ฉันอ่านกินทามะมาตั้งแต่ตอนแรกที่ลงฉบับแปลไทยในซีคิดส์  ตอนนั้นฉันซื้อมาเพราะติดชาแมนคิง  จนถึงวันนี้  ฉันรู้สึกขอบคุณที่วันนั้นได้เริ่มอ่านมัน

กินทามะเป็นการ์ตูนที่สอนฉันหลายอย่าง  เรื่องบางเรื่องก็สอนมากกว่าพ่อแม่  โรงเรียน  หรือมหาวิทยาลัยด้วยซ้ำไป  แต่บทเรียนเหล่านั้นไม่มีอะไรมากเกินกว่าความจริงที่โลกนี้เป็นอยู่  เมื่อฉันอ่านมัน  ดูมัน  คิดถึงมัน  ฉันจะมีความสุข  ซึ่งความสุขนั้นไม่ได้มาจากการหลบเข้าไปอยู่ในโลกสมมติแฟนตาซีเหมือนการเสพการ์ตูนเรื่องอื่น  เพราะกินทามะมักจะทำให้ฉันรู้สึกว่าโลกความจริงมันสนุกสนานขึ้นมาแทนมากกว่า  ไม่ว่าเราจะอยู่ในสถานการณ์ทุเรศทุรังแค่ไหนก็ตาม

กินทามะคือการ์ตูนที่มีบางอย่างพิเศษ  มันสอนคนอ่านเกี่ยวกับการใช้ชีวิต  ความหลากหลายของคน  ความกว้างขวางของโลกและจักรวาล  ฟังเผินๆอาจดูเหมือนเป็นการ์ตูนที่มีพล็อตยิ่งใหญ่อลังการ  แต่ความจริงกินทามะเป็นเพียงการ์ตูนตลกเสื่อมๆ ที่มีพล็อตบ้าๆบอๆมาเรียงต่อกันเท่านั้น  ซึ่งนั่นทำให้ฉันค้นพบว่าต่อให้จักรวาลกว้างใหญ่แค่ไหน  การมีชีวิตมันก็เป็นแค่เรื่องราวบัดซบบ้าๆบอๆที่คาดเดาอะไรไม่ได้  มีหัวเราะ  มีรอยยิ้ม  มีเลือด  มีน้ำตา  ทุกอย่างมันวนเวียนมาหาเราทุกวันจนกว่าเราจะตาย  และต่อให้เราตาย  โลกมันก็จะหมุนไปของมันแบบนั้นแหละ  เราจะจริงจังกับมันมากแค่ไหน  เราจะเลือกยึดถืออะไร  จะเดินบนเส้นทางสายไหน  มันเป็นสิทธิ์ของเรา  เราต้องเลือกเอง  ไม่มีใครเลือกแทนใครได้

ถึงอย่างนั้น  โลกบ้าๆบอๆใบนี้ก็ยังเป็นไปตามวิถีของมันเหมือนเดิม  สุดท้ายเราก็ต้องปวดประสาทกับเหตุการณ์น่าหัวเราะ(ทั้งน้ำตา)  แต่ทำอะไรไม่ได้จนต้องมองมันเป็นมุขตลกซ้ำซากฝืดๆ  ที่ัวันดีคืนดีก็ดันขำกลิ้งขึ้นมาซะงั้น

ไม่ว่าจะเป็นพระเจ้า  ปีศาจ  มนุษย์  เอเลี่ยน  เทพมังกx  เบจิx้า  ทุกคนก็ยังอยู่ปนๆกันแบบงงๆบนโลกนี้  ไม่มีใครรู้ว่าอะไรคือสิ่งที่ถูกต้องที่สุด  อย่างเดียวที่เราทุกคนทำได้ก็แค่สวมบทบาทเป็นตัวเองอย่างเต็มที่  แล้วก็สนุกกับการใช้ชีวิตของตัวเองไปทุกวัน  ก็เท่านั้นเอง