ผมชอบผญคนหนึ่งในห้องเป็นปี บอกชอบแล้ว แต่เธอไม่ชอบผม ก็ลองคุยๆไป นานวันผ่านไป เธอไปจีบผชคนหนึ่ง(ขอแทนว่า มัน) วันนั้นผมจำได้ พอได้รู้เรื่องแล้ว ไม่เป็นอันทำอะไร หลังจากนั้น ผมตัดสินใจทักเธอทุกวันทันที ด้วยความไม่อยากน้อยหน้า มัน ที่เธอทักทุกวัน(ไม่ทักไม่เป็นไร ทักเองก็ได้) แรกๆก็คุยดี หลังๆไม่ค่อยคุย

มีวันนึงตอนพักเธอถามคนในห้องที่เป็นเพื่อนของ มัน เกี่ยวกับเรื่องของ มัน เธอก็ได้คำตอบที่ดูจะพอใจ ก็แสดงอาการออกมานอกหน้า หมดพักมีสอบ ผมนั่งใจลอยมือจับปากกาแต่ไม่เขียนอะไรจนครูทัก อ่านข้อสอบก็ไม่มีสมาธิ ไม่เข้าใจ รีบๆทำให้มันเสร็จ ออกห้องมาพยายามทำใจ ขึ้นวิชาใหม่ผมทนนั่งได้สักพัก ต้องออกไปร้องไห้ในห้องน้ำ ตอนเย็นกลับบ้าน รีบทักแชทไปขอให้เธอไม่พูดถึง มัน ให้ได้ยิน เธอก็บอกจะพยายาม

นานวันผ่านไป เพราะเธอสวย มันก็เริ่มเล่นด้วย ในวันก่อนวันคริสมาส เธอพามันมาคุยหน้าประตูห้อง ข้าวผมซื้อมากิน ผมกินไม่ลงเลย ก็แอบส่องไป เจ็บแต่อยากรู้ (ไม่อยากคิดมากแล้วกลายเป็นว่าคิดมากกว่าเดิม) สักพักตัดสินใจไปยืนหน้าระเบียง ก็แอบมองดู มันคุยไปคุยมา มันเอาของตกแต่งมาพันคอเธอให้ ผมรู้สึกแย่มาก ตอนเย็นก็ไปสเต็ปเดิม ลองขอไม่ให้พามา เธอบอก ก็อยากอยู่ด้วยกันนิ(และมีหลายครั้งที่ผมเจอและขอ เธอบอกจะพยายาม แต่สุดท้ายก็ไม่ มีครั้งนึงผมบอกตรงๆว่าถึงพูดงี้เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็พามาอีก เธอบอก ใช่ละ)

วันนึงผมเดินเที่ยวกับเพื่อน เจอเธอมากับมัน ตอนนั้นผมเดินใจลอยเลย เดินเร็วมากด้วย จนเพื่อนทัก นานวันเข้ายิ่งเครียด ผมไม่เป็นอันจะทำอะไร ถ้าเห็นมันอยู่กับเธอเมื่อไหร่ ผมจะเรียนไม่ได้ งานไม่เคยทำเลยตั้งแต่เปิดเทอมสอง ตอนเย็นๆถ้าผมเจอเธออัพสถานะถึงมัน ตกดึกผมจะคิดมาก นอนไม่หลับ บางทีก็คลั่งขึ้นมาเฉยๆด้วยความแค้นปนน้อยใจ ทำไมเราชอบตั้งนานเขาไม่รัก ทำไมมันแมร่งต้องชอบคนที่มันไม่ได้ชอบก่อน ไม่ได้พยายามอะไรมากกว่าเราด้วย

ขอพักก่อนครับ เริ่มหายใจไม่สะดวก หายใจไม่เต็มปอดละครับ อยากร้องไห้จริงๆ ไม่ได้สำออย