เมื่อมีปัญหากับ โลก ก็ต้องใช้ กติกา ของโลกมาเป็นตัวแก้ปัญหา
เจรจา รอมชอม  ยุติความขัดแย้งต่อกันก่อน ในอันดับแรก..

ถ้าอีกฝ่าย ไม่เล่นด้วย ยังมีขั้นตอนทาง กฏหมาย คอยคุ้มครองเราตามสิทธิที่เรามี
นี่คือทางโลก ไม่มีอะไรดีกว่าหันหน้ามาคุยกันถ้า ทิฐิ มันไม่บังตาจนลืมคำว่า ให้อภัย กันได้..

ส่วนทางธรรม หากคุณคิดจะใช้ พิธีกรรม หลังทำบุญแล้ว กรวดน้ำ ให้คู่กรณี เพื่อให้เขาได้รับ ผลบุญ ที่คุณเผื่อแผ่ให้
เพื่อเป็นการ แสดงน้ำใจ ว่าคุณเลิกคิดร้ายต่อเขาแล้ว ดูสิฉันยังแบ่งปันส่วนกุศลให้เธอเลย

คนที่จะ แบ่งของ ให้ใครอย่างน้อยตนเองต้องมี สิ่งนั้น อยู่บ้าง
หากแบ่งปันให้เขาโดยที่ตนเองยังไม่พอใช้จะมีประโยชน์อะไร?
และที่สำคัญ คุณเองคิด ยุติความบาดหมาง ทั้งที่รู้ว่าเขา คิดร้าย กับคุณด้วยน้ำใสใจจริงหรือไม่..

หากใจยังไม่สงบจากความ พยาบาท ต่อให้อุทิศส่วนกุศล บารมี ที่คุณส้รางมาทุกชาติ ก็เป็นผลน้อยนัก
สู้ไม่ได้กับผลแห่งการให้ อภัยทาน เลย..

หากคิดว่าเขาเป็น เจ้ากรรมนายเวร ของคุณก็สามารถคิดได้ครับ
แต่ เจ้ากรรมนายเวรตัวแท้ ก็คือ ความรู้สึก ที่เกิดจากสิ่งกระทบทางกายและใจของเราเอง..
ว่าเรามีความรู้สึกตอบสนองมันทั้ง ด้านบวกและลบ รุนแรงแค่ไหน..

พูดง่ายๆคือ เรานี่แหละเป็น เจ้ากรรมนายเวร ของตัวเอง..

เจริญในธรรมครับ