ล่องลอยกระแสผ่านของกาลผัน
ย้ำยืนยันตัวตนบนโลกหล้า
โดยไม่อาจลึกซึ้งถึงมรรคา
มิรู้ว่าหมายใดในเบื้องปลาย

ริ้วรอยความทรงจำกระดำกระด่าง
ไหววางวิบวับก่อนลับหาย
จาริกผ่านคำนึงซึ่งเปลี่ยวดาย
มิอาจถามความหมายที่ปลายทาง

วารหมุนเวียนเปลี่ยนไปไม่รู้จบ
กี่คำรบอุษาเมื่อฟ้าสาง
กี่สายัณห์ตะวันลาทิวาวาง
กี่เลือนร้างแรมลบบรรจบเพ็ญ

ผู้คนบนทางที่ลับหาย
ยังระบายน้ำตาคราพบเห็น
เขียนตำนานผ่านพรากอย่างยากเย็น
ทั้งขื่นเข็ญทุกครั้งทุกคราวไป

แม้ครรลองของโลกคือโศกศัลย์
ไยเพ็ญจันทร์งามเด่นเช่นนั้นได้?
ไม่รู้สึกรู้สาความอาลัย
หรือหัวใจของจันทร์นั้นไม่มี??