~ ลมริ้วพลิ้วลม ~
..กลบทมยุราฟ้อนหาง..

๏ พลิ้วพลิ้วพรม ลมระบัด พัดหวิวหวิว
ก้านก้านปลิว ใบโบยโบก โยกไหวไหว
ใบใบเก่า ปลิดปลงร่วง ช่วงใดใด
เบี่ยงเบี่ยงใบ สู่แผ่นดิน ถิ่นเดิมเดิม

๏ เขียวเขียวสด เคยงดงาม ยามแกร่งแกร่ง
เข้มเข้มแข็ง เรี่ยวแรงคึก ฮึกเหิมเหิม
ยางยางเหนียว ยึดเหนี่ยวรั้ง ครั้งเริ่มเริ่ม
วัยวัยเพิ่ม เริ่มโอดโอย โรยลงลง

๏ เคยเคยโบก ใบโยกไหว พายพัดพัด
ระระบัด ดุจหงส์เหิน เพลินหลงหลง
ท้าท้าแดด เผาแผดกล้า ท่าคงคง
โรยโรยลง ตามห้วงกาล ผ่านไวไว

๏ แรงแรงโบก โยกซัดส่าย พายพลิ้วพลิ้ว
ใบใบปลิว เกลื่อนเกลือกกลั้ว ทั่วไหนไหน
เห็นเห็นแดง ทอดทิ้งร่าง ทางใดใด
สิ้นสิ้นวัย ล้วนโรยลู่ สู่เดิมเดิม

๏ ลมลมพลิ้ว  คอยปลิวปัด  พัดผ่านผ่าน
ทุกทุกย่าน  ผ่อนร้อนลง  ส่งเสริมเสริม
ร้อนร้อนอยู่  ลู่สะบัด  พัดเติมเติม
เย็นเย็นเริ่ม  เพิ่มมาเปลี่ยน  เวียนผันผัน

๏ สิ่งสิ่งหนึ่ง  เกิดมาแล้ว  แน่วเปลี่ยนเปลี่ยน
ค่อยค่อยเวียน  ด้วยความจริง  สิ่งนั้นนั้น
ไปไปสู่  คราสิ้นยุค  ทุกวันวัน
เวียนเวียนผัน  ไม่หวนกลับ  ลับลาลา

๏ เก่าเก่าร่วง  ตามห้วงกาล  ผ่านช่วงช่วง
ใครใครทวง  ให้กาลฝืน  คืนหาหา
ต่างต่างไม่  ได้ดังจิต  คิดมามา
ล่วงล่วงแล้ว  ไร้คืนค่า  ลาเลยเลย

๏ กาลกาลจึง  เลิศค่ายิ่ง  สิ่งไหนไหน
หมดหมดไป  มัวอุดอู้  อยู่เฉยเฉย
มุ่งมุ่งพัฒ-  นาสร้าง  อย่างเคยเคย
เอื้อนเอื้อนเอ่ย  เปรยเตือนไว้  ให้จำจำ

๏ ใบใบผลิ  ออกมาใหม่  วัยหนุ่มหนุ่ม
ร้อนร้อนรุม  เมื่อกาลคล้อย  คอยย้ำย้ำ
ปรับปรับเปลี่ยน  สู่ชรา  หน้าดำดำ
แล้วแล้วจำ  ต้องปล่อยกิ่ง  ทิ้งตนตน

๏ คราคราลม  พรมพัดผัน  สั่นไหวไหว
บิดบิดใบ  ให้หลุดขั้ว  ทั่วหนหน
ลมลมยัง  สะบัดพรู  สู่คนคน
ให้ให้ค้น  ตนก็เป็น  เช่นใบใบ ๚๛

..กฏบังคับ
แต่งเป็นกลอน ๙ จังหวะ ๓/๓/๓ (AAX XXX  XBB)
ซ้ำคำใน ๒ คำแรกและ ๒ คำสุดท้ายของแต่ละวรรค คือคำที่ ๑,๒ และ ๘,๙