ขอท้าวความก่อนนะครับ ผมมีเพื่อนคนนึงที่สนิทกันมาก ตั้งเเต่เด็กๆ ตั้งเเต่ป.3. บ้านอยู่ใกล้กัน เรียนรร.เดียวกัน เรียนห้องเดียวกัน ไปโรงเรียนด้วยกัน เวลากลับก็กลับด้วยกัน แม่เราก็สนิทกัน
มีห่างกันไปช่วงนึงคือ เพื่อนคนนี้ย้ายบ้านตอนจบ ม.3 พอขึ้นม.ปลายเราเลยไม่ได้เรียนที่เดียวกัน เเต่ก็ยังนัดเจอกัน ตอนเลิกเรียน ตามห้าง นานๆครั้ง
เเล้วเราก็กลับมาสนิทกันอีก เพราะสอบเข้ามหาลัยที่เดียวกัน ถึงจะอยู่คนละคณะเเต่เราก็สนิทกัน
เรื่องมันมีอยู่ว่า ผมจีบผู้หญิงคนนึง ซึ่งเป็นเพื่อนของเพื่อนผม จีบมาตั้งเเต่ปี1 ยันเรียนจบ เพื่อนสนิทผม ก็เป็นแม่สื่อให้ตลอด ผู้หญิงที่ผมชอบ เค้าก็โอเคกับผมครับ เเค่ว่าไม่ได้คบกัน เพราะผู้หญิงที่ชอบเค้า มีคนมาจีบเยอะ เค้าบอกผมว่าเค้าไม่เลือกใคร เพราะเค้าไม่อยากมีเเฟน เวลาที่ผมไปไหนกับเค้า เราต้องไปกัน3คนคือ ผม เพื่อนสนิทผม แล้วก็เค้า. เวลาเค้าคุยโทรศัพท์กับคนอื่น หรือจะไปไหนกับใคร เค้าก็เปิดเผยกับผมหมด เเต่เค้าก็บอกให้ผมรอ รอตลอด ผมก็รอครับ(ถึงแม้ว่าจะมีบางทีที่ผมคุยกับคนอื่นก็คุยได้ไม่นาน ก็ต้องเลิกกันไป เพราะผมรักคนอื่นไม่ได้) เป็นเเบบนี้มา4ปี
สาเหตุที่ผมให้ความหวังตัวเองเพราะ ผมรักผู้หญิงคนนี้มากๆ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน เค้าบอกอะไรผมก็เชื่อ เค้าให้ทำอะไรผมก็ทำ รู้ตัวว่าตัวเองโง่ เเต่ก็ยังยอมทุกอย่าง
คนที่อยู่ข้างผมตลอดคือเพื่อนสนิท จะคอยส่งข่าว คอยปลอบใจผมเวลาที่ผมอึดอัด บางทีผมโกรธที่เห็นคนที่ผมชอบคุยกับคนอื่น ผมก็มาระบายกับเพื่อนคนนี้ตลอด
จนพอเรียนจบมาเเยกย้ายกันไปทำงาน นานๆก็จะได้เจอกันที ผมก็เริ่มตัดใจ จากผู้หญิงคนนั้นครับ จนได้มาเจอผู้หญิงคนนึง ทำงานที่เดียวกัน คบกันได้ปีกว่า ก็มีความสุขทุกอย่างดี เเต่สุดท้ายผมก็ต้องเลิกเพราะผมทำแค่หน้าที่เเฟนที่ดี เเต่ไม่ได้ใช่ความรักเลย ผมรู้สึกว่าผมฝืนอยู่ตลอด พยายามจะมีความสุข พยายามยิ้ม พยายามหัวเราะอยู่ตลอดเวลา คือผมต้องพยายามตลอด ทั้งๆที่แฟนผมไม่ได้ผิดอะไรเลย ไม่บกพร่องอะไรเลย ตอนที่ผมตัดสินใจเลิกผมก็ปรึกษาเพื่อนสนิทผมคนนี้ตลอดนะครับ มันก็พยายามบอกให้ผมคิดดีๆเเล้ว เเต่ผมก็รั้นเอง
พอผมเลิกกับเเฟน ผมก็มาลุยเดินหน้าจีบ ผู้หญิงคนนั้นเเบบจริงจัง ซึ่งก็เหมือนเดิมเพื่อนผมก็คอยเชียร์ คอยเป็นเเม่สื่อให้เหมือนเดิม จนผ่านไปประมาณ3เดือน ผู้หญิงคนนั้นเค้าก็เริ่มสนใจผม เริ่มเป็นฝ่ายโทรหาผมก่อน. ผมชวนไปไหนก็ไป. หรือถ้าไปไม่ได้เค้าก็จะมีเหตุผลให้ เเล้วก็ขอร้องให้ผมอย่าโกรธ เริ่มอ้อนผมบ้าง(ต่างจากแต่ก่อนที่ไม่เเคร์ผมเลย) ตอนนั้นผมก็คิดครับว่าเค้าคงใจอ่อน. คงชอบผมบ้างเเล้ว คราวนี้ผมก็มีความหวังเต็มที่สิครับ ใส่เกียร์เดินหน้า เสมือนว่าเอ็งเป็นของข้าเเล้ว
พอผ่านเกือบปี ก็สนิทกันมากขึ้น จนผมเข้าใจไปเองว่า เราเป็นแฟนกัน
สุดท้าย ผมก็รู้ความจริง คือ พอเลิกงานช่วงเย็น ผมก็โทรนัดเเนะกับเพื่อนสนิทว่าจะไปหาที่ทำงาน ที่จริงก็ตั้งใจไปหาผู้หญิงคนนั้นด้วย (ผู้หญิงคนนั้นก็ทำงานที่เดียวกันกับเพื่อนผม). พอไปถึงผมก็จอดรถรอที่หน้าที่ทำงาน เเล้วก็ได้เห็น ผู้หญิงคนนั้นออกไปกับผู้ชายอีกคนนึง. ผมก็โทรหา แต่เค้าไม่รับโทรศัพท์ ผมโทรไปเป็น20-30สายก็ไม่รับ. ทั้งโมโห ผมทั้งถาม ทั้งเค้นเพื่อนเอาความจริง เพราะคิดว่ามันต้องรู้ มันก็บอกไม่รู้จริงๆ อย่างเดียว แล้วคืนนั้นผู้หญิงคนนั้นก็โทรหาผม บอกผมว่า เป็นรุ่นพี่ที่รู้จักกันเค้ามาตื้อ ตามจีบ เคยปฏิเสธไปหลายครั้งเเล้ววันนี้เลี่ยงไม่ได้จริงๆเลยต้องไป เค้าก็บอกผมอีก ห้ามโกรธนะ ห้ามงอนนะ ผมก็เชื่ออีกครับ เเต่ผมอยู่เฉยไม่ได้ ด้วยความหวง ความหึง ผมก็พยายามทำทุกวิธทางเพื่อเเสดงความเป็นเจ้าของ. เลยมีเรื่องให้ทะเลาะกันบ่อยผมก็โอเค รับปาก. ผมโทรหาเค้าก็หงุดหงิด อ้างทำงานอยู่บ้างหล่ะ กินข้าวกับพ่อกับแม่อยู่บ้างหล่ะ จนสุดท้ายเค้าด่าผมว่าอย่าทำตัวงี่เง่า เค้าไม่ชอบ ถ้าไม่อย่างงั้นก็เลิกคุยเลิกติดต่อกันไปเลย
ผมก็ยอม รับปากจะไม่ทำตัวงี่เง่าอีก เพราะความรักนะครับ ผู้รู้สึกเเย่มากๆ ถึงจะยอมรับได้ เเต่ก็ไม่มีความสุข. กระวนกระวายอยู่เรื่องเดียว พยายามตัดใจก็ทำไม่ได้ ต้องเป็นฝ่ายโทรไปง้อ
จนเมื่อหลายวันก่อน ผม เพื่อนสนิทผม เเล้วก็เพื่อนเก่าๆ เราก็นัด ไปเที่ยว สังสรรค์กันตามปกติ จนงานเลิกก็เเยกย้ายกันกลับ เเต่เพื่อนสนิทผมมันต้องไปนอนกับผม เป็นปกติอยู่เเล้ว เพราะบ้านมันอยู่ไกล
เเล้วเหตุมันก็เกิดคืนนั้น. ผมก็คุยปรับทุกข์ มีร้องห่มร้องไห้กันด้วย เเล้วสุดท้าย อยู่ดีๆ ผมก็ไปทำแบบนั้นกับเพื่อน ผมจำได้หมดทุกอย่างแหล่ะครับ. ถึงจะเมามากเเต่ก็จำได้หมด. เหมือนมันเริ่มต้นทำแบบไม่รู้ตัว เเต่พอ ได้เริ่มเเล้วมันหยุดไม่ได้ พอตื่นมาก็งงๆว่า ทำจริงหรือฝันไป. เเต่มันคือความจริง
ผมกับเพื่อนสนิทมีอะไรกัน ต่างคนต่างไม่ได้พูดอะไร จนเพื่อนผมมันอาบน้ำ เเต่งตัวเสร็จ มันก็บอกแค่ "กลับเเล้วนะ"
หลังจากนั้นผมก็พยายามโทรหาก็ไม่รับสาย พยายามไปหาที่ทำงานก็ไม่เจอ.
ตอนนี้ผมก็ยังงงๆว่าถ้าเจอจะพูดว่าอะไร จะทำยังไงต่อไปดีหว่ะเนี้ยะ
อยากจะถามหลายอย่าง ใจนึงก็โทษตัวเอง. อีกใจนึง ก็โทษเพื่อน ว่า
ยอมกรูทำไม!! ภาพความทรงจำมันก็เลือนลางประติดประต่อ หวังว่าผมคงไม่ใด้เป็นคน ทำลายกำแพงบริสุทธิ์ของมัน. อันนี้ผมไม่เเน่ใจจริงๆ เพราะมันก็ไม่เคยมีเเฟนแบบเป็นตัวตน มันเป็นพวก เนริ์ดๆ บ้าหนังสือ บ้านักร้อง ไม่ค่อยมีคนจีบติด คือเลือกเยอะซะจนขึ้นคาน. แล้วถ้าผมเป็นคนแรกจริงๆ. .
ผมทำไงดีว่ะครับเนี้ยะ ตอนนี้มืดแปดด้าน. ผมควรรับผิดชอบยังไง ควรจะคุยกันว่าอะไร. ตอนนี้มันก็ยังไม่รับโทรศัพท์ แล้วถ้ามันเลิกคบผม ...?
เเล้วถ้าผู้หญิงที่ผมรักมารู้เรื่องนี้ หรือว่าถ้ามีใครรู้
ผมรักผู้หญิงคนนั้นมากๆ จนตอนนี้ผมก็ไม่อยากจะเชื่อว่าผมจะทำลง เเถมเป็นเพื่อนที่คบกันมานานที่สุด แถมพ่อแม่ก็รู้จักกัน..... ผมควรเอายังไงต่อไปดีครับ
มันต้องถึงขนาดที่ผมต้องมาคบเพื่อนเป็นเเฟนเลยมั๊ย?
ผมเผลอมีอะไรกับเพื่อนสนิท ผมจะทำยังไงต่อไปดีครับ?
มีห่างกันไปช่วงนึงคือ เพื่อนคนนี้ย้ายบ้านตอนจบ ม.3 พอขึ้นม.ปลายเราเลยไม่ได้เรียนที่เดียวกัน เเต่ก็ยังนัดเจอกัน ตอนเลิกเรียน ตามห้าง นานๆครั้ง
เเล้วเราก็กลับมาสนิทกันอีก เพราะสอบเข้ามหาลัยที่เดียวกัน ถึงจะอยู่คนละคณะเเต่เราก็สนิทกัน
เรื่องมันมีอยู่ว่า ผมจีบผู้หญิงคนนึง ซึ่งเป็นเพื่อนของเพื่อนผม จีบมาตั้งเเต่ปี1 ยันเรียนจบ เพื่อนสนิทผม ก็เป็นแม่สื่อให้ตลอด ผู้หญิงที่ผมชอบ เค้าก็โอเคกับผมครับ เเค่ว่าไม่ได้คบกัน เพราะผู้หญิงที่ชอบเค้า มีคนมาจีบเยอะ เค้าบอกผมว่าเค้าไม่เลือกใคร เพราะเค้าไม่อยากมีเเฟน เวลาที่ผมไปไหนกับเค้า เราต้องไปกัน3คนคือ ผม เพื่อนสนิทผม แล้วก็เค้า. เวลาเค้าคุยโทรศัพท์กับคนอื่น หรือจะไปไหนกับใคร เค้าก็เปิดเผยกับผมหมด เเต่เค้าก็บอกให้ผมรอ รอตลอด ผมก็รอครับ(ถึงแม้ว่าจะมีบางทีที่ผมคุยกับคนอื่นก็คุยได้ไม่นาน ก็ต้องเลิกกันไป เพราะผมรักคนอื่นไม่ได้) เป็นเเบบนี้มา4ปี
สาเหตุที่ผมให้ความหวังตัวเองเพราะ ผมรักผู้หญิงคนนี้มากๆ ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน เค้าบอกอะไรผมก็เชื่อ เค้าให้ทำอะไรผมก็ทำ รู้ตัวว่าตัวเองโง่ เเต่ก็ยังยอมทุกอย่าง
คนที่อยู่ข้างผมตลอดคือเพื่อนสนิท จะคอยส่งข่าว คอยปลอบใจผมเวลาที่ผมอึดอัด บางทีผมโกรธที่เห็นคนที่ผมชอบคุยกับคนอื่น ผมก็มาระบายกับเพื่อนคนนี้ตลอด
จนพอเรียนจบมาเเยกย้ายกันไปทำงาน นานๆก็จะได้เจอกันที ผมก็เริ่มตัดใจ จากผู้หญิงคนนั้นครับ จนได้มาเจอผู้หญิงคนนึง ทำงานที่เดียวกัน คบกันได้ปีกว่า ก็มีความสุขทุกอย่างดี เเต่สุดท้ายผมก็ต้องเลิกเพราะผมทำแค่หน้าที่เเฟนที่ดี เเต่ไม่ได้ใช่ความรักเลย ผมรู้สึกว่าผมฝืนอยู่ตลอด พยายามจะมีความสุข พยายามยิ้ม พยายามหัวเราะอยู่ตลอดเวลา คือผมต้องพยายามตลอด ทั้งๆที่แฟนผมไม่ได้ผิดอะไรเลย ไม่บกพร่องอะไรเลย ตอนที่ผมตัดสินใจเลิกผมก็ปรึกษาเพื่อนสนิทผมคนนี้ตลอดนะครับ มันก็พยายามบอกให้ผมคิดดีๆเเล้ว เเต่ผมก็รั้นเอง
พอผมเลิกกับเเฟน ผมก็มาลุยเดินหน้าจีบ ผู้หญิงคนนั้นเเบบจริงจัง ซึ่งก็เหมือนเดิมเพื่อนผมก็คอยเชียร์ คอยเป็นเเม่สื่อให้เหมือนเดิม จนผ่านไปประมาณ3เดือน ผู้หญิงคนนั้นเค้าก็เริ่มสนใจผม เริ่มเป็นฝ่ายโทรหาผมก่อน. ผมชวนไปไหนก็ไป. หรือถ้าไปไม่ได้เค้าก็จะมีเหตุผลให้ เเล้วก็ขอร้องให้ผมอย่าโกรธ เริ่มอ้อนผมบ้าง(ต่างจากแต่ก่อนที่ไม่เเคร์ผมเลย) ตอนนั้นผมก็คิดครับว่าเค้าคงใจอ่อน. คงชอบผมบ้างเเล้ว คราวนี้ผมก็มีความหวังเต็มที่สิครับ ใส่เกียร์เดินหน้า เสมือนว่าเอ็งเป็นของข้าเเล้ว
พอผ่านเกือบปี ก็สนิทกันมากขึ้น จนผมเข้าใจไปเองว่า เราเป็นแฟนกัน
สุดท้าย ผมก็รู้ความจริง คือ พอเลิกงานช่วงเย็น ผมก็โทรนัดเเนะกับเพื่อนสนิทว่าจะไปหาที่ทำงาน ที่จริงก็ตั้งใจไปหาผู้หญิงคนนั้นด้วย (ผู้หญิงคนนั้นก็ทำงานที่เดียวกันกับเพื่อนผม). พอไปถึงผมก็จอดรถรอที่หน้าที่ทำงาน เเล้วก็ได้เห็น ผู้หญิงคนนั้นออกไปกับผู้ชายอีกคนนึง. ผมก็โทรหา แต่เค้าไม่รับโทรศัพท์ ผมโทรไปเป็น20-30สายก็ไม่รับ. ทั้งโมโห ผมทั้งถาม ทั้งเค้นเพื่อนเอาความจริง เพราะคิดว่ามันต้องรู้ มันก็บอกไม่รู้จริงๆ อย่างเดียว แล้วคืนนั้นผู้หญิงคนนั้นก็โทรหาผม บอกผมว่า เป็นรุ่นพี่ที่รู้จักกันเค้ามาตื้อ ตามจีบ เคยปฏิเสธไปหลายครั้งเเล้ววันนี้เลี่ยงไม่ได้จริงๆเลยต้องไป เค้าก็บอกผมอีก ห้ามโกรธนะ ห้ามงอนนะ ผมก็เชื่ออีกครับ เเต่ผมอยู่เฉยไม่ได้ ด้วยความหวง ความหึง ผมก็พยายามทำทุกวิธทางเพื่อเเสดงความเป็นเจ้าของ. เลยมีเรื่องให้ทะเลาะกันบ่อยผมก็โอเค รับปาก. ผมโทรหาเค้าก็หงุดหงิด อ้างทำงานอยู่บ้างหล่ะ กินข้าวกับพ่อกับแม่อยู่บ้างหล่ะ จนสุดท้ายเค้าด่าผมว่าอย่าทำตัวงี่เง่า เค้าไม่ชอบ ถ้าไม่อย่างงั้นก็เลิกคุยเลิกติดต่อกันไปเลย
ผมก็ยอม รับปากจะไม่ทำตัวงี่เง่าอีก เพราะความรักนะครับ ผู้รู้สึกเเย่มากๆ ถึงจะยอมรับได้ เเต่ก็ไม่มีความสุข. กระวนกระวายอยู่เรื่องเดียว พยายามตัดใจก็ทำไม่ได้ ต้องเป็นฝ่ายโทรไปง้อ
จนเมื่อหลายวันก่อน ผม เพื่อนสนิทผม เเล้วก็เพื่อนเก่าๆ เราก็นัด ไปเที่ยว สังสรรค์กันตามปกติ จนงานเลิกก็เเยกย้ายกันกลับ เเต่เพื่อนสนิทผมมันต้องไปนอนกับผม เป็นปกติอยู่เเล้ว เพราะบ้านมันอยู่ไกล
เเล้วเหตุมันก็เกิดคืนนั้น. ผมก็คุยปรับทุกข์ มีร้องห่มร้องไห้กันด้วย เเล้วสุดท้าย อยู่ดีๆ ผมก็ไปทำแบบนั้นกับเพื่อน ผมจำได้หมดทุกอย่างแหล่ะครับ. ถึงจะเมามากเเต่ก็จำได้หมด. เหมือนมันเริ่มต้นทำแบบไม่รู้ตัว เเต่พอ ได้เริ่มเเล้วมันหยุดไม่ได้ พอตื่นมาก็งงๆว่า ทำจริงหรือฝันไป. เเต่มันคือความจริง
ผมกับเพื่อนสนิทมีอะไรกัน ต่างคนต่างไม่ได้พูดอะไร จนเพื่อนผมมันอาบน้ำ เเต่งตัวเสร็จ มันก็บอกแค่ "กลับเเล้วนะ"
หลังจากนั้นผมก็พยายามโทรหาก็ไม่รับสาย พยายามไปหาที่ทำงานก็ไม่เจอ.
ตอนนี้ผมก็ยังงงๆว่าถ้าเจอจะพูดว่าอะไร จะทำยังไงต่อไปดีหว่ะเนี้ยะ
อยากจะถามหลายอย่าง ใจนึงก็โทษตัวเอง. อีกใจนึง ก็โทษเพื่อน ว่า
ผมทำไงดีว่ะครับเนี้ยะ ตอนนี้มืดแปดด้าน. ผมควรรับผิดชอบยังไง ควรจะคุยกันว่าอะไร. ตอนนี้มันก็ยังไม่รับโทรศัพท์ แล้วถ้ามันเลิกคบผม ...?
เเล้วถ้าผู้หญิงที่ผมรักมารู้เรื่องนี้ หรือว่าถ้ามีใครรู้
ผมรักผู้หญิงคนนั้นมากๆ จนตอนนี้ผมก็ไม่อยากจะเชื่อว่าผมจะทำลง เเถมเป็นเพื่อนที่คบกันมานานที่สุด แถมพ่อแม่ก็รู้จักกัน..... ผมควรเอายังไงต่อไปดีครับ
มันต้องถึงขนาดที่ผมต้องมาคบเพื่อนเป็นเเฟนเลยมั๊ย?