เข้าเรื่องเลยนะครับ
                พ่อของผมได้ฝากงานกับผู้จัดการธนาคารแห่งหนึ่ง ซึ่งเข้ายากมากนอกจากเส้นสาย ซึ่งผมก็ได้ไปสอบข้อเขียนและ สอบสัมภาสเป็นที่เรียบร้อยแล้วที่เหลือก็แค่รอเวลาที่ธนาคารเรียกตัวเข้าไปทำงาน
                ตอนนี้ก็ผ่านไป 4 เดือนแล้วครับธนาคารก็ยังไม่มีข่าวที่จะเรียกตัวเลยแต่พ่อและแม่ของผมก็ติดต่อกับผู้จัดการอยู่บ่อยๆ เค้าบอกว่าให้รอซักพักเดี๋ยวก็ได้ ผมเลยมีความคิดว่าไปทำงานอื่นรอเวลาที่ธนาคารเรียกจะดีกว่า
               ปัจจุบันผมทำงานอยู่ที่บริษัทเอกชนซึ่งกำลังเติบโตสร้างoffice ใหม่และกำลังรับพนักงานเพิ่มขึ้นเรื่อยๆผมเป็นพนักงานรุ่นแรกๆและคาดว่าในอนาคตอาจจะได้เป็นหัวหน้าสายงาน เงินเดือนที่ได้จากบริษัทก็ได้เท่าๆกันกับธนาคารและงานที่ทำก็เป็นงานที่ผมชอบผมจึงไม่รู้สึกเบื่อหน่ายกับมัน
              ผมตัดสินใจแล้วว่าผมจะคุยกับแม่ว่าจะขอทำงานที่บริษัทได้ไหม คำตอบที่แม่บอกผมก็คือ "แม่อาบน้ำร้อนมาก่อนลูก แม่รู้ว่าอะไรดี อะไรไม่มี สิ่งที่แม่กับพ่อหาให้ มันดีที่สุดแล้ว ถ้าลูกอยากทำตามใจตัวเอง ลูกก็มาขนของออกจากบ้านไปเลย ต่างคนต่างไปตามทางของตัวเอง"
และแม่ก็โทรมากล่อมเพลงให้ผมฟังอยู่เรื่อยๆเช่น "อันไหนลูกคิดว่าดีลูกทำไปเลยลูก ไปแล้วอย่าหันหลังกลับมาอีก ส่วนพ่อกับแม่จะเป็นยังไงก็ไม่ต้องห่วงหรอกลูก ชีวิตใครชีวิตมันแม่ก็ไห้ได้เท่านี้แหละ" หรือ "สิ่งที่พ่อกับแม่ให้ได้ก็มีแค่นี้แหละลูก ถ้าลูกเลือกไปแล้วก็ไปตามทางของลูกซะ แล้วจะมาขนของไปจากบ้านวันไหนหล่ะ"
สิ่งที่ผมอยากจะถามก็คือ ผมควรจะเลือกทางไหนดีครับ บางครั้งบางทีผมก็ไม่อยากเห็นใจคนอื่นเพราะสิ่งสุดท้ายที่ผมเป็นคือผมเจ็บเอง บางครั้งผมก็สงสารตัวผมเองอยู่เหมือนกัน

ปล.ที่แท็กโต๊ะเครื่องแป้งเพราะว่าอยากได้ความคิดเห็นของคุณผู้หญิงด้วยนะครับ ขอบคุณครับ