เราชอบนิยายเรื่องนี้มากค่ะ ปรกติเป็นคนที่ไม่ดูละครเลย(แม้แต่สามีตีตรา หรือลำยองที่เค้าพูดถึงกันทั่วบ้านทั่วเมืองก็ไม่ดู) แต่รอคอยละครเรื่องนี้มาก ๆ ตั้งแต่แรกที่รู้ว่าบอมกะมินต์เล่นก็แอบกร่อยเล็ก ๆ เพราะมินต์สวยไปส่วนบอมเนี่ยไม่ใช่หลานเซ่อเลยนะ  แต่ก็ยังทำใจได้ว่าเอาน่ะคงไม่แย่ขนาดนั้นและบุคคลิกแบบหลิน หลานเซ่อคงหาในตัวพระเอกละครไทยไม่ได้ง่าย ๆ ก็ยังรอคอยจะดูต่อไป

พอได้ดูมินต์กลับทำให้เราชอบมาก เล่นได้น่ารักไม่ห่วงสวย (ถึงแม้จะสวยเกินจะเป็นฤทัยนาคไปหน่อย) แต่เราก็เชื่อได้ว่าเธอเป็นตัวละครนี้  แต่ที่เหลือเนี่ยมีแต่ความผิดหวัง  เราก็ไม่รู้ว่าคนเขียนบทไม่ดีหรือผู้กำกับไม่ดี  เป็นมาเฟียแล้วต้องตะโกนคุยกันด้วยเหรอ? พูดจากระโชกโฮกฮากไม่มีความน่าเกรงขามเลยซักนิด ดูแล้วเหมือนพ่อค้าในตลาดนัดตะโกนขายของ หรือคนตะโกนด่ากันมากกว่า

นันทกาต้องสวยมากแต่น้องคนนั้นสวยไม่พอจริง ๆ แล้วร่องลึกกลางหน้าผากน้องเนี่ยจัดการมันหน่อยได้ไหม เห็นแล้วไม่ปลื้มเลย  ควรจะเป็นผู้หญิงอ่อนแอลูกคุณหนูแต่นี่ดูก้าวร้าวกับพ่อตัวเองมาก ๆ ไม่ประทับใจ
เหม่ยจิงที่น่าจะฉลาดและเยือกเย็นกว่านี้ก็ทำซะเละ กลายเป็นนางร้ายไม่ค่อยมีสมอง กร่างออกนอกหน้า
จงซินที่ต้องไม่มีหัวใจก็เหมือนจะพูดมาก และไม่นิ่งเหมือนบทที่ควรจะเป็น
แต่ที่แย่ที่สุดคือ หลิน หลานเซ่อบทที่เด่นที่สุด  ไม่มีมาดเจ้าพ่อมาเฟียเลยพูดตะคอก ๆ ๆ คิดว่าจะดูน่ากลัวเหรอ ดูปัญญาอ่อนมากกว่า แล้วคุณหลินในเรื่องต้องฉลาดมาก ๆ นี่อะไรเหมือนเด็กโง่ ๆ เจ้าอารมณ์คนหนึ่ง  คนที่รู้เท่าทันเรื่องต่าง ๆ และคอยเตือนกลับเป็นจงซินที่ในเรื่องต้องเป็นผู้ตามหลานเซ่อต่างหาก

เราไม่ได้แอนตี้บอมจากข่าวโฟกัส แต่ดูที่การแสดงล้วน ๆ ถ้าคุณให้ความสำคัญกับการแสดงกับการยืนอยู่ในวงการนี้จริง คุณต้องพยายามมากกว่านี้  บทที่คุณได้รับในแต่ละครั้งส่งเสริมคุณสุด ๆ แต่คุณทำลายบทประพันธ์สนุก ๆ ให้ดูแย่ได้ขนาดนี้ (ตรงนี้เราว่าผู้กำกับก็มีส่วนผิด กำกับละครบู้ให้กลายเป็นละครตลกมาเฟียไปได้ยังไงก็ไม่รู้) ผิดหวังมากค่ะ  ผิดหวังสุด ๆ ไปเลย อ่านหนังสือฟินกว่าเป็นไหน ๆ