แม้นเถาวัลย์พันเกลียวเกี่ยวกระหวัด
แรงลมซัดพัดโบกต้นโยกไหว
กิ่งหักรานก้านร้าวกราวลมไกว
พรูพรั่งใบหล่นคว้างกลางไพรวัลย์

ลมกระโชกโยกคลอนแทบถอนราก
ฉุดกระชากยากยืนฝืนต้นมั่น
ยังยงยั้งรั้งกายคล้ายดึงดัน
ยึดรากนั้นลงหลักพิทักษ์ตน

แล้วชูกิ่งก้านไหวไกวลมแกว่ง
เจิดแจรงชูช่อพะนอต้น
ผลิใบงามตามกระบวนทบถ้วนจน
ผลิดอกผลท้นทับสลับกาล

ให้เถาวัลย์พันเกี่ยวเป็นเกลียวเถา
ต้นบังเงาวันคืนชื่นผันผ่าน
แผ่กิ่งใบไหวรับซับดวงมาน
ทุกวันวารจานเจือเอื้อธานินทร์

อาจพายุรุกโรมโหมกระหน่ำ
กิ่งก้านช้ำข้ามคืนก็ฟื้นสิ้น
หยาดน้ำค้างพร่างพรมภิรมย์จินต์
ดั่งวารินชุบชื่นคืนต้นตาม

เพื่อหยัดยงคงอยู่คู่ผืนหล้า
คู่พนาคลุมครอบขอบฟ้าข้าม
พรูพรั่งผลหล่นไปในเขตคาม
ให้งดงามต้นใหม่ในแผ่นดิน.

บังอาจส่งบทกวีกระท่อนกระแท่นมาฝากทุกคนที่รักแบบบังคับว่า อย่าเพียงผ่านตานะคะ

ขอบคุณผู้เข้ามาอ่าน ร่วมกระทู้ และเป็นกำลังใจให้สาวน้อยค่ะ