อย่างที่เคยบอกไปแล้ว   การสอนปฏิบัติธรรมตามแบบพระพม่านั้น ไม่ได้เป็นศาสนาพุทธอย่างแท้จริง

เป็นเพียงการพัฒนาการปฏิบัติธรรมของศาสนาพุทธบางส่วน เพื่อให้เข้ากันได้กับวิทยาศาสตร์

สิ่งที่พระพม่าทำก็คือ   "รู้ตัวตลอดเวลากับอิริยาบถของร่างกาย หรือจิตใจ พร้อมกับ "คิด" (thinking) ว่าขันธ์ 5 มีการเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา"   ที่ทำอยู่ ก็เพียงแค่นั้น

การทำแค่นั้น มันไม่ใช่ปฏิบัติธรรมของศาสนาพุทธของแท้   แต่เป็นเพียงของทำเทียมเลียนแบบเท่านั้น

  

เรื่องการเขียนหนังสือสอนปฏิบัติธรรม  หนังสือของมหาโชดกเต็มไปด้วย ความมั่ว ความงง ความไม่รู้   เปรียบเสมือน "ถังขยะ" ในทางวิชาการ...

กล่าวคือ เอาทุกอย่างที่คิดว่าเกี่ยวข้อง มารวมๆกันไว้

ทั้งๆ ที่เนื้อหา "ขัดกัน" เป็นจำนวนมาก   กล่าวคือ ขัดกับคำสอนของมหาโชดกเอง

ดูการสอนเรื่องกสินดินของมหาโชดกเป็นตัวอย่าง   ลอกมาจากคัมภีร์วิสุทธิมรรค

แต่มหาโชดกไม่ได้สอนให้สาวกปฏิบัติ   และยังไม่เชื่อเนื้อหาที่เอามาลงด้วย



ข้อสังเกตมีดังนี้ :

1. ทำไมจึงท่องว่า "ดินๆ" ทำไมไม่ท่องว่า "ดินหนอ ดินหนอ"

2. ขอให้ดูตรงตัวอักษรที่เน้นสีเขียวไว้

---

ปฏิภาคนิมิต แปลว่า นิมิตเทียบเคียงๆ นี้ เป็นนิมิตเทียบกับวงกลมนั่นเอง

---

ตรงนี้ มหาโชดกบิดเบือนคัมภีร์วิสุทธิมรรค ซึ่งจะนำหลักฐานมานำเสนอต่อไปข้างหน้า

3. ส่วนเนื้อความที่เน้นขีดเส้นใต้สีแดง

พระมหาโชดก รังเกียจนิมิต รังเกียจฌาน  ไม่เชื่อ   ไม่ปฏิบัติ   แล้วเอาเนื้อหาเหล่านี้มาเขียนในหนังสือของท่านทำไม  

ถ้าจะเขียน ก็ต้องบอกให้ชัดเจนว่า หนังสือเก่านั้นเขียนไว้ผิดอย่างไรก็ว่าไป

แต่นี่ไม่เชื่อ ไม่ปฏิบัติ แต่ก็เอามาลงไว้ ลงไว้ทำไม


เป็นหลักฐานที่ชัดเจนได้ว่า มหาโชดกไม่ได้มีความรู้ลึกซึ้งในการปฏิบัติธรรม  

ไม่ควรเป็นเกจิอาจารย์ในการปฏิบัติธรรม

คนที่มีความรู้น้อยเพียงแค่นี้ จะมาเป็นครูสอนปฏิบัติธรรมให้หลวงพ่อวัดปากน้ำ ภาษีเจริญได้อย่างไร