เมื่อวานนี้ได้ตั้งกระทู้ไป ที่จริงกระทู้เมื่อวานนี้เล่าถึงความบัดซบของชีวิตของฉัน
ตอนนี้ทำงานพาร์ไทม์ การตัดสินใจทำงานครั้งนี้เป็นเพราะอยากให้คนในบ้านเห็นว่าพึ่งตัวเองได้
และส่วนหนึ่งเป็นคำแนะนำจากเว็บพันทิป จึงเป็นที่มาของกระทู้นี้
ตอนที่รู้ว่าทางบริษัทจ้างเรา เราคิดแผนจะให้แม่กลับบ้านไม่ต้องมาเลี้ยงหลาน เพราะเราสามารถจ่ายค่าน้ำค่าไฟได้
เราเอาแผนนี้ไปบอกแม่ แต่ผลที่ได้แม่ยิ่งไม่พอใจ และหาว่าไม่รู้จักบุญคุณ ที่สำคัญหาว่าปีกกล้าขาแข็ง
ที่เราคิดอย่างนั้น บริษัทจะออกเงินให้กลางและสิ้นเดือน เราได้เงินเดือนกลางเดือนมา เมื่อวานนำเงินไปให้แม่
แม่ตอบกลับมา แม่ไม่เอาเงินเรา และให้เหตุผลว่า กลัวเราจะมาทวงบุญคุณ โดยให้แม่ไม่ต้องเลี้ยงหลาน ตอนแรกเราคิดนะ
ว่าถ้าให้เงินแม่ แม่ไม่ต้องพึ่งพี่ เราจึงพาแม่และพี่สาวไปเลี้ยง แม่รู้ว่าเราจะจ่ายเงิน แม่ไม่ยอมกิน
จนพี่สาวต้องโกหกกลับแม่ว่าเราไม่ได้เป็นคนจ่ายเงิน แม่ถึงยอมกิน
เมื่อก่อนตอนที่เรายังไม่ทำงาน แม่จะให้รีดเสื้อขอครอบครัวของพี่ด้วย และซึ่งตอนนี้เราทำงาน เราก็ยังต้องรีดเสื้อให้พี่อีก
แต่ก่อนแม่บอกว่าพี่เหนื่อยจากการทำงาน แต่ตอนนี้เราทำงานแม่ให้เหตุผลว่าอาศัยบ้านพี่ต้องตอบแทน
เรารู้สึกว่าทำไมแม่ถึงคิดว่าเราไม่สามารถเป็นที่พึ่งพาได้เลย คำถามนั้นเคยถามแม คำตอบของแม่คือเรายังเรียนไม่จบ
แม่อ่ะดูถูกความสามารถของเรา ถึงยังเรียนไปจบแต่สามารถทำให้แม่สบายได้
เราบอกพี่สาว พี่เขย และแม่ "วัยรุ่นพันธ์ุล้านภาค 2 จะว่าถึงประวัติเรา"
ทุกคนอ่านว่าเราบ้า เหมือนแม่ พี่สาวและพี่เขยหาว่าเราบ้า
แต่หารู้ไม่ว่าความบ้าทำให้ทุกคนรวยได้ ถ้าเรามีลูกบ้าและลูกฮึด
ชีวิตบัดซบเริ่มขึ้นเมื่อได้ร่วมงานกับพี่ พี่คนนี้เขาจำงานประจำและยังเจ้าของร้านชานม
เราให้คำแนะนำควรที่ขายแฟรงชายด์หรือทำอะไรก็ได้ที่เป็นแบรด์ตัวเอง
พี่ที่ร่วมงานหาว่าเรายังไม่รู้เรื่องตลาดมาก
ตอนนี้ทั้งที่บ้านและที่ทำงานหาว่าเราบ้า
พี่ที่ทำงานบอกว่า "ปุ่นพูดเหมือนว่าปุ่นสามารถเป็นแอร์ได้ แต่ในความเป็นจริงคนที่เป็นแอร์ได้ต้องสูง" และยังหาว่าเราบ้าอีก
ชีวิตต้องมาบัดซบอีกคือเมื่อทำงานได้ 2 อาทิตย์ เงินเริ่มหมดเงินเดือนยังไม่ออก ต้องเเอบเอามาม่าจากบ้านไปกิน
เมื่อถึงตอนเย็นต้องลงมากินต้องที่คนอื่นขึ้นไปนอนกันหมดแล้ว เราถึงจะมากินข้าวเย็นคือขนมของหลาน ที่เรากินขนมของหลานค่ะ
เพราะไม่มีใครรู้ว่ามันเหลือกี่ชิ้น ชีวิตบัดซบคนคนกล่าวหาว่าบ้า แถมคนบ้ายังแย่งขนมของหลานกินอีก
ปล.เรากำลังขึ้นปี1ค่ะ
ชีวิตบัดซบ
ตอนนี้ทำงานพาร์ไทม์ การตัดสินใจทำงานครั้งนี้เป็นเพราะอยากให้คนในบ้านเห็นว่าพึ่งตัวเองได้
และส่วนหนึ่งเป็นคำแนะนำจากเว็บพันทิป จึงเป็นที่มาของกระทู้นี้
ตอนที่รู้ว่าทางบริษัทจ้างเรา เราคิดแผนจะให้แม่กลับบ้านไม่ต้องมาเลี้ยงหลาน เพราะเราสามารถจ่ายค่าน้ำค่าไฟได้
เราเอาแผนนี้ไปบอกแม่ แต่ผลที่ได้แม่ยิ่งไม่พอใจ และหาว่าไม่รู้จักบุญคุณ ที่สำคัญหาว่าปีกกล้าขาแข็ง
ที่เราคิดอย่างนั้น บริษัทจะออกเงินให้กลางและสิ้นเดือน เราได้เงินเดือนกลางเดือนมา เมื่อวานนำเงินไปให้แม่
แม่ตอบกลับมา แม่ไม่เอาเงินเรา และให้เหตุผลว่า กลัวเราจะมาทวงบุญคุณ โดยให้แม่ไม่ต้องเลี้ยงหลาน ตอนแรกเราคิดนะ
ว่าถ้าให้เงินแม่ แม่ไม่ต้องพึ่งพี่ เราจึงพาแม่และพี่สาวไปเลี้ยง แม่รู้ว่าเราจะจ่ายเงิน แม่ไม่ยอมกิน
จนพี่สาวต้องโกหกกลับแม่ว่าเราไม่ได้เป็นคนจ่ายเงิน แม่ถึงยอมกิน
เมื่อก่อนตอนที่เรายังไม่ทำงาน แม่จะให้รีดเสื้อขอครอบครัวของพี่ด้วย และซึ่งตอนนี้เราทำงาน เราก็ยังต้องรีดเสื้อให้พี่อีก
แต่ก่อนแม่บอกว่าพี่เหนื่อยจากการทำงาน แต่ตอนนี้เราทำงานแม่ให้เหตุผลว่าอาศัยบ้านพี่ต้องตอบแทน
เรารู้สึกว่าทำไมแม่ถึงคิดว่าเราไม่สามารถเป็นที่พึ่งพาได้เลย คำถามนั้นเคยถามแม คำตอบของแม่คือเรายังเรียนไม่จบ
แม่อ่ะดูถูกความสามารถของเรา ถึงยังเรียนไปจบแต่สามารถทำให้แม่สบายได้
เราบอกพี่สาว พี่เขย และแม่ "วัยรุ่นพันธ์ุล้านภาค 2 จะว่าถึงประวัติเรา"
ทุกคนอ่านว่าเราบ้า เหมือนแม่ พี่สาวและพี่เขยหาว่าเราบ้า
แต่หารู้ไม่ว่าความบ้าทำให้ทุกคนรวยได้ ถ้าเรามีลูกบ้าและลูกฮึด
ชีวิตบัดซบเริ่มขึ้นเมื่อได้ร่วมงานกับพี่ พี่คนนี้เขาจำงานประจำและยังเจ้าของร้านชานม
เราให้คำแนะนำควรที่ขายแฟรงชายด์หรือทำอะไรก็ได้ที่เป็นแบรด์ตัวเอง
พี่ที่ร่วมงานหาว่าเรายังไม่รู้เรื่องตลาดมาก
ตอนนี้ทั้งที่บ้านและที่ทำงานหาว่าเราบ้า
พี่ที่ทำงานบอกว่า "ปุ่นพูดเหมือนว่าปุ่นสามารถเป็นแอร์ได้ แต่ในความเป็นจริงคนที่เป็นแอร์ได้ต้องสูง" และยังหาว่าเราบ้าอีก
ชีวิตต้องมาบัดซบอีกคือเมื่อทำงานได้ 2 อาทิตย์ เงินเริ่มหมดเงินเดือนยังไม่ออก ต้องเเอบเอามาม่าจากบ้านไปกิน
เมื่อถึงตอนเย็นต้องลงมากินต้องที่คนอื่นขึ้นไปนอนกันหมดแล้ว เราถึงจะมากินข้าวเย็นคือขนมของหลาน ที่เรากินขนมของหลานค่ะ
เพราะไม่มีใครรู้ว่ามันเหลือกี่ชิ้น ชีวิตบัดซบคนคนกล่าวหาว่าบ้า แถมคนบ้ายังแย่งขนมของหลานกินอีก
ปล.เรากำลังขึ้นปี1ค่ะ