อ่านมาหลายความเห็นแล้ว  แต่ล่ะคนจ้อจี้กันจัง...ทุกข์คือโน้น ทุกข์คือนี่  
สรุปทุกข์เป็นอย่างไรก็ยังไม่รู้    แต่คนฟังดันต้องเป็นทุกข์  เพราะฟังคนอธิบายเรื่องทุกข์เสียเอง
แต่ล่ะคนก็พูดแต่ล่ะอย่าง  หาจุดหาเหตุปัจจัยไม่เจอเลย

บางคนก็ไปลอกอภิธรรมมาพูด   ด้วยการเอามาทั้งดุ้น  เหมือนเอาเป็ดมา๑ตัว   และขันหนึ่งใบ
แล้วก็เที่ยวตะโกนบอกว่า......."เป็ดขันได้ๆๆๆๆ"  หรือไม่ก็เอาไข่ไปวางข้างๆลิง  แล้วก็แหกปากตะโกน...."ลิงไข่ๆๆ"
ไอ้นี่แหล่ะเป็นอาการของโปฐิละจูเนียแห่งพันทิบล่ะ

อ่านพระไตรปิฎกเป็นนกแก้วนกขุนทอง   เห็นบัญญัติอะไรก็รีบบอกตามบัญญัติที่เห็น
ไม่รู้จักพิจารณาที่มาของบัญญัติว่ามาจากเหตุอะไร

จะยกตัวอย่าง  คำพูดของโปฐิละพันทิบให้ดูครับ  อย่างเช่นเราเอาสิ่งที่ผมบอกให้เป็นลักษณะคล้ายๆบัญญัติในพระอภิธรรม.....

"เป็ดขัน  เป็นไฉน   คือเป็ดในอดีต  ขันในอดีต    นี่เรียกว่าเป็ดขัน"
ถ้าข้อความข้างบนเป็นพระอภิธรรม

แล้วเราลองไปถามโปฐิละจูเนียพันทิบดู  ด้วยการถามว่า....เป็ดเป็นอย่างไร   ขันเป็นอย่างไร
โปฐิละจูเนียแห่งพันทิบจากตอบทันทีว่า......
เป็ดก็คือเป็ดขัน
ขันก็คือเป็ดขัน   ถ้าเราถามถึงเหตุผล  เขาจะตอบทันที่ว่า  ก็พระไตรปิฎกเขียนไว้อย่างนี้
แล้วจะย้อนด่าคนถามว่า......."เอ็งพูดจาไม่อิงธรรมะ"

แบบนี้จะไม่ให้พี่ตองเก้าขันแทนเป็ดได้ไง  มันตลกจริงๆให้ดิ้นตาย