หลังจากที่หนังเรื่องนี้ จบลง ต้องขอบอกเลยว่า....คิดถึง
ไม่รู้ว่า จะคิดถึงใคร
หรืออาจต้องคิดถึง ใครสักคนที่ อยู่ไกลโพ้น...
เปิดเรื่อง มาเป็นการนำเสนอการเดินทางของสองตัวละครหลัก ครูแอน (พลอย เชอมาลย์) และครูสอง (บี้ สุกฤษ์) ที่เกิดขึ้นในคนละช่วงเวลากัน เหตูผลที่นำพาคน ทั้งสองคน มายังจุดหมายเดียวกัน คือโรงเรียนเรือนแพ ที่ตั้งอยู่ไกลมาก ไกลจนอดคิดไม่ได้ว่ายังมีโรงเรียนแบบนี้อยู่บนพื้นแผ่นดินไทยเราจริงๆหรือ
โรงเรียนที่ไม่มีมลพิษอะไร อากาศ สดชื่นบริสุทธิ์ สุดสายตา ถูกปิดล้อมด้วยพื้นน้ำ และ ภูเขา
ตัวละครหลัก
ครูแอน เป็นตัวแทนของครูพันธ์ใหม่ ที่รักในการเป็นครู มากกว่าการสอนตามตำรา พลอย เชอมาลย์ นำเสนอตัวละครได้อย่างลงตัวในหลายๆอย่าง ไม่ว่าจะเป็นบุคคลิกห้าวๆ ความดื้อรั้น ความคิดของครูที่ฉีกออกนอกกรอบเดิมๆ ครูที่เน้นวิธีสอนด้วยการปฏิบัติ เพื่อให้เด็กเห็นภาพชัดเจนจนเกิดความเข้าใจง่ายๆ
ครูสอง เป็นตัวละคร ผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง ที่ไม่ได้อยากจะเป็นครู เท่าไหร่นัก แต่เพราะไม่รู้จะทำอะไร จึงสมัครมาเป็นครู ครูสองเริ่มมีความเข้าในตัวเด็กขึ้นเรื่อยๆ เมื่ออ่านไดอารี่ของครูแอน และเข้าใจเด็กนักเรียนเพราะตัวเองเคยเป็นนักเรียนมาก่อน
มุมมอง
นอกเหนือจากความคิดถึงแล้ว มุมมองที่หนังต้องการสื่อคือชีวิตของครู เด็ก โรงเรียน
โรงเรียนที่ครูแอนถูกย้ายมา เป็นโรงเรียนที่เล็กๆ จริงๆ เล็กจนดูไม่มีคุณค่า ห่างไกล ลอยน้ำอยู่กลางเขื่อน ในป่าและภูเขา ไม่มีไฟฟ้าใช้ แม้แต่คลื่นโทรศัพท์ จึงเป็นเหตุให้ครูแอน เริ่มเขียนไดอารี เพื่อระบายความเงานั่นเอง
ทั้วโรงเรียนมีเด็กอยู่แค่เจ็ดคน ที่สำคัญเรียนอยู่คนละชั้น เป็นโจทย์ให้ครูแอนต้องคิดต่อว่า...จะสอนยังไงดี
มุมมองของครู ที่อยากแค่ให้เด็กเรียนหนังสือ มันไม่มากไปสำหรับเด็กในเมือง แต่มันมากไปสำหรับเด็กบ้านนอกคนหนึ่ง ในโรงเรียนที่ห่างไกลความเจริญ ความหวังของครูคนหนึ่ง หวังแค่ให้เด็ก เรียนหนังสือ ซึ่งต่างจากเด็กในเมืองอย่างสิ้นเชิง ที่เด็กๆเหล่านั้น เดินเข้าหาครู แต่สำหรับเด็กบ้านป่า เมืองน้ำ ครูจะต้องเดินเข้าหาเด็ก... นี่คือเรื่องเจริง ของสังคมที่ห่างไกล
เด็กชายช่อน เป็นตัวละครที่เป็นความหวังเดียว...ของเรื่อง ในหนังเล่าถึง ช่อนเป็นลูกคนหาปลา ที่พ่อแม่มีอาชีพจับปลา ช่อนไม่มีความฝันอย่างอื่น ไม่รู้ว่าตัวเองอยากเป็นอะไร นอกจากจับปลา
ความผิดหวัง
ครูแอนรู้สึกผิดหวังเมื่อตัวเองไม่สามารถ ทำให้ช่อนกลับมาเรียนหนังสือ ได้ ฉากที่ครูแอนไปตามช่อนถึงบ้านเพื่อมาสอบ เป็นอีกฉากที่ดึงอารมณ์ คนดูมาสวมวิญญาณคนเป็นครู ..ที่รู้สึก...ผิดหวัง จนรู้สึกน้ำตาคลอเบ้า ไปตามๆกัน
ความรักที่เกิดจากสิ่งที่เหมือนกัน
ไม่ใช่แค่ความรักที่เกิดจากความแตกต่าง ความเมือนของคนสองคน ก็ทำให้เกิดความรักได้เช่นกัน ครูสองรู้จักครูแอนผ่านไดอารี่ของเธอ รู้จักตัวตน ความคิด จนเกิดความรัก ก่อนที่จะเห็นหน้าครูแอนเสียอีก และผู้ทำหนังยังนำเสนอ เหตุของความต่างทางด้านความคิด ที่ทำให้คนสองคน รู้สึกลำบากใจ ที่จะต้องใช้ชีวิตด้วยกันอีกด้วย
ฉาก
ฉากสวยของหนังเรื่องนี้ เป็นฉากของโรงเรียนเรือนแพ ที่ลอยอยู่ริมเขื่อน ท่ามกลางหุบเขา ดูแล้วเกิดความสบายตา สดชื่นดี
ฉากต่อมาเป็นฉากยามค่ำ ที่พระเอกและนางเอกชอบออกมานั่ง อยู่บนสุดของเรือนแพที่ใช้เป็นเสาธง ความมืดที่โรยตัวมาปกคลุมล้อมรอบ ทำให้ เกิดความรู้สึก เหงา ....พิลึก
อีกฉากเป็น จินตภาพ ของพระเอกกับนางเอก ที่ดำน้ำ ด้วยกัน
เรื่องน้ำเน่า
เรื่องน้ำเน่าของหนังเรื่องนี้ก็มีนะ หลังจากที่ครูแอนย้ายออกจากโรงเรียนเรือนแพ ไปสอนโรงเรียนในเมืองกับหนุ่ย ซึ่งเป็นแฟนของครูแอน โดยทั้งครูวางแผนจะแต่งงานกันในอีก สามเดือนข้างหน้า เชื่อไหม เดาว่าจะต้องมีเหตุการณ์อะไรสักอย่าง ที่จะเป็นจุดเปลี่ยนให้ครูแอนไม่ต้องแต่งงาน ปรากฏว่า จริงๆด้วย หนุ่ย ไปทำผู้หญิงอีกคนท้อง เหมือนกับชีวิตจริงของเรื่องรัก หลายๆคู่ ที่ก่อนแต่งงานจะมีเรื่องน้ำเน่าแบบนี้ ....ใช่เลย มันน้ำเน่าสิ้นดี
การเล่าเรื่อง
ช่วงแรกของหนังใช้การตัดฉากไปมา เพื่อเล่าที่มาของครูแอน และครูสอง จากนั้นเล่าเรื่องอย่างสบายๆ ขำบ้าง ผิดหวังบ้าง น้ำตาคลอๆ เป็นบ้างฉาก ไม่ขำจนเอียน ไม่เศร้าจนน้ำตาไหลพราก ถึงขนาดต้องบีบหัวใจแน่น
ประโยคที่กินใจ
“ไม่น่าเชื่อว่าดาวสามดวง จะพามาไกลขนาดนี้” ครูแอน
“จะเสียใจทำไม แค่เด็กมันไม่อยากเรียน เขาจ้างมาสอนก็สอนไปสิ ก็แค่เด็กนักเรียน จะไปแคร์ทำไม”
“เพราะเราไม่เคยเข้าใจกันไงหนุ่ย เราจึงไม่ควรอยู่ด้วยกันอีกต่อไปแล้ว”
“สัญญาณทีศัพท์ คืออะไร ไม่รู้จัก”
เข้าไม่ถึง
เมื่อหนังจบ เรายังคงตั้งคำถาม ว่าทำไม สองตัวละคร ครูสองกับครูแอน จึงต้องอยากมาสอนที่โรงเรียนเรือนแพที่อยู่ห่างไกลเช่นนี้ ทั้งที่ในความเป็นจริง ไม่มีเรื่องน่าสนุก แม้ในหนังจะสื่อถึงความอิสระทางด้านเทคนิคในการสอน
อีกฉากเป็นตอนที่ครูสองพยายามจะสอนวิชาคณิตศาสตร์ โดยใช้รถไฟเป็นโจทย์ ในการคิดระยะทาง เด็กชายช่อนบอกว่าไม่เคยเห็นรถไฟ แต่ครูสองกลับพาเด็กใช้เรือลาก โรงเรียนเพื่อให้ เด็กเห็นภาพรถไฟ มันดูขำๆดี ไม่คิดมาก ยังไงก็หนังน่า
ที่เหลือไปดูเอานะเออ
คิดถึงวิทยา
ไม่รู้ว่า จะคิดถึงใคร
หรืออาจต้องคิดถึง ใครสักคนที่ อยู่ไกลโพ้น...
เปิดเรื่อง มาเป็นการนำเสนอการเดินทางของสองตัวละครหลัก ครูแอน (พลอย เชอมาลย์) และครูสอง (บี้ สุกฤษ์) ที่เกิดขึ้นในคนละช่วงเวลากัน เหตูผลที่นำพาคน ทั้งสองคน มายังจุดหมายเดียวกัน คือโรงเรียนเรือนแพ ที่ตั้งอยู่ไกลมาก ไกลจนอดคิดไม่ได้ว่ายังมีโรงเรียนแบบนี้อยู่บนพื้นแผ่นดินไทยเราจริงๆหรือ
โรงเรียนที่ไม่มีมลพิษอะไร อากาศ สดชื่นบริสุทธิ์ สุดสายตา ถูกปิดล้อมด้วยพื้นน้ำ และ ภูเขา
ตัวละครหลัก
ครูแอน เป็นตัวแทนของครูพันธ์ใหม่ ที่รักในการเป็นครู มากกว่าการสอนตามตำรา พลอย เชอมาลย์ นำเสนอตัวละครได้อย่างลงตัวในหลายๆอย่าง ไม่ว่าจะเป็นบุคคลิกห้าวๆ ความดื้อรั้น ความคิดของครูที่ฉีกออกนอกกรอบเดิมๆ ครูที่เน้นวิธีสอนด้วยการปฏิบัติ เพื่อให้เด็กเห็นภาพชัดเจนจนเกิดความเข้าใจง่ายๆ
ครูสอง เป็นตัวละคร ผู้ชายธรรมดาคนหนึ่ง ที่ไม่ได้อยากจะเป็นครู เท่าไหร่นัก แต่เพราะไม่รู้จะทำอะไร จึงสมัครมาเป็นครู ครูสองเริ่มมีความเข้าในตัวเด็กขึ้นเรื่อยๆ เมื่ออ่านไดอารี่ของครูแอน และเข้าใจเด็กนักเรียนเพราะตัวเองเคยเป็นนักเรียนมาก่อน
มุมมอง
นอกเหนือจากความคิดถึงแล้ว มุมมองที่หนังต้องการสื่อคือชีวิตของครู เด็ก โรงเรียน
โรงเรียนที่ครูแอนถูกย้ายมา เป็นโรงเรียนที่เล็กๆ จริงๆ เล็กจนดูไม่มีคุณค่า ห่างไกล ลอยน้ำอยู่กลางเขื่อน ในป่าและภูเขา ไม่มีไฟฟ้าใช้ แม้แต่คลื่นโทรศัพท์ จึงเป็นเหตุให้ครูแอน เริ่มเขียนไดอารี เพื่อระบายความเงานั่นเอง
ทั้วโรงเรียนมีเด็กอยู่แค่เจ็ดคน ที่สำคัญเรียนอยู่คนละชั้น เป็นโจทย์ให้ครูแอนต้องคิดต่อว่า...จะสอนยังไงดี
มุมมองของครู ที่อยากแค่ให้เด็กเรียนหนังสือ มันไม่มากไปสำหรับเด็กในเมือง แต่มันมากไปสำหรับเด็กบ้านนอกคนหนึ่ง ในโรงเรียนที่ห่างไกลความเจริญ ความหวังของครูคนหนึ่ง หวังแค่ให้เด็ก เรียนหนังสือ ซึ่งต่างจากเด็กในเมืองอย่างสิ้นเชิง ที่เด็กๆเหล่านั้น เดินเข้าหาครู แต่สำหรับเด็กบ้านป่า เมืองน้ำ ครูจะต้องเดินเข้าหาเด็ก... นี่คือเรื่องเจริง ของสังคมที่ห่างไกล
เด็กชายช่อน เป็นตัวละครที่เป็นความหวังเดียว...ของเรื่อง ในหนังเล่าถึง ช่อนเป็นลูกคนหาปลา ที่พ่อแม่มีอาชีพจับปลา ช่อนไม่มีความฝันอย่างอื่น ไม่รู้ว่าตัวเองอยากเป็นอะไร นอกจากจับปลา
ความผิดหวัง
ครูแอนรู้สึกผิดหวังเมื่อตัวเองไม่สามารถ ทำให้ช่อนกลับมาเรียนหนังสือ ได้ ฉากที่ครูแอนไปตามช่อนถึงบ้านเพื่อมาสอบ เป็นอีกฉากที่ดึงอารมณ์ คนดูมาสวมวิญญาณคนเป็นครู ..ที่รู้สึก...ผิดหวัง จนรู้สึกน้ำตาคลอเบ้า ไปตามๆกัน
ความรักที่เกิดจากสิ่งที่เหมือนกัน
ไม่ใช่แค่ความรักที่เกิดจากความแตกต่าง ความเมือนของคนสองคน ก็ทำให้เกิดความรักได้เช่นกัน ครูสองรู้จักครูแอนผ่านไดอารี่ของเธอ รู้จักตัวตน ความคิด จนเกิดความรัก ก่อนที่จะเห็นหน้าครูแอนเสียอีก และผู้ทำหนังยังนำเสนอ เหตุของความต่างทางด้านความคิด ที่ทำให้คนสองคน รู้สึกลำบากใจ ที่จะต้องใช้ชีวิตด้วยกันอีกด้วย
ฉาก
ฉากสวยของหนังเรื่องนี้ เป็นฉากของโรงเรียนเรือนแพ ที่ลอยอยู่ริมเขื่อน ท่ามกลางหุบเขา ดูแล้วเกิดความสบายตา สดชื่นดี
ฉากต่อมาเป็นฉากยามค่ำ ที่พระเอกและนางเอกชอบออกมานั่ง อยู่บนสุดของเรือนแพที่ใช้เป็นเสาธง ความมืดที่โรยตัวมาปกคลุมล้อมรอบ ทำให้ เกิดความรู้สึก เหงา ....พิลึก
อีกฉากเป็น จินตภาพ ของพระเอกกับนางเอก ที่ดำน้ำ ด้วยกัน
เรื่องน้ำเน่า
เรื่องน้ำเน่าของหนังเรื่องนี้ก็มีนะ หลังจากที่ครูแอนย้ายออกจากโรงเรียนเรือนแพ ไปสอนโรงเรียนในเมืองกับหนุ่ย ซึ่งเป็นแฟนของครูแอน โดยทั้งครูวางแผนจะแต่งงานกันในอีก สามเดือนข้างหน้า เชื่อไหม เดาว่าจะต้องมีเหตุการณ์อะไรสักอย่าง ที่จะเป็นจุดเปลี่ยนให้ครูแอนไม่ต้องแต่งงาน ปรากฏว่า จริงๆด้วย หนุ่ย ไปทำผู้หญิงอีกคนท้อง เหมือนกับชีวิตจริงของเรื่องรัก หลายๆคู่ ที่ก่อนแต่งงานจะมีเรื่องน้ำเน่าแบบนี้ ....ใช่เลย มันน้ำเน่าสิ้นดี
การเล่าเรื่อง
ช่วงแรกของหนังใช้การตัดฉากไปมา เพื่อเล่าที่มาของครูแอน และครูสอง จากนั้นเล่าเรื่องอย่างสบายๆ ขำบ้าง ผิดหวังบ้าง น้ำตาคลอๆ เป็นบ้างฉาก ไม่ขำจนเอียน ไม่เศร้าจนน้ำตาไหลพราก ถึงขนาดต้องบีบหัวใจแน่น
ประโยคที่กินใจ
“ไม่น่าเชื่อว่าดาวสามดวง จะพามาไกลขนาดนี้” ครูแอน
“จะเสียใจทำไม แค่เด็กมันไม่อยากเรียน เขาจ้างมาสอนก็สอนไปสิ ก็แค่เด็กนักเรียน จะไปแคร์ทำไม”
“เพราะเราไม่เคยเข้าใจกันไงหนุ่ย เราจึงไม่ควรอยู่ด้วยกันอีกต่อไปแล้ว”
“สัญญาณทีศัพท์ คืออะไร ไม่รู้จัก”
เข้าไม่ถึง
เมื่อหนังจบ เรายังคงตั้งคำถาม ว่าทำไม สองตัวละคร ครูสองกับครูแอน จึงต้องอยากมาสอนที่โรงเรียนเรือนแพที่อยู่ห่างไกลเช่นนี้ ทั้งที่ในความเป็นจริง ไม่มีเรื่องน่าสนุก แม้ในหนังจะสื่อถึงความอิสระทางด้านเทคนิคในการสอน
อีกฉากเป็นตอนที่ครูสองพยายามจะสอนวิชาคณิตศาสตร์ โดยใช้รถไฟเป็นโจทย์ ในการคิดระยะทาง เด็กชายช่อนบอกว่าไม่เคยเห็นรถไฟ แต่ครูสองกลับพาเด็กใช้เรือลาก โรงเรียนเพื่อให้ เด็กเห็นภาพรถไฟ มันดูขำๆดี ไม่คิดมาก ยังไงก็หนังน่า
ที่เหลือไปดูเอานะเออ