ละเอียดและยาวนึดนึงนะคะ ;-;

เริ่มต้นจาก เราคุยกันวันสุดท้ายหลังวาเลนไทน์ไม่กี่วัน วันนั้นยังคุยกันตามประสาแฟนกันอยู่ หลังจากวันนั้นมาเป็นสัปดาห์แห่งการสอบปลายภาค ก็เลยไม่มีเวลาโทรหากันเพราะต้องอ่านหนังสือ เรากะว่าถ้าสอบเสร็จเมื่อไหร่แล้วค่อยโทรไป

หลังวันสอบไม่นานก็โทรไป... โทรไปประมาณเกือบอาทิตย์ ติดต่อเขาไม่ได้เลย เราก็คิดในใจว่า โทรศัพท์อาจจะใช้ไม่ได้แล้ว หรือเออเขาคงงานยุ่งล่ะมั้ง ปกติเวลางานยุ่งๆนานๆทีเขาถึงโทรมาหาเรา เขาเรียนสายอาชีพน่ะค่ะ เราสายสามัญ

ผ่านมาประมาณ 1 อาทิตย์ได้... จู่ๆเขาก็ทักเข้ามาในเฟซ ปกติเขาไม่เล่นเฟซน่ะค่ะ (เราติดต่อกันทางมือถือซะส่วนใหญ่)
ก่อนหน้านี้เราลองไปทักในเฟซว่า "ปิดเครื่องเหรอ...." ส่วนมือถือก็ส่งข้อความไปว่า"เกิดอะไรขึ้น..." "ปิดเครื่อง แบตหมด มือถือเสียหรือยังไงกัน....;-;" เราพิมพ์ไปแบบนั้นเลย
เขาก็ทักเฟชเรามาว่า "โทษนะ พอดีช่วงนี้ทำงานเลยปิดมือถือ เมื่อวานก็ไม่ได้รับสาย ขอโทษนะ" เราก็อ๋อ ตกใจหมดติดต่อไม่ได้อาทิตย์นึง นึกว่าเป็นอะไรไปซะอีก ยิ่งคิดมากอยู่

แต่ไม่รู้ทำไมเรารู้สึกผิดแทน เราโทรหาเขาบ่อยเพราะความเหงา ความเป็นห่วงเขาที่งานคงจะยุ่งล่ะมั้ง ...แล้ววันที่เขาทักมาน่ะค่ะคือตอนเช้า เขาเพิ่งจะได้นอนด้วยซ้ำ เขาก็ขอโทษที่ทำให้คิดถึงและเป็นห่วง... ตรงจุดนี้เรารู้สึกสงสารเขาแทน ไม่รู้ทำไม

พอเรารู้สาเหตุของการติดต่อไม่ได้ เราก็รู้สึกโล่ง...ยังดีกว่าเขาแอบไปมีใครใหม่ (เราชอบคิดมาก)
แต่เขาก็ตอบกลับในเฟซมาว่า"...เราเลิกได้ไหมเพราะเราคิดว่าปล่อยให้กี้เหงาแบบนี้ เรารู้สึกแย่ขอโทษนะ" (กี้เป็นชื่อเราเองค่ะ)

เราก็ตอบกลับไปว่า"ทำไม เรื่องแค่นี้เองนะ" เขาก็บอกว่าเขาน่ะกังวลที่ไม่มีเวลาให้เลย เขาคิดมานานแล้วแต่ไม่มีเวลาบอก

เราก็เจ็บแปลบๆ... คิดมานานเลยเหรอ.. ทำไม.. ทำไม.. มันกะทันหันไปไหม.. เราควรจะเปิดใจกันก่อนที่จะบอกว่าเลิกกันไม่ใช่เหรอ... แต่เขาก็บอกว่าคิดมานานแล้ว... คงเปิดใจไม่ทัน วันนั้นร้องไห้หน้าคอม เมื่อวานยังฝันถึงเขาอยู่เลย(ในวันนั้น)
ผ่านไป 2 วัน ก็ทำใจไม่ได้... ไม่โทรไปเพราะเขาคงยุ่งมาก เลยส่งข้อความไปหาแทน ประมาณว่า กี้ขอรอได้ไหม ถึงจะไม่มีเวลาให้ยังไง จะทำให้เค้าเหงายังไงมันก็ไม่ถึงกับตายหรอกจริงๆ อย่ารู้สึกแย่อย่ารู้สึกผิดแทนเค้าแบบนั้นเลยนะ งานยุ่งแค่ไหนเค้าก็จะรอ กลับมาคบกันได้ไหม

...จริงๆเรารู้อยู่แก่ใจแล้วว่า เขาไม่ตอบกลับหรอก เนื่องจากภาระเรื่องเงินทางบ้านเขาเราก็รู้... แค่อ่านก็ยังดี วันรุ่งขึ้นเราก็ส่งไปใหม่ว่า"คบกันนะ" วันนี้นี่เอง

เราเป็นคนดื้อรั้นและคิดมาก.. ไม่อยากให้เลิกกันโดยที่ไม่เปิดใจกันก่อน อยากให้คบกันเหมือนเดิม ไม่มีเวลาให้ก็ไม่มีปัญหานะถ้าเรารู้สาเหตุของเขาจริงๆ แต่ทำไมเขาถึงรู้สึกแย่แทนเราแบบนั้นด้วย วันนี้... เขาโทรมาโดยใช้มือถือของเพื่อนโทร เขาก็ถามเราสบายดีไหม กินข้าวยัง ถามคำตอบคำ บางช่วงที่เราพูดไม่ออกก็เงียบนาน ช่วงที่ฉุกใจขึ้นนั่นแหละเราถึงถามกลับไปว่า...

"...กลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้เหรอ" เขาตอบว่า "ขอโทษ.. ช่วงนี้งานยุ่ง ขอโทษที่ไม่มีเวลาให้ เราคิดว่ากลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้ เราไม่พร้อม" เขาก็ถอนหายใจ เราก็พูดขึ้นว่า "ไม่พร้อม.. แค่ตอนนี้ได้ไหม แค่ตอนนี้..." เราพยายามกลั้นน้ำตา พยายามทำเสียงไม่ให้สั่น.. เขาก็ตอบมาว่า "ไม่รู้.. ไม่รู้สินะ.. เราเครียด เครียดหลายเรื่องเลย เรื่องงาน เรื่องแม่ เรื่องที่บ้านอีก.. ไม่พร้อมที่จะไปเป็นแบบเดิม" เราก็เงียบสมองมันตื้อไปหมด พอฉุกขึ้นได้ก็ถามว่า "ไหวไหม" เขาก็บอกไหว ขอไปทำงานก่อนนะแล้วก็ตัดสายทิ้ง

เราควรทำยังไงดีคะ... อยากคบกันเหมือนเดิม เราไม่มีปัญหาเรื่องเวลาเลย ถึงจะเหงาบ้างแต่ไม่มีปัญหาเลยจริงๆนะ รอได้ถ้ารู้สาเหตุของเขา รอคุยกันตามประสาแฟน แต่ว่าเขารู้สึกแย่แทนเราที่เขาทำให้เราเหงา เราห่วง.. เขาไม่พร้อมที่จะไปเป็นเหมือนเดิม เพราะเขาเครียดกับเรื่องที่เขาประสบปัญหาอยู่ เราทำได้แค่ให้กำลังใจอยู่ห่างๆ ส่งข้อความไปบอก

ปล.เขาเป็นทอมน่ะค่ะ แต่เราไม่ได้เป็นดี้หรือเลสนะคะ