ถุงมือยางล้างจานเลยค่ะ

ที่บ้านเป็นร้านอาหาร หน้าที่ดิฉันคือเด็กล้างจานประจำร้าน (เป็นมานานจนไม่คิดสละตำแหน่งให้ใครแล้วค่ะ เพราะเคยแล้วล้างไม่สะอาดถูกใจสักคน)

วิธีล้างจานของที่ร้านคือ : ผสมน้ำยาล้างจาน น้ำสะอาด และน้ำร้อนต้มเดือด ในอ่างล้างจาน แล้วเอาจานที่ทำความสะอาดขั้นที่ 1 ใส่ให้เต็มอ่างแล้วล้าง ปัญหาคือ ทำให้จานลื่นมาก ยิ่งน้ำอุ่นทำปฏิกิริยากับน้ำยาล้างจานนี่ยิ่งลื่นปื๊ดๆ เลย

ผลลัพธ์ที่ได้ : ลูกค้ามั่นใจได้แน่นอนว่าสะอาดหมดจด ทั้งแก้ว จาน ชาม ถ้วย เพราะมีการซื้อเข้าร้านแทบทุกเดือน   แต่ผลกระทบที่ได้คือค่าใช้จ่ายสูงขึ้นเกือบทุกเดือน เราจึงมองเห็นโอกาสพัฒนาเพื่อลดรายจ่าย โดย  :

ถุงมือยาง : ผลที่ได้คือลดการเสียหายระหว่างล้างจานขั้นที่ 2 แต่ความหนาของตัวยางทำให้หยิบจับไม่ถนัด และตัวถุงมือมีความหนา ไม่กระชับ ทำให้น้ำเข้าไปในถุงมือได้เกือบครึ่งทุกครั้ง

ถุงมือแพทย์แบบบาง : ผลที่ได้คือมีความกระชับ หยิบจับได้สะดวกมากขึ้น สามารถช่วยลดการเสียหายระหว่างล้างจานขั้นที่ 2 ได้ในระดับหนึ่ง แต่ยังไม่เท่าถุงมือยางแบบแรก เนื่องจากถุงมือมีความเรียบและบาง มือโดนน้ำยาล้างจานจึงยังมีความลื่นบ้าง แต่ก็เล็กน้อย แม้น้ำจากการล้างจานจะไม่เข้าไปในถุงมือแต่มือก็ยังเปียกชุ่มจากเหงื่อที่ซึมออกมาค่อนข้างมาก เพราะการระบายอากาศได้ไม่ค่อยดีนัก และถุงมือฉีกขาดได้ง่ายเนื่องจากความบางเฉียบ

ถุงมือล้างเครื่องมือทางการแพทย์  :  ผลที่ได้หมดกังวลเรื่องเหงื่อจากการระบายอากาศไม่ดี และน้ำเข้าไปในถุงมือได้ เนื่องจากถุงมือยาวถึงข้อศอก และปลายเป็นยางยืดกระชับพอดีกับขนาดท่อนแขน การหยิบจับสะดวกกว่าแบบแรก แต่ไม่เท่าแบบที่สอง ความหนาของยางเท่ากับถุงมือยางแพทย์สามอันใส่ทับกัน เนื่องจากช่วยลดการเสียหายระหว่างล้างจานขั้นที่ 2 ได้ดี เพราะมีปุ่มกันลื่นที่ปลายนิ้ว ทำให้ยังคงใช้มาจนปัจจุบัน

แต่เราก็ยังไม่หยุดพัฒนา เรายังคงหาโอกาสพัฒนาอุปกรณ์การล้างจานในส่วนอื่นๆ ต่อไป