รอชมอย่างใจจดใจจ่อ หลังจากได้ดูหนังตัวอย่างในโรงภาพยนต์สำหรับ "คิดถึงวิทยา" ความรู้สึกอย่างแรกที่เห็นแค่ตัวอย่างบางส่วน คือวิวสวยจัง บี้ทะเล้น พลอยดูแปลกไปกว่าในละคร หนังน่าจะแนวโรแมนติคคอมเมดี้นะ น่าจะดูง่ายๆสบายๆ สรุปโดยรวมที่กล่าวมาคือ ต้องไปดูให้ได้ (ถึงแม้จะเคยอกหักมาจาก atmเออรักเออเร่อก็ตาม) แต่ผมเป็นคนลืมง่ายครับ และพร้อมจะให้โอกาส GTHเสมอ
ระหว่างดูหนังมันทำให้ผมคิดถึงได้จริงๆครับ คิดถึงเรื่อยๆ ตลอดเวลา อุ่นๆในหัวใจ เปล่าๆไม่ได้คิดถึงอดีตแฟนคนไหนที่ผ่านมา แต่คิดถึงคุณครูผู้ที่เคยสอนผมสมัยประถม ตั้งแต่ยังอยู่บ้านนอกเลยทีเดียว สารภาพว่าพึ่งเคยรู้สึกรำลึกถึงท่านเพราะเห็นบทบาทของครูสอง ครูพละที่แสนจะไม่เอาไหนในหนังนั่นล่ะครับ คุณครูสมัยประถมของผมท่านนี้ก็เป็นครูพละที่มีภรรยาเป็นคุณครูสอนภาษาไทย แสดงว่าครูมีแฟนเป็นครูนี่ไม่ใช่เรื่องแปลกเลยนะครับ ภาพในหนังที่ครูสองตระเวณรับเด็กตามเรือนแพลงเรือเพื่อมาเรียนหนังสือ เหมือนตอนคุณครูของผมตระเวณส่งลูกศิษย์กลับบ้านตอนค่ำหลังจากพาไปแข่งฟุตบอลด้วยรถยนต์คันเก่าๆ
หนังทำให้เห็นบรรยากาศ โรงเรียนเล็กๆที่ห่างไกลและไม่มีครูคนไหนอยากไปสอน (ตอนแรกถ้าครูสองไม่ตกงานก็คงไม่ไปหรอกมั้งผมว่า) กับโรงเรียนใหญ่ที่อยู่ในตัวเมือง ที่บรรดาครูๆมีการแข่งขัน ชิงดีชิงเด่นเพื่อตำแหน่งหน้าที่การงาน (นี่มันสมัยลูกผมเรียนชัดๆ) ได้ความรู้สึกของครูที่แตกต่างกันเหลือเกิน แบบที่เราเห็นในหนังที่ครูต้องทำอาหารให้เด็กทานด้วยอย่านึกว่าไม่มีนะครับ ผมนี่ล่ะผ่านมาแล้ว ถึงตอนนั้นจะไม่ค่อยรู้สึกอะไรเนื่องจากความเป็นเด็ก แต่พอเวลาผ่านไปนึกย้อนไป รู้สึกว่า ครูโครตรักเราเลย สอนทุกสิ่งอย่าง ทำให้ทุกสิ่งอย่างนอกเหนือจากความรับผิดชอบในวิชาของตัวเอง โดยที่ไม่คิดค่าเรียนพิเศษ แถมเวลาล่วงเลยผ่านไปจนผมแก่ผมหงอกขึ้นแล้ว ครูก็เกษียรแล้ว แต่ก็ยังจำลูกศิษย์ได้แม่นๆ
ใครจะวิจารณ์อย่างไรก็แล้วแต่ ผมว่าบี้เป็นครูพละที่ไม่เอาไหนแต่ใส่ใจนักเรียน และพลอยเป็นครูที่แสนจะเข้าใจนักเรียน เป็นแบบที่เราเห็นได้ในชนบท และเชื่อว่าคนที่เคยเรียนกับคุณครูคล้ายแบบนี้มาแล้ว ดูหนังไปจะต้องทำให้คิดถึง มันคุ้มแสนคุ้มจริงๆครับ การได้ไปดูหนังเรื่องนี้ แล้วผมอิ่มอกอิ่มใจอย่างไรบอกไม่ถุก บอกถูกว่าต้องมีซ้ำแน่นอน เป็นไปได้อยากซื้อตั๋วให้ครูที่โรงเรียนลูกผมได้ไปดู เผื่อจะเลิกตีราคาค่าสั่งสอนศิษย์นอกเวลาเรียนเป็นตัวเงินโหดๆได้บ้าง
เรื่องเรียนเป็นหลักเรื่องรักเป็นรอง...คิดถึงวิทยา
ระหว่างดูหนังมันทำให้ผมคิดถึงได้จริงๆครับ คิดถึงเรื่อยๆ ตลอดเวลา อุ่นๆในหัวใจ เปล่าๆไม่ได้คิดถึงอดีตแฟนคนไหนที่ผ่านมา แต่คิดถึงคุณครูผู้ที่เคยสอนผมสมัยประถม ตั้งแต่ยังอยู่บ้านนอกเลยทีเดียว สารภาพว่าพึ่งเคยรู้สึกรำลึกถึงท่านเพราะเห็นบทบาทของครูสอง ครูพละที่แสนจะไม่เอาไหนในหนังนั่นล่ะครับ คุณครูสมัยประถมของผมท่านนี้ก็เป็นครูพละที่มีภรรยาเป็นคุณครูสอนภาษาไทย แสดงว่าครูมีแฟนเป็นครูนี่ไม่ใช่เรื่องแปลกเลยนะครับ ภาพในหนังที่ครูสองตระเวณรับเด็กตามเรือนแพลงเรือเพื่อมาเรียนหนังสือ เหมือนตอนคุณครูของผมตระเวณส่งลูกศิษย์กลับบ้านตอนค่ำหลังจากพาไปแข่งฟุตบอลด้วยรถยนต์คันเก่าๆ
หนังทำให้เห็นบรรยากาศ โรงเรียนเล็กๆที่ห่างไกลและไม่มีครูคนไหนอยากไปสอน (ตอนแรกถ้าครูสองไม่ตกงานก็คงไม่ไปหรอกมั้งผมว่า) กับโรงเรียนใหญ่ที่อยู่ในตัวเมือง ที่บรรดาครูๆมีการแข่งขัน ชิงดีชิงเด่นเพื่อตำแหน่งหน้าที่การงาน (นี่มันสมัยลูกผมเรียนชัดๆ) ได้ความรู้สึกของครูที่แตกต่างกันเหลือเกิน แบบที่เราเห็นในหนังที่ครูต้องทำอาหารให้เด็กทานด้วยอย่านึกว่าไม่มีนะครับ ผมนี่ล่ะผ่านมาแล้ว ถึงตอนนั้นจะไม่ค่อยรู้สึกอะไรเนื่องจากความเป็นเด็ก แต่พอเวลาผ่านไปนึกย้อนไป รู้สึกว่า ครูโครตรักเราเลย สอนทุกสิ่งอย่าง ทำให้ทุกสิ่งอย่างนอกเหนือจากความรับผิดชอบในวิชาของตัวเอง โดยที่ไม่คิดค่าเรียนพิเศษ แถมเวลาล่วงเลยผ่านไปจนผมแก่ผมหงอกขึ้นแล้ว ครูก็เกษียรแล้ว แต่ก็ยังจำลูกศิษย์ได้แม่นๆ
ใครจะวิจารณ์อย่างไรก็แล้วแต่ ผมว่าบี้เป็นครูพละที่ไม่เอาไหนแต่ใส่ใจนักเรียน และพลอยเป็นครูที่แสนจะเข้าใจนักเรียน เป็นแบบที่เราเห็นได้ในชนบท และเชื่อว่าคนที่เคยเรียนกับคุณครูคล้ายแบบนี้มาแล้ว ดูหนังไปจะต้องทำให้คิดถึง มันคุ้มแสนคุ้มจริงๆครับ การได้ไปดูหนังเรื่องนี้ แล้วผมอิ่มอกอิ่มใจอย่างไรบอกไม่ถุก บอกถูกว่าต้องมีซ้ำแน่นอน เป็นไปได้อยากซื้อตั๋วให้ครูที่โรงเรียนลูกผมได้ไปดู เผื่อจะเลิกตีราคาค่าสั่งสอนศิษย์นอกเวลาเรียนเป็นตัวเงินโหดๆได้บ้าง