ไม่ได้อยากเป็นลูกอกตัญญู หรือลูกทรพีแบบนี้เลยค่ะ แต่เราไม่มีความสุขกับความหวังดีของแม่เราเลย แม่เราห้ามทุกอย่าง ตั้งแต่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ ในการดำรงชีวิต จนถึงเรื่องการงาน การเลี้ยงลูก ทุกสิ่งที่เราอยากทำ หรือเลือกทำล้วนไม่ดี และไม่ถูกต้องไปหมดในสายตาท่าน โดยคุณแม่บอกว่าที่พูดเพราะเป็นห่วง พอเราจะอธิบาย ท่านก็ไม่เคยฟัง สุดท้ายกลายเป็นทะเลาะกันทุกครั้ง ร้องห่มร้องไห้กันทั้งคู่
ตอนนี้เราอายุ 35 ปีแล้ว แม่เรา 67 ปี เรามีลูกชาย 1 คน สถานการณ์ระหว่างเรากับแม่แย่ลงเรื่อยๆ ตั้งแต่เรามีลูก เนื่องจากความเห็นในการเลี้ยงไม่ตรงกันเอาเสียเลย อันไหนถ้าเรายอมก็ไม่มีเรื่อง แต่พอเราไม่ยอม ก็ต้องทะเลาะกัน เรื่องที่แม่มักจะห้าม เช่น
- ห้ามเราพาลูกไปห้าง, เซเว่น, โฮมโปร เด็ดขาด เพราะแอร์เย็นเกินไป ลูกจะเป็นหวัด (อันนี้เราก็เห็นด้วยเรื่องแอร์เย็น แต่เราไม่ชอบคำว่าห้ามเด็ดขาด เพราะคิดว่าชีวิตในเมืองทุกวันนี้ จะไม่ไปสถานที่เหล่านี้ได้อย่างไร)
- ห้ามจ้างพี่เลี้ยงเด็ดขาด เพราะไม่ไว้ใจใคร ไม่ชอบให้คนแปลกหน้าเข้ามาอยู่ในบ้าน
- ห้ามลาออก หรือเปลี่ยนงาน ให้อดทนทำไปเรื่อยๆ
- ห้ามให้ลูกงดนมมื้อดึก ทั้งๆ ที่เค้า 2 ขวบกว่าแล้ว น้ำหนักเกือบเกินเกณฑ์ โดยให้เหตุผลว่าเด็กกระเพาะเล็ก จะหิวบ่อย เดี๋ยวไม่โต
- ห้ามถอนเงินฝากไปใช้เด็ดขาด ให้เก็บให้ลูก (บัญชีที่ท่านบอกว่าฝากให้เราตั้งแต่เด็ก มีชื่อท่านร่วมด้วย และท่านเก็บสมุดไว้ อันนี้โชคดีที่สามีเราเลี้ยงเราได้ เลยไม่มีความจำเป็นต้องใช้เงินก้อนนี้)
- ห้ามให้ลูกจับเงินเด็ดขาด เพราะสกปรกมาก (เราเอาเหรียญให้เค้าหยอดกระปุก)
- ห้ามเปิดแอร์ต่ำกว่า 28 องศา เพราะเดี๋ยวลูกจะป่วย (เรากับสามีเหงื่อแตกตลอด)
- ห้ามให้ลูกกินจังค์ฟู้ด นมเปรี้ยว ขนมปัง ให้ทำผัดผัก กับแกงจืด ให้ลูกกินเท่านั้น
- ห้ามเรามีลูกอีกเด็ดขาด เพราะเดี๋ยวรักไม่เท่ากัน (บอกให้เราทำหมันตอนคลอดคนแรกเลย แต่เราไม่ได้ทำค่ะ)
อันนี้เป็นตัวอย่างนะคะ แต่ประเด็นคือ เราไม่อยากทะเลาะกับท่าน อยากยิ้มแย้ม มีความสุขกัน แต่จากปัญหาที่เล่ามา ประกอบกับเวลาเราแนะนำอะไร เช่น อย่าให้ลูกดูทีวีมาก, อยากให้ลูกเลิกดูดขวดนม ท่านชอบตะคอกเรา และบอกว่าเราไม่มีความรู้ (เราจบปริญญาโทนะ แต่ไม่ได้เป็นหมอเหมือนพี่สาว) ทำให้เราไม่อยากพูด ปรึกษา หรือเล่าเรื่องอะไรให้ท่านฟังเลย จนที่แย่ที่สุดคือ เราอยากไปอยู่ให้ไกลๆ มากๆ ไม่อยากยุ่งเกี่ยว จะได้มีอิสระจากคุณแม่เสียที จะได้ไม่ต้องมีปัญหากัน
เคยคิดเสมอเลยค่ะ ว่าเราช่างเป็นลูกที่เลว คิดไม่ดีกับแม่ ไม่กตัญญู ทำให้แม่เสียใจ ไม่เห็นเหมือนคนอื่นๆ เลย ทั้งๆ ที่เราก็อ่านเรื่องบาปบุญคุณโทษมาเยอะมาก กลัวการตกนรก อยากทำแต่คุณงามความดี แต่กลับเอามาใช้ในชีวิตประจำวันไม่ได้เลย และกลัวว่าในอนาคต ลูกของเรา เค้าก็จะคิดแบบนี้กับเราบ้าง เราคงเสียใจมากแน่ๆ
ขอบคุณที่รับฟังค่ะ ถ้าจะด่าเราก็ได้ค่ะ ยอมรับว่าตัวเองไม่ดี แต่ขอคำแนะนำที่จะช่วยให้อะไรๆ มันดีขึ้นด้วย ตอนนี้ไม่มีความสุขในชีวิตเลยค่ะ
ความหวังดี ที่ไม่ได้ต้องการ (ขอระบายค่ะ)
ตอนนี้เราอายุ 35 ปีแล้ว แม่เรา 67 ปี เรามีลูกชาย 1 คน สถานการณ์ระหว่างเรากับแม่แย่ลงเรื่อยๆ ตั้งแต่เรามีลูก เนื่องจากความเห็นในการเลี้ยงไม่ตรงกันเอาเสียเลย อันไหนถ้าเรายอมก็ไม่มีเรื่อง แต่พอเราไม่ยอม ก็ต้องทะเลาะกัน เรื่องที่แม่มักจะห้าม เช่น
- ห้ามเราพาลูกไปห้าง, เซเว่น, โฮมโปร เด็ดขาด เพราะแอร์เย็นเกินไป ลูกจะเป็นหวัด (อันนี้เราก็เห็นด้วยเรื่องแอร์เย็น แต่เราไม่ชอบคำว่าห้ามเด็ดขาด เพราะคิดว่าชีวิตในเมืองทุกวันนี้ จะไม่ไปสถานที่เหล่านี้ได้อย่างไร)
- ห้ามจ้างพี่เลี้ยงเด็ดขาด เพราะไม่ไว้ใจใคร ไม่ชอบให้คนแปลกหน้าเข้ามาอยู่ในบ้าน
- ห้ามลาออก หรือเปลี่ยนงาน ให้อดทนทำไปเรื่อยๆ
- ห้ามให้ลูกงดนมมื้อดึก ทั้งๆ ที่เค้า 2 ขวบกว่าแล้ว น้ำหนักเกือบเกินเกณฑ์ โดยให้เหตุผลว่าเด็กกระเพาะเล็ก จะหิวบ่อย เดี๋ยวไม่โต
- ห้ามถอนเงินฝากไปใช้เด็ดขาด ให้เก็บให้ลูก (บัญชีที่ท่านบอกว่าฝากให้เราตั้งแต่เด็ก มีชื่อท่านร่วมด้วย และท่านเก็บสมุดไว้ อันนี้โชคดีที่สามีเราเลี้ยงเราได้ เลยไม่มีความจำเป็นต้องใช้เงินก้อนนี้)
- ห้ามให้ลูกจับเงินเด็ดขาด เพราะสกปรกมาก (เราเอาเหรียญให้เค้าหยอดกระปุก)
- ห้ามเปิดแอร์ต่ำกว่า 28 องศา เพราะเดี๋ยวลูกจะป่วย (เรากับสามีเหงื่อแตกตลอด)
- ห้ามให้ลูกกินจังค์ฟู้ด นมเปรี้ยว ขนมปัง ให้ทำผัดผัก กับแกงจืด ให้ลูกกินเท่านั้น
- ห้ามเรามีลูกอีกเด็ดขาด เพราะเดี๋ยวรักไม่เท่ากัน (บอกให้เราทำหมันตอนคลอดคนแรกเลย แต่เราไม่ได้ทำค่ะ)
อันนี้เป็นตัวอย่างนะคะ แต่ประเด็นคือ เราไม่อยากทะเลาะกับท่าน อยากยิ้มแย้ม มีความสุขกัน แต่จากปัญหาที่เล่ามา ประกอบกับเวลาเราแนะนำอะไร เช่น อย่าให้ลูกดูทีวีมาก, อยากให้ลูกเลิกดูดขวดนม ท่านชอบตะคอกเรา และบอกว่าเราไม่มีความรู้ (เราจบปริญญาโทนะ แต่ไม่ได้เป็นหมอเหมือนพี่สาว) ทำให้เราไม่อยากพูด ปรึกษา หรือเล่าเรื่องอะไรให้ท่านฟังเลย จนที่แย่ที่สุดคือ เราอยากไปอยู่ให้ไกลๆ มากๆ ไม่อยากยุ่งเกี่ยว จะได้มีอิสระจากคุณแม่เสียที จะได้ไม่ต้องมีปัญหากัน
เคยคิดเสมอเลยค่ะ ว่าเราช่างเป็นลูกที่เลว คิดไม่ดีกับแม่ ไม่กตัญญู ทำให้แม่เสียใจ ไม่เห็นเหมือนคนอื่นๆ เลย ทั้งๆ ที่เราก็อ่านเรื่องบาปบุญคุณโทษมาเยอะมาก กลัวการตกนรก อยากทำแต่คุณงามความดี แต่กลับเอามาใช้ในชีวิตประจำวันไม่ได้เลย และกลัวว่าในอนาคต ลูกของเรา เค้าก็จะคิดแบบนี้กับเราบ้าง เราคงเสียใจมากแน่ๆ
ขอบคุณที่รับฟังค่ะ ถ้าจะด่าเราก็ได้ค่ะ ยอมรับว่าตัวเองไม่ดี แต่ขอคำแนะนำที่จะช่วยให้อะไรๆ มันดีขึ้นด้วย ตอนนี้ไม่มีความสุขในชีวิตเลยค่ะ