ผมได้รู้จักผู้หญิงคนนึงเป็นเพื่อนร่วมงานของผม และด้วยเนื่องจากว่าเราต้องกลับบ้านด้วยกันทุกวัน
ทำให้จากที่สมัยก่อนไม่ได้คุยกัน ก็เริ่มจะสนิทกันมากขึ้นครับ แต่เนื่องจากว่าเธอมีแฟนแล้วผมก็เลยเว้นๆระยะห่างไว้ตลอดเวลา

"รู้สึก" ได้เลยว่าตัวผมไม่ได้คิดอะไรทั้งสิ้น แต่พอมาพักหลังๆเริ่มที่จะสนิทกันมากๆ มันทำให้ผมได้รู้จักเธอมากขึ้น
ผมเลยต้องพลอยเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับชีวิตเธอมากขึ้น ผมต้องรับรู้ปัญหาของเธอ และบางทีปัญหามันอาจจะเกิดจากจุดนี้

เธอชอบทะเลาะกับแฟนครับ และ ก็คงจะไม่พ้นผมที่ต้องทำหน้าที่เป็นที่ปรึกษาของเธอ คอยรับฟัง คอยพูดกับเธอ
มันทำให้ผมรู้สึกดีครับที่ได้ดูแลใครซักคน มันเหมือนเป็นตัวจุดฉนวนทุกสิ่งทุกอย่าง จากปกติที่ไม่ได้คิดอะไรก็เริ่มที่จะคิด.. และเริ่มที่จะรู้สึก..

และยิ่งสนิทกันมาก และยิ่งเวลาที่เธอมาใกล้ชิดกับผม เช่นตอนนั่งรถกลับบ้าน ไหล่เราเบียดกัน ผมรู้เธอไม่ได้คิดอะไร เพราะเราสนิทกัน
แต่เพราะความรู้สึกมันก่อตัวขึ้น ผมหยุดคิดไม่ได้ บางทีเธอข้ามถนนเธอก็มาเกาะแขนผมไว้ ทั้งๆที่ใจผมย้ำตัวเองตลอดเวลา เธอไม่ได้คิดอะไรกับเรา แต่มันรู้สึกทรมานมากครับ ผมไม่อยากรู้สึกครับ เพราะเธอบอกจะเลิกกับแฟนเธอบ่อยมาก แต่สุดท้ายก็ไม่เลิกกัน แถมแฟนเธอต้องมาก่อนผมเสมอ (อันนี้มันแน่นอนครับใครๆก็ต้องให้ความสำคัญแฟนอันดับแรก ผมก็ไม่ได้หวังว่าจะให้เธอให้ความสำคัญผมเป็นอันดับหนึ่ง แต่พอดีความรู้สึกกับสมองดูเหมือนมันจะสวนทางกันนะครับ) ผมรู้สึกชามากครับ ผมอยากจะหลบหน้าเธอดีไหม บางทีอาจจะได้ไม่ต้องรับรู้อะไร