ก็ คือเรากับผชคนนี้อ่ะคะ รู้จักกันมา ก็ หกเจ็ดปีแล้ว คุยกันทุกวัน ปรึกษากัน เค้าแก่กว่าเราประมาณ ห้า ปีอ่ะคะ ก็เลยเหมือนเป็นคนที่เรารู้สึกพึ่งพาได้ตลอดเวลา เราอุ่นใจทุกครั้งที่คุยกับเค้า บางครั้งก้เล่นๆกันเหมือนเด็กๆ เป็นห่วงกันอะไรทำนองนี้อ่ะคะ ซึ่งมันก็เป็นมาอย่างนี้มา สองสามปีแล้ว ซึ่งเอาตรงๆ เราเองก็ยังไม่รู้ว่าเรารู้สึกยังไงกับเค้า แต่ถ้าเค้าไม่ทักมาเราก็จะแบบ เห้ย ไมไม่ทักวะ ไรงี้ เปนห่วงเค้าบ้าง ไรงี้ แต่เวลาเจอก้ไม่ได้แบบ ใจเต้น ตึกตักๆๆๆ อะไรเหมือนสมัย ตอนม.ปลายที่แอบชอบคนนู้นคนนี้อ่ะคะ
แล้วคือด้วยนิสัยเรา เราไม่ชอบอะไรที่มันคลุมเครือมากๆ เพราะเพื่อนก็ไม่ใช่ พี่ก้ไม่ใช่ แฟนก้ไม่ใช่ เราก้เลยตัดสินใจถามเค้าไปตรงๆ ว่า ตกลงเราเป็นอะไรกัน
ซึ่งเค้าก็ตอบว่า ไม่รู้เหมือนกัน
แล้วก้เหมือนคุยปรึกษากันอ่ะคะว่าจะเอายังไง เพราะเหมือนเรากับเค้าคล้ายๆกันคือ ไม่ชอบคุยซ้อนอ่ะคะ จะคุยก็คุยแค่คนเดียว ความสัมพันธุ์ที่ไม่ชัดเจนนี้เลยเหมือนทำให้เราสองคนไม่รู้จะไปทางไหนต่อ จะคุยกับคนใหม่ก็ไม่กล้า จะเลื่อนสถานะก็ยังงงๆ กับความรู้สึกตัวเอง
ก็เลยได้ข้อสรุปว่า ลองคบกันซักสามเดือนดูเผื่อจะได้รู้ว่ามันเปนยังไง
แต่พอเอาเข้าจริงๆ มันก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงคะ ยกเว้นสถานะ ที่มันชัดเจน
แต่เราสองคนก็ไม่เคยพูดคำว่ารัก หรือชอบกัน จนตอนนี้เราชักสงสัยว่า ความสัมพันมันเดินไปในทางไหน แล้วเค้ามีใจให้เราบ้างรึเปล่า ? แล้วเราควรจะทำยังไงให้มันพัฒนา เพราะเราต่างก็ไม่ใช่เด็กๆ กันแล้วอ่ะคะ
ป.ล เค้าอยู่ต่างประเทศ เรียนจบทำงานที่นู้นคะ กลับไทยปีละ สามสี่ครั้ง แต่เจอกันทีไรมันก็มีความสุข