บอกเลยเวลาผ่านมานาน เป็น สิบปี ไม่เคยได้บอกใคร มันอยู่ก้นบี้งของใจมาตลอด

        ตั้งแต่ ม.ปลาย ฉันได้นั่งรถโดยสายทุกวัน เห็นเค้าทุกวัน สบตากันบ้าง ถ้าพี่เค้าหันมาพอดี วันนึ่ง ไปเดินจัตุจักร 2 เห็นพี่เค้าซื้อของ ใจเต้นตุบตึ๊บ ไม่อยู่กะเนื้อกะตัว เหมือนสาวเเรกรุ่นเลย คิดและก็ขำ พอพี่เค้าหันมา เราเดินหนีเลย เค้าคงสงสัยเนาะ ว่า เราทำไมยืนมองเค้า อิอิ สบตากันแว๊บเดียว ก็ดีใจ
และนี้ก็เป็นเหมือนทุกวัน ที่ได้เห็นเค้าในตู้กระจกนั้น คือ พี่เค้าเป็นช่างตัดผม เห็นมานานมาก อยู่ปากซอย รามอินทรา 117 นี้เอง 555  ตั้งแต่เรียน ม.ปลาย จนจบ มหาวิทยาลัยมา 5 ปีแล้ว พี่เค้าก็ยังทำอยู่ ไม่รู้ว่าพี่เค้ามีแฟนยัง แค่อยากให้รู้ว่าเค้ามี น้องคนนี้แอบปลื้ม ในความน่ารักของพี่เค้า แต่ที่ผ่านมา ก็ไม่เห็นพี่เค้ามีใคร วันที่ไปจัตุจักร ก็ไปคนเดียว รีบๆ เดิน เห็นอยู่ อิอิ เขินจัง ไม่หวังอะไร แค่อยากมีประสบการณ์แบบนี้บ้าง 10 กว่าปี ก็ยังเห็น ที่เดิม เหมือนเดิม ทำอย่างเดิม ช่างเป็นอะไร ที่ น่าหลงไหล ที่สุด พอและ เพ้อพอและ

ถ้าพี่เค้ามาเห็น ถ้าพี่มีแฟนแล้ว หนู ไม่ยุ่งนะ ถึงไม่มีหนูก็ไม่ยุ่ง ขอแค่มองแบบนี้ทุกวัน
ก็มีความสุข แค่วันละ 5 วินาที ที่พี่เงยหน้ามาสบตา อิอิอิ เขินอ่ะ