นูอายุ22ปี เป็นนักศึกษาครู ที่จะต้องฝึกสอนในเทอมหน้า สอนชั้นอนุบาล หนูจะเป็นคนที่ชอบเก็บคำพูดคนอื่นมาคิด (ก็ไม่รู้ว่าจะคิดทำไม..แต่มันก็ยังคิด..คิดมองแต่ด้านลบของตัวเอง..คิดว่าคนอื่นไม่ชอบเราไม่ต้องการเรา..เราไม่มีประโยชน์อะไรกับใครเลย..รู้สึกเคว้ง) หนูไม่ค่อยชอบคุย เพราะไม่รู้จะคุยกับใครและไม่มีเรื่องอะไรจะคุย อารมณ์ไม่สดชื่น ไม่มีความสุข หนูไม่ค่อยยิ้มกับใคร (ที่จะหัวเราะแล้วรู้สึกมีความสุขก็ตอนเวลาดูซีรีย์เกาหลีหรือดูเพลงเกาหลีเท่านั้นที่รู้สึกผ่อนคลาย ไม่เครียด มีความสุข) หนูรู้สึกไม่ไว้ใจใครเพราะเวลาปรึกษากับคนที่บ้านก็มักจะโดนด่าด้วย  หนูเลยไม่อยากพูด บวกกับพ่อมีอาการเส้นเลือดในสมองตีบหมอบอกว่าห้ามเครียด หนูเลยไม่อยากเล่าให้คนที่บ้านฟัง หนูเป็นลูกคนโต มีน้องชายอายุห่างกัน6ปี ซึ่งก็มักจะโดนตามใจโดยพ่อแม่ ส่วนหนูก็ไม่ได้อะไรแบบน้องซักเท่าไหร่ ทีนี้เวลามีปัญหาปรึกษาเพื่อน เพื่อนก็พอช่วยได้ แต่เพื่อนก็ชอบนำสิ่งที่หนูเล่าไปเล่าให้ครอบครัวของเขาฟังต่อ แบบนี้หนูจึงไม่อยากเล่าอะไรให้ใครฟัง มันก็รู้สึกอึดอัดมาก เพื่อนแท้ๆซักคนก็ไม่มี หนูเป็นคนเก็บตัว ถึงแม้ผลการเรียนจะมีโอกาสได้ถึงเกียรตินิยมอันดับ1 แต่หนูก็ไม่ได้ภูมิใจในตนเองเลย ทั้งๆที่ก็ตั้งใจเรียนไม่ได้ลอกใคร เรียนด้วยตัวเองแต่ความภูมิใจไม่มี ส่วนความรักหนูเคยมีแฟนแต่ก็โดนทิ้งเพราะเขานอกใจ หนูรู้สึกว่าตัวเองไม่มีอะไรดีซักอย่าง หนูนอนร้องไห้บ่อยมากความรู้สึกมันดูกดดันไปหมด เวลาหนูร้องไห้มันจะรู้สึกแน่นหน้าอก ใจสั่น มือสั่น ทีนี้หนูจึงไม่อยากเจอใคร ไม่อยากรู้จักใคร รู้สึกเบื่อ แต่ในชีวิตจริงเราต้องพบปะผู้คน หนูยอมรับว่าฝืนใจมากและรู้สึกอึดอัดใจ ทีนี้หนูจะต้องไปฝึกสอนเด็กอนุบาล ด้วยบุคลิกของครูจะต้องร่าเริงยิ้มแย้มแจ่มใสเป็นมิตรมีความรู้ ซึ่งมันตรงข้ามกับหนูทั้งหมดยกเว้นมีความรู้พอจะมีเป็นติ่งเล็กๆน้อยๆบ้าง หนูก็อยากจะมีอารมณ์สดชื่นแจ่มใสเหมือนคนทั่วๆไปนะ. แต่มันทำไม่ได้ หนูรู้สึกเคว้งมาก รู้สึกเหมือนอยู่ไปวันๆอย่างไม่มีเป้าหมาย หนูไม่อยากให้ใครมายุ่งวุ่นวายกับชีวิตหนู หนูอยากจะสอบถามผู้รู้ว่าหนูจะต้องทำอย่างไรดี หนูจะต้องไปเป็นครูอนุบาล หนูจะต้องปรับอารมณ์อย่างไร  กับเด็กหนูพอจะคุยได้ แต่กับผู้ใหญ่หนูไม่อยากคุยไม่อยากยุ่ง แบบนี้หนูควรจะไปพบจิตแพทย์รึเปล่าคะ. เพราะหนูคิดว่าหนูป่วยเป็นภาวะซึมเศร้า แต่หนูเคยไปมี่ที่แผนกจิตเวชที่รพ.รามา บอกว่าเครียด แต่ไม่ได้ตรวจเพราะเขาต้องนัดตรวจอีกล่วงหน้า พอหนูดูอาการของผู้ป่วยทางจิตแล้ว หนูคิดว่าคงยังไม่ถึงขั้นนั้น ก็เลยเดินออกแล้วกลับบ้าน แต่พอใช้ชีวิตมาเรื่อยๆหนูก็รู้สึกไม่มีความสุข รู้สึกเนือยๆ แบบหมดแรง ไม่มีแรงจูงใจ ไม่มีเป้าหมาย รู้สึกว่าคนรอบข้างไม่ชอบ รู้สึกเศร้าๆ วิตกกังวล แต่พูดระบายกับใครไม่ได้ พอจะพิมพ์ระบายผ่านเฟส เดี๋ยวคนอื่นรู้หมด หนูเลยไม่รู้จะทำตัวอย่างไรดี ขอคำแนะนำด้วยค่ะ ป.ล.พิมพ์ผิดขออภัยค่ะ พิมพ์ในโทรศัพท์มือถือ