พูด
"ไม่ต้องห่วงนะโชคดีที่เขาไม่เป็นอะไรมากแต่ ลูกในท้องเธอนี่ยังน่าเป็นห่วงอยู่นะเพราะอายุ ครรภ์ยังน้อยอยู่ อาจานย์ขอตัวก่อนนะ " อาจารย์หมอพูด
"คุณหมอคะคุณหมอ ยัยส้มเป็นยังไงบ้างคะหมอ" วัน วรรพา แม่ของส้มวิ่งเข้ามาถาม ด้วยอาการตื่นตกใจ
"สวัสดีครับ ใจเย็นๆนะครับ ตอนนี้ คุณส้มปลอดภัยแล้ว แต่ที่หน้าเป็นห่วงคือ ลูกในท้องของคุณส้มนะครับตอนนี้ก็ 50 50 ครับ"หมอปรัชญ์พูด
"ลูก นี่ยัยส้มท้องหรอคะ " แม่วัน ถามอย่างช็อคๆ
" ครับ เดือนกว่าๆแล้วแต่ไม่ต้องห่วง นะครับเดียวผมจะมาช่วยดูแลเธอเอง คือ ผมเป็นคนชนเธอหนะครับ"หมอปรัชญ์พูด
"ค่ะๆ แล้วแต่ค่ะ" วันตอบ แล้วเดินเข้าห้องไปดูลูกสาว
กลับมาที่ สา เมื่อถึงห้องยามเธอพบว่ายามนอนหลับอยู่ แต่มีแก้วน้ำวางไว้
"โดนวางยาแน่เลยพี่" ดา มล.วนิดา พูดขึ้น
"เฮ้ย มันเกิดอะไรขึ้นหนะ แล้วทำไมต้องฆ่าคุณโรจน์ คุณโรจน์ไม่มีศัตรูที่ไหนเลยนะ หรือ เป็นเพราะสา ทำให้เขาต้องตาย" สาพูด
"ใจเย็นนะพี่ ผมว่าเรื่องนี้ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของตำรวจดีกว่านะพี่นะ ตอนเนี้ย เราเข้าไปอยู่ในบ้านก่อนดีกว่าเผื่อไอคนที่ค่า พี่โรจน์ยังอยู่ มันอาจจะย้อนกลับมาฆ่าใครอีกก็ได้นะพี่" อา มล.อารยะ น้องชายคนสุดท้ายพูดขึ้น
"ตำรวจมาแล้วค่าาาา" นิดตะโกนบอก
ตำรวจเดินทางมาถึง แล้วจึงเริ่มดำเดินการค้นหาหลักฐาน และสอบปากคำแต่ละคน ทีละคน ทีละคน
"ยังไงผมคงต้องให้คุณสาเป็นผู้ต้องสงสัยไว้ก่อนนะครับ เพราะจากการตรวจสอบลายนิ้วมือ พบแค่ ลายนิ้วมือของ คุณสา กับ คุณโรจน์ ในห้องเท่านั้น แล้วที่กระบอกปืนเนี่ยเราก็พบรายนิ้วมือของคุณสาด้วย" ตำรวจพูด
"งั้นวันนี้ไม่มีอะไรแล้วใช่ไหมครับ " คุณรุจ มรว.อนุรุจ พ่อของสาถาม
"ครับ แต่พรุ่งนี้คงต้องขอตัวคุณสาไปให้ปากคำต่อที่โรงพักนะครับ ขอตัวก่อนนะครับ สวัสดีครับ"ตำรวจพูด
"งั้นตอนนี้เราแยกย้ายกันไปนอนเถอะ "คุณพ่อรุจ พูด
ทุกคนแยกย้ายกันขึ้นห้องเพื่อพักผ่อน
" คุณคิดว่ายัยสา เป็นคนฆ่ารึเปล่าคะ" คุณแม่ฝนถามคุณรุจหลังจากเดินเข้ามาในห้องนอน
"ไม่หรอก หน่า อนากคิดมากเลยคุณ ถึงยัย สา จะเป็นคน โผงผาง อารมณ์ร้อน แต่ผมเชื่อนะว่ายัยสาฆ่าใครไม่ได้หรอก อย่าคิดมากเลยนะคุณ นอดีกว่า คิดมาก เดียวหน้าเหี่ยวนะคุณ หม่ะนอนเถอะพรุ่งนี้ผมมีประชุมตอนเช้านะ " คุณพ่อรุจพูดปรอบไม่ให้ คุณฝนคิดมาก
เมื่อมาถึงห้องสาเครียดมากแต่ไม่รู้จะปรึกษาใครจึงโทรไปหาส้ม
" ส้มฮะโหลส้ม ส้มเธอว่างคุยกับฉันรึเปล่า" สาพูด
''อ้าว หนูสา ตอนนี้ส้มคุยไม่ได้หรอกลูกยัยส้มโดนรถชนตอนนี้ อยู่ โรงพยาบาล " แม่วันพูด
"ฮะ โดนรถชนตอนนี้อยู่โรงพยาบาลห้องไหนตึกไหนคะ เดียวสาจะไปช่วยดูแล" สาถาม
วันให้ที่อยู่และเลขห้องกับสา สาวางสาย
"เกิดอะไรขึ้นเนี่ยทำไมคนรอบตัวฉันเป็นอะไรกันไปหมดเลย เฮ่อ" สาอุทานและถอนหายใจ จึงล้มตัวลงนอน
วันรุ่งขึ้นสาไปหาฝนที่โรงพยาบาลแต่เช้าเมื่อเปิดประตู เขาพบหมอปรัชญ์ กำลัง ป้อนข้าวให้ส้มอยู่
"อ้าว! หมอปรัชญ์ ยัยส้ม ส้มเป็นไงบ้างเจ็บตรงไหนรึเปล่าเป็นยังไงบ้าง" สาถามอย่างเป็นห่วง
"ไม่เป็นไรมากหรอกจ้า มีแค่รอยถลอก แล้วก็พกช้ำนิดหน่อยเอง" ฝนตอบ
"แล้วนี่หมอปรัชญ์ มาได้ไงคะเนี่ยหรือว่า อันแหน่ หรือว่า แหม ยัยส้ม กับคุณหมออ "สาถามหมอปรัชญ์แกมแซวๆ
"อ่อ ปะ เปล่าครับ พอดีผมเองเนี่ยแหละคับขับรถชนคุณส้ม" หมอปรัชญ์ สวนขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
"ก็แล้วไป แหม่ " สาพูด แล้วยิ้มเขินๆ
"เออ เจอคุณหมอก็ดีเลยค่ะ ประชุมเรื่องแบบของ รีสอร์ทคุณหมอ บ่ายนี้ขอเลื่อนไปก่อนนะคะ คุณหมอคะ สาของอยู่กับส้มสักพักได้ไหมคะ" สาพูด
"ครับๆ ผมขอตัวก่อนนะครับ มาถึงก็ไล่เลยนะเนี่ย น้อยใจอ่ะ ล้อเล่นนะ55 ผมขอตัวก่อนนะครับ คุณส้มครับเดียวผมมานะ"หมอปรัชญ์ รับ
"โอ๊ย ยัยส้มฉันจะทำยังไงดี ตอนนี้ฉันจะกลายเป็นผู้ร้ายฆ่าคนแล้วเนี่ย "สาพูด
"เกิดอะไรขึ้นหน่ะสา " ส้มแกล้งพูดอย่างตกใจ
สาเล่าเรื่องให้ส้มฟัง ส้มฟังด้วยสีหน้าเย็นชาและแสแสร้งว่าไม่รู้เรื่องจนจบ พร้อมทั้งให้คำปรึกษา ต่างๆ กับสา สาจึงลากลับ
ระหว่างทางเธอเจอกับวันที่หน้าลิฟท์ที่โรงพยาลจึงได้พูดคุยกันจน สารู้ว่าส้มท้อง สาคิดตงิดๆในใจ หลังจากให้ปากคำตำรวจสาจึงรีบเดินทางกลับบ้าน แล้วกลับไปดูมือถือ ของโรจน์ เธอถึงกับช๊อคน้ำตาตกใน และโมโหเลือดขึ้นหน้าเมื่อเห็น ภาพถ่ายคู่ ระหว่างส้มกับโรจน์ รวมทั้งข้อความในไลน์และโซเชียลเน็ตเวิร์คต่างๆที่โรจน์ ออนค้างไว้ในคอม ที่คุยอย่างกระหนุงกระหนิง เธอจึงไปอารวาทที่ที่ทำงานของ ส้มพร้อมกับ ดาและนา สาฉุดลากส้มออกมาจากห้องผู้บริหาร
" นังส้มมานี่ออกมานี่ ออกมา วันนี้ฉันจะทำให้ทุกคนได้รู้กันไปเลยถึงความเลวและร่านของแก ให้ทุกคนได้เห็นว่าไอที่แกแสแสร้งทำว่าตัวเองเป็นคนดีเรียบร้อยที่แท้มันเป็นยังไง" สาตะโกนด่าและจิกหัวลาก ส้มออกมาจากห้องทำงาน
"นี่เรื่องอะไร กันหนะสา ทำไมต้องทำส้มขนาดนี้ด้วย" ส้มแกล้งทำหน้าน่าสงสารและร้องไห้ใส่สา
"เรื่องอะไรหนะหรอนังชั่ว แกยังจะมีหน้ามาถามฉันอีกหรอ นังเพื่อนทรยศ เสียแรงที่ฉันคบกับแกมาตั้งนาน ฉันไว้ใจแกหลงคิดว่าแกเป็นคนที่ฉันสนิทด้วยที่สุดแล้วคิดว่าแกจะจริงใจกับฉันเหมือนที่ฉันจริงใจกับแก ตลอดเวลาที่ผ่านมามันคืออะไรฮะ มันคืออะไร แล้วผู้ชายของฉันหน่ะแกได้มากี่คนแล้วฮะ นังบ้า เสียดายนะอุส่าห์จบมาจากตั้งเมืองนอกเมืองนาฮะ ความรู้ของแกมันไม่ได้ช่วยอะไรเลยใช่ไหมฮะ อีตำแหน่ง ด๊อกเตอร์ที่แกได้มาหนะมันไม่ช่วยอะไรเลยใช่ไหมฮะ ทำไมอาการบ้าแกมันกำเริบหรือไง" สา จิกหัวส้มโขกกับผนังแล้วจิกหัวขึ้นมาแล้วลากส้มไปยังบันได ส้มเปลี่ยนสีหน้าเป็นหน้าที่ดุดันและร้ายใส่สาทันที
"แล้วจะทำไม ในเมื่อฉันอยากได้ ฉันก็ต้องได้ ในเมื่อฉันอยากได้ใครก็ขวางฉันทำหม่ะ ของแค่เนี้ยทำไมจะแบ่งๆกันไม่ได้หละแกรู้อะไรมั้ย ผัวทุกคนของแกหน่ะ ฉันได้มาหมดแหละ ได้ก่อนแกด้วย ตั้งแต่มัธยมจนถึงคนล่าสุด เพราะอะไรรู้มะ เพราะเขารักฉันไง ฉันหน่ะทั้งสวยกว่า เก่งกว่านี่ขนาดฉันได้กับผัวแกแกยังไม่รู้เรื่องเลย รู้ไว้นะไม่มีผัวคนไหนของแกหรอก ที่รักแกจริงหรอกหน่ะเขาเห็นแกเป็นแค่........ของเล่น"ส้มพูดอย่างสะใจและมองสาด้วยสายตาอันดุร้ายสาร้องไห้อย่างเศร้าใจ และเสียความรู้สึก
" ทำไมหล่ะส้มทำไม ดีในเมื่อวันนี้ฉันรู้แล้ว ต่อไปนี้เราไม่ต้องเป็นเพื่อนกันอีกเลย ไม่ต้องยุ่งไม่ต้องเจอกันอีก และฉันขอสาปส่งแกให้ชีวิตแกมันพังพินาศไม่มีอะไรเหลือเป็นชิ้นดีไม่ว่าชาตินี้หรือชาติไหน และขอให้เลือดชั่วๆของแก เจออย่างที่แม่มันเจอด้วย" สาแข็งใจพูดด้วยอารมณ์ที่เกรี้ยวกราด ทั้งที่ยังมีน้ำตา
"ขอบคุณนะจ๊ะ พูดจบรึยัง พูดจบแล้วก็เชิญไสหัวไปได้เลยไป ไป รู้ไว้ด้วยนะ ฉันไม่เคยเห็นแกเป็นเพื่อนแต่เห็นแกเป็นศัตรูมาตลอดชีวิต เชิญ รู้ไว้นะ ไอ ผัว คนล่าสุดที่ตายหนะฝีมือฉันเองแหละ ทำไมฉันถึงฆ่าหนะหรอ เพราะเขาทำให้แกมีความสุข ทุกครั้งที่แกมีความสุข ฉันนี่แหละ จะทำให้แกทุกข์กว่าล้านเท่าพันเท่า" ส้มตะโกนใส่หน้าสา แล้วผลักสาตกบันได แล้วยิ้มเยอะตะโกนด่าไล่หลังและเดินตามด่าไปจนส้มเดินออกไปขึ้นรถที่เธอขับมาจอดหน้าบริษัท สาร้องไห้อย่างหนักในรถสาหันไปมองกระจกมองหลังที่เห็นส้มยืนโบกมือให้เธอ
"ส้ม ทำไมนะส้ม ทำไมเธอถึงทำกับฉันอย่างนี้"สาเศร้าใจมากแต่พยายามทำตัวให้เข้มแข็งเพื่อรีบกลับไปทำงานของเธอที่ค้างคาอยู่
"ฮะโหลค่ะ คุณปรัชญ์ วันนี้มีประชุมเรื่องแบบรีสอร์ทนะคะ อย่าลืมหล่ะ"สาโทรเตือน หมอปรัชญ์ ด้วยน้ำเสียงที่เป็นมิตรอ้อนนิดๆด้วยความสนิทกันที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก
หลังจากนั้นเธอรีบกลับไปที่บริษัทเพื่อเตรียมการประชุม เมื่อเธอถึงบริษัทเธอพบกับปรัชญ์ เขาชวนเธอไปคุยงานที่บ้านพักริมทะเลของเขาเพราะว่าคิดว่าเธอกำลังเศร้าจากการตายของสามี การไปพักผ่อนน่าจะช่วยให้เธอดีขึ้น สาตอบตกลงเพราะเธอเองก็เคยไปบ้านหลังนี้บ่อยๆอีกทั้งอยู่ใกล้รีสอร์ทของครอบครัวเธอด้วยที่นั่น ปรัชญ์ปรอบโยน และดูแลเธอ เป็นอย่างดี ทั้งทำอาหารเลี้ยง และทำเซอร์ไพรซ์จัดดินเนอร์สุดโรแมนติกริมทะเลทำใหเเธอเองแอบหวั่นไหวกับปรัชญ์ทำให้เขาทั้งคู่เริ่มมีใจให้กันในที่สุด ในคืนสุดท้ายก่อนกลับทั้งคู่ออกมานั่งดูดาวด้วยกัน
"หมอปรัชญ์ นี่เราไม่ได้มีความสุขกันอย่างนี้นานแล้วเนอะตั้งแต่ที่หมอไปเรียนต่อที่อังกฤษ เราก็ไม่ได้มาเที่ยวกันสองคนอย่างงี้เลย เนอะหมอหน่ะน่าจะกลับมาตั้งนานแล้วรู้ปะ " สาพูดเขินๆ
รักซ่อนหนาม
ปัง! เสียงปืนดังขึ้นจาก ห้องนอนของ ศุภโรจน์ สามี ของ ไฮโซสาว มล.สา สุธิสา สถาปนิกสาวสุดมั่นแห่งยุค เธอรีบเดินขึ้นมาบนห้องเพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้น สิ่งที่เธอเห็นคือ ศพ ที่นอนจมกองเลือด ของสามีเธอ ด้วยความชอคเธอร้องไห้แล้วเดินไปดูที่ศพ และหยิบปืน ขึ้นมา ประตูห้องถูกเปิดขึ้นพร้อมกับครอบครัว และคนใช้ในบ้าน ที่เห็น สา กำลังนั่งร้องไห้ถือปืน อยู่
"อ๊าย!!!!เกิด อะไรขึ้นยัยสา ลูก ลูก ฆ่า เขา หรอ ลูก ยัย สา บอก แม่ มา สิ บอก แม่ มา เรื่องนี้ พ่อแกจัดการได้ไม่ต้องห่วงนะ" คุณฝน ฝนทิพย์ แม่ ของสา เขย่าตัว สา แล้วร้องไห้ด้วยความตกใจ แล้ว กอดลูก
" สาไม่ได้ฆ่า นะแม่ สา ไม่ได้ฆ่า ทำไม อ่ะ แม่ ทำไม สามีของสาต้องตายอีกแล้วอ่ะแม่ นี่คนที่ สามแล้วนะ แม่ สาไม่ดี ตรงไหน ทำไม โรจน์ ต้องฆ่าตัวตายด้วย" สาร้องไห้และปฎิเสธเสียงสั่น
" เดี๊ยวก่อน นะ สา พี่ว่าเราไปดูกล้องวงจรปิดก่อนดีกว่า ว่ามีใครเข้ามารึเปล่าดีกว่า ดูสิ หน้าต่างห้องแกเปิดไว้อยู่ นะ ดูสิ" นา มล.นารีรัตน์ พี่สาวของ สาพูดขึ้น
"จริงด้วยพี่นา งั้นเราไปดูที่ห้องยามกันเถอะพี่ นี่สายังไม่เห็นยามขึ้นมาเลยด้วย นิด โทรเรียกตำรวจมาด้วยนะ" สา พูด
"ค่ะ คุณสา" นิด รับ
ขณะเดียวกัน หมอปรัชญ์ นพ.ปวรปรัชญ์ อดีตหมอที่ผันตัวมาช่วยยธุรกิจของที่บ้านขับรถกลับบ้านในซอยเดียวกับ สา
"เอี๊ยด!! ปัง" หมอปรัชญ์ ขับรถชน ส้ม ดร.ไอยวริน ทนาย เพื่อนสนิทของสาจนสลบไป เขาอุ้มเธอขึ้นรถแล้วพาไปหาหมอหลังจากทำการ ตรวจรักษา หมอปรัชญ์คุยกับ หมอเจ้าของไข้
"ฝากด้วยนะครับ อาจารย์ "หมอปรัชญ์พูด
"ไม่ต้องห่วงนะโชคดีที่เขาไม่เป็นอะไรมากแต่ ลูกในท้องเธอนี่ยังน่าเป็นห่วงอยู่นะเพราะอายุ ครรภ์ยังน้อยอยู่ อาจานย์ขอตัวก่อนนะ " อาจารย์หมอพูด
"คุณหมอคะคุณหมอ ยัยส้มเป็นยังไงบ้างคะหมอ" วัน วรรพา แม่ของส้มวิ่งเข้ามาถาม ด้วยอาการตื่นตกใจ
"สวัสดีครับ ใจเย็นๆนะครับ ตอนนี้ คุณส้มปลอดภัยแล้ว แต่ที่หน้าเป็นห่วงคือ ลูกในท้องของคุณส้มนะครับตอนนี้ก็ 50 50 ครับ"หมอปรัชญ์พูด
"ลูก นี่ยัยส้มท้องหรอคะ " แม่วัน ถามอย่างช็อคๆ
" ครับ เดือนกว่าๆแล้วแต่ไม่ต้องห่วง นะครับเดียวผมจะมาช่วยดูแลเธอเอง คือ ผมเป็นคนชนเธอหนะครับ"หมอปรัชญ์พูด
"ค่ะๆ แล้วแต่ค่ะ" วันตอบ แล้วเดินเข้าห้องไปดูลูกสาว
กลับมาที่ สา เมื่อถึงห้องยามเธอพบว่ายามนอนหลับอยู่ แต่มีแก้วน้ำวางไว้
"โดนวางยาแน่เลยพี่" ดา มล.วนิดา พูดขึ้น
"เฮ้ย มันเกิดอะไรขึ้นหนะ แล้วทำไมต้องฆ่าคุณโรจน์ คุณโรจน์ไม่มีศัตรูที่ไหนเลยนะ หรือ เป็นเพราะสา ทำให้เขาต้องตาย" สาพูด
"ใจเย็นนะพี่ ผมว่าเรื่องนี้ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของตำรวจดีกว่านะพี่นะ ตอนเนี้ย เราเข้าไปอยู่ในบ้านก่อนดีกว่าเผื่อไอคนที่ค่า พี่โรจน์ยังอยู่ มันอาจจะย้อนกลับมาฆ่าใครอีกก็ได้นะพี่" อา มล.อารยะ น้องชายคนสุดท้ายพูดขึ้น
"ตำรวจมาแล้วค่าาาา" นิดตะโกนบอก
ตำรวจเดินทางมาถึง แล้วจึงเริ่มดำเดินการค้นหาหลักฐาน และสอบปากคำแต่ละคน ทีละคน ทีละคน
"ยังไงผมคงต้องให้คุณสาเป็นผู้ต้องสงสัยไว้ก่อนนะครับ เพราะจากการตรวจสอบลายนิ้วมือ พบแค่ ลายนิ้วมือของ คุณสา กับ คุณโรจน์ ในห้องเท่านั้น แล้วที่กระบอกปืนเนี่ยเราก็พบรายนิ้วมือของคุณสาด้วย" ตำรวจพูด
"งั้นวันนี้ไม่มีอะไรแล้วใช่ไหมครับ " คุณรุจ มรว.อนุรุจ พ่อของสาถาม
"ครับ แต่พรุ่งนี้คงต้องขอตัวคุณสาไปให้ปากคำต่อที่โรงพักนะครับ ขอตัวก่อนนะครับ สวัสดีครับ"ตำรวจพูด
"งั้นตอนนี้เราแยกย้ายกันไปนอนเถอะ "คุณพ่อรุจ พูด
ทุกคนแยกย้ายกันขึ้นห้องเพื่อพักผ่อน
" คุณคิดว่ายัยสา เป็นคนฆ่ารึเปล่าคะ" คุณแม่ฝนถามคุณรุจหลังจากเดินเข้ามาในห้องนอน
"ไม่หรอก หน่า อนากคิดมากเลยคุณ ถึงยัย สา จะเป็นคน โผงผาง อารมณ์ร้อน แต่ผมเชื่อนะว่ายัยสาฆ่าใครไม่ได้หรอก อย่าคิดมากเลยนะคุณ นอดีกว่า คิดมาก เดียวหน้าเหี่ยวนะคุณ หม่ะนอนเถอะพรุ่งนี้ผมมีประชุมตอนเช้านะ " คุณพ่อรุจพูดปรอบไม่ให้ คุณฝนคิดมาก
เมื่อมาถึงห้องสาเครียดมากแต่ไม่รู้จะปรึกษาใครจึงโทรไปหาส้ม
" ส้มฮะโหลส้ม ส้มเธอว่างคุยกับฉันรึเปล่า" สาพูด
''อ้าว หนูสา ตอนนี้ส้มคุยไม่ได้หรอกลูกยัยส้มโดนรถชนตอนนี้ อยู่ โรงพยาบาล " แม่วันพูด
"ฮะ โดนรถชนตอนนี้อยู่โรงพยาบาลห้องไหนตึกไหนคะ เดียวสาจะไปช่วยดูแล" สาถาม
วันให้ที่อยู่และเลขห้องกับสา สาวางสาย
"เกิดอะไรขึ้นเนี่ยทำไมคนรอบตัวฉันเป็นอะไรกันไปหมดเลย เฮ่อ" สาอุทานและถอนหายใจ จึงล้มตัวลงนอน
วันรุ่งขึ้นสาไปหาฝนที่โรงพยาบาลแต่เช้าเมื่อเปิดประตู เขาพบหมอปรัชญ์ กำลัง ป้อนข้าวให้ส้มอยู่
"อ้าว! หมอปรัชญ์ ยัยส้ม ส้มเป็นไงบ้างเจ็บตรงไหนรึเปล่าเป็นยังไงบ้าง" สาถามอย่างเป็นห่วง
"ไม่เป็นไรมากหรอกจ้า มีแค่รอยถลอก แล้วก็พกช้ำนิดหน่อยเอง" ฝนตอบ
"แล้วนี่หมอปรัชญ์ มาได้ไงคะเนี่ยหรือว่า อันแหน่ หรือว่า แหม ยัยส้ม กับคุณหมออ "สาถามหมอปรัชญ์แกมแซวๆ
"อ่อ ปะ เปล่าครับ พอดีผมเองเนี่ยแหละคับขับรถชนคุณส้ม" หมอปรัชญ์ สวนขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
"ก็แล้วไป แหม่ " สาพูด แล้วยิ้มเขินๆ
"เออ เจอคุณหมอก็ดีเลยค่ะ ประชุมเรื่องแบบของ รีสอร์ทคุณหมอ บ่ายนี้ขอเลื่อนไปก่อนนะคะ คุณหมอคะ สาของอยู่กับส้มสักพักได้ไหมคะ" สาพูด
"ครับๆ ผมขอตัวก่อนนะครับ มาถึงก็ไล่เลยนะเนี่ย น้อยใจอ่ะ ล้อเล่นนะ55 ผมขอตัวก่อนนะครับ คุณส้มครับเดียวผมมานะ"หมอปรัชญ์ รับ
"โอ๊ย ยัยส้มฉันจะทำยังไงดี ตอนนี้ฉันจะกลายเป็นผู้ร้ายฆ่าคนแล้วเนี่ย "สาพูด
"เกิดอะไรขึ้นหน่ะสา " ส้มแกล้งพูดอย่างตกใจ
สาเล่าเรื่องให้ส้มฟัง ส้มฟังด้วยสีหน้าเย็นชาและแสแสร้งว่าไม่รู้เรื่องจนจบ พร้อมทั้งให้คำปรึกษา ต่างๆ กับสา สาจึงลากลับ
ระหว่างทางเธอเจอกับวันที่หน้าลิฟท์ที่โรงพยาลจึงได้พูดคุยกันจน สารู้ว่าส้มท้อง สาคิดตงิดๆในใจ หลังจากให้ปากคำตำรวจสาจึงรีบเดินทางกลับบ้าน แล้วกลับไปดูมือถือ ของโรจน์ เธอถึงกับช๊อคน้ำตาตกใน และโมโหเลือดขึ้นหน้าเมื่อเห็น ภาพถ่ายคู่ ระหว่างส้มกับโรจน์ รวมทั้งข้อความในไลน์และโซเชียลเน็ตเวิร์คต่างๆที่โรจน์ ออนค้างไว้ในคอม ที่คุยอย่างกระหนุงกระหนิง เธอจึงไปอารวาทที่ที่ทำงานของ ส้มพร้อมกับ ดาและนา สาฉุดลากส้มออกมาจากห้องผู้บริหาร
" นังส้มมานี่ออกมานี่ ออกมา วันนี้ฉันจะทำให้ทุกคนได้รู้กันไปเลยถึงความเลวและร่านของแก ให้ทุกคนได้เห็นว่าไอที่แกแสแสร้งทำว่าตัวเองเป็นคนดีเรียบร้อยที่แท้มันเป็นยังไง" สาตะโกนด่าและจิกหัวลาก ส้มออกมาจากห้องทำงาน
"นี่เรื่องอะไร กันหนะสา ทำไมต้องทำส้มขนาดนี้ด้วย" ส้มแกล้งทำหน้าน่าสงสารและร้องไห้ใส่สา
"เรื่องอะไรหนะหรอนังชั่ว แกยังจะมีหน้ามาถามฉันอีกหรอ นังเพื่อนทรยศ เสียแรงที่ฉันคบกับแกมาตั้งนาน ฉันไว้ใจแกหลงคิดว่าแกเป็นคนที่ฉันสนิทด้วยที่สุดแล้วคิดว่าแกจะจริงใจกับฉันเหมือนที่ฉันจริงใจกับแก ตลอดเวลาที่ผ่านมามันคืออะไรฮะ มันคืออะไร แล้วผู้ชายของฉันหน่ะแกได้มากี่คนแล้วฮะ นังบ้า เสียดายนะอุส่าห์จบมาจากตั้งเมืองนอกเมืองนาฮะ ความรู้ของแกมันไม่ได้ช่วยอะไรเลยใช่ไหมฮะ อีตำแหน่ง ด๊อกเตอร์ที่แกได้มาหนะมันไม่ช่วยอะไรเลยใช่ไหมฮะ ทำไมอาการบ้าแกมันกำเริบหรือไง" สา จิกหัวส้มโขกกับผนังแล้วจิกหัวขึ้นมาแล้วลากส้มไปยังบันได ส้มเปลี่ยนสีหน้าเป็นหน้าที่ดุดันและร้ายใส่สาทันที
"แล้วจะทำไม ในเมื่อฉันอยากได้ ฉันก็ต้องได้ ในเมื่อฉันอยากได้ใครก็ขวางฉันทำหม่ะ ของแค่เนี้ยทำไมจะแบ่งๆกันไม่ได้หละแกรู้อะไรมั้ย ผัวทุกคนของแกหน่ะ ฉันได้มาหมดแหละ ได้ก่อนแกด้วย ตั้งแต่มัธยมจนถึงคนล่าสุด เพราะอะไรรู้มะ เพราะเขารักฉันไง ฉันหน่ะทั้งสวยกว่า เก่งกว่านี่ขนาดฉันได้กับผัวแกแกยังไม่รู้เรื่องเลย รู้ไว้นะไม่มีผัวคนไหนของแกหรอก ที่รักแกจริงหรอกหน่ะเขาเห็นแกเป็นแค่........ของเล่น"ส้มพูดอย่างสะใจและมองสาด้วยสายตาอันดุร้ายสาร้องไห้อย่างเศร้าใจ และเสียความรู้สึก
" ทำไมหล่ะส้มทำไม ดีในเมื่อวันนี้ฉันรู้แล้ว ต่อไปนี้เราไม่ต้องเป็นเพื่อนกันอีกเลย ไม่ต้องยุ่งไม่ต้องเจอกันอีก และฉันขอสาปส่งแกให้ชีวิตแกมันพังพินาศไม่มีอะไรเหลือเป็นชิ้นดีไม่ว่าชาตินี้หรือชาติไหน และขอให้เลือดชั่วๆของแก เจออย่างที่แม่มันเจอด้วย" สาแข็งใจพูดด้วยอารมณ์ที่เกรี้ยวกราด ทั้งที่ยังมีน้ำตา
"ขอบคุณนะจ๊ะ พูดจบรึยัง พูดจบแล้วก็เชิญไสหัวไปได้เลยไป ไป รู้ไว้ด้วยนะ ฉันไม่เคยเห็นแกเป็นเพื่อนแต่เห็นแกเป็นศัตรูมาตลอดชีวิต เชิญ รู้ไว้นะ ไอ ผัว คนล่าสุดที่ตายหนะฝีมือฉันเองแหละ ทำไมฉันถึงฆ่าหนะหรอ เพราะเขาทำให้แกมีความสุข ทุกครั้งที่แกมีความสุข ฉันนี่แหละ จะทำให้แกทุกข์กว่าล้านเท่าพันเท่า" ส้มตะโกนใส่หน้าสา แล้วผลักสาตกบันได แล้วยิ้มเยอะตะโกนด่าไล่หลังและเดินตามด่าไปจนส้มเดินออกไปขึ้นรถที่เธอขับมาจอดหน้าบริษัท สาร้องไห้อย่างหนักในรถสาหันไปมองกระจกมองหลังที่เห็นส้มยืนโบกมือให้เธอ
"ส้ม ทำไมนะส้ม ทำไมเธอถึงทำกับฉันอย่างนี้"สาเศร้าใจมากแต่พยายามทำตัวให้เข้มแข็งเพื่อรีบกลับไปทำงานของเธอที่ค้างคาอยู่
"ฮะโหลค่ะ คุณปรัชญ์ วันนี้มีประชุมเรื่องแบบรีสอร์ทนะคะ อย่าลืมหล่ะ"สาโทรเตือน หมอปรัชญ์ ด้วยน้ำเสียงที่เป็นมิตรอ้อนนิดๆด้วยความสนิทกันที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก
หลังจากนั้นเธอรีบกลับไปที่บริษัทเพื่อเตรียมการประชุม เมื่อเธอถึงบริษัทเธอพบกับปรัชญ์ เขาชวนเธอไปคุยงานที่บ้านพักริมทะเลของเขาเพราะว่าคิดว่าเธอกำลังเศร้าจากการตายของสามี การไปพักผ่อนน่าจะช่วยให้เธอดีขึ้น สาตอบตกลงเพราะเธอเองก็เคยไปบ้านหลังนี้บ่อยๆอีกทั้งอยู่ใกล้รีสอร์ทของครอบครัวเธอด้วยที่นั่น ปรัชญ์ปรอบโยน และดูแลเธอ เป็นอย่างดี ทั้งทำอาหารเลี้ยง และทำเซอร์ไพรซ์จัดดินเนอร์สุดโรแมนติกริมทะเลทำใหเเธอเองแอบหวั่นไหวกับปรัชญ์ทำให้เขาทั้งคู่เริ่มมีใจให้กันในที่สุด ในคืนสุดท้ายก่อนกลับทั้งคู่ออกมานั่งดูดาวด้วยกัน
"หมอปรัชญ์ นี่เราไม่ได้มีความสุขกันอย่างนี้นานแล้วเนอะตั้งแต่ที่หมอไปเรียนต่อที่อังกฤษ เราก็ไม่ได้มาเที่ยวกันสองคนอย่างงี้เลย เนอะหมอหน่ะน่าจะกลับมาตั้งนานแล้วรู้ปะ " สาพูดเขินๆ