ไม่เข้าใจ แม่สามีไม่กล้าว่าลูกชายตัวเอง เค้าำทำงานที่บ้าน เป็นกงสี เวลาเค้าซื้ออะไรเข้าบ้าน แล้วแม่สามีชอบบ่น ชอบว่าเหมือนเราเป็นคนซื้อ เราก็บอกแล้วว่าเราไม่ได้ซื้อ แค่ไปด้วยกัน แบบนี้เราไม่กิน แม่ต้องบอกลูกชายเอง เพราะเราบอกแล้ว เค้าจะซื้อ จะให้ทำไง แม่สามีก็ไม่เคยหยุดว่าให้เราฟังซักที (ว่าเหมือนเราเป็นคนซื้อเอง) ฟังมาก ๆ ก็เครียด ถึงเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่สะสมมาก ๆ เข้า มันเซ็ง นอนไม่หลับ รู้สึกเกร็งอยู่ตลอดเวลา พวกพี่ ๆ เค้าเวลาไม่ถูกใจอะไรกัน ก็จะมาว่าแฟนเราให้เราฟัง เราก็บอกทำไมไม่ไปบอกกับเจ้าตัว เค้าก็บอก เมียนอนข้างกันก็คุยกันได้ จะบ้าหรือ ขนาดพ่อ แม่ พี่ มันยังคุยไม่ได้ แล้วเราเป็นเมีย มันจะคุยได้ไม๊ นิสัยแฟนเราไม่ชอบให้จุกจิก ไม่ฟังใคร ทำไมถึงต้องคิดว่าเค้าจะฟังเรา เราเคยเครียด เลยไปเล่าให้แฟนฟัง เค้าก็บอก ไม่ต้องไปฟังหรอก เค้ารู้ว่าเค้าทำอะไรอยู่ โถ่ แล้วจะให้เราเดินเลี่ยงยังไง ฟังแล้วมันเอาออกจากหัวไม่ได้เลยเครียด ช่วยแนะนำวิธีคิดหน่อยค่ะ

ตัวสามีก็เป็นคนดี รักเรา รักลูก แต่ใช้เงินฟุ่มเฟือย ไม่มีเก็บเลย เค้าให้เงินเราเป็นค่าใช้จ่ายลูก ค่าเรียน ค่าเที่ยว ค่ากิน จิปาถะต่าง ๆ เดือนละประมาณ20000บาท (เราทำงานเองด้วย ได้เงินเดือนต่างหาก) ทุกวันนี้สุขสบายดี แต่เรามีความกังวลตลอดเวลาว่า เมื่อไม่มีกิจการกงสีแล้ว ค่าใช้จ่ายบ้าน ค่าน้ำ ค่าไฟ (บ้านใหญ่มากก ค่าใช้จ่ายเยอะ ค่าส่วนกลาง ปาไปเป็น3หมื่นแล้ว) เราประหยัดทุกอย่าง เก็บออม ขณะที่สามีชิวกับชีวิตมากซื้อของกระจุกกระจิก บางทีก็ชิ้นใหญ่เลย เคยคุยกันแล้ว เค้าไม่เคยคิดว่าอนาคตจะเดือดร้อนอะไร ทำไมต้องออมเงิน เราเลยมีความคิดที่เห็นแก่ตัวว่า อย่างนี้เราก็อยู่กงสี ดูแลลูก เก็บเงินไปเรื่อย ๆ แล้วตอนแก่หรือเกิดปัญหาอะไรเราก็จะไม่เลี้ยงแฟนเราแล้วกัน ใครจะมีปัญญาเลี้ยง ใช้เงินเป็นเบี้ยซะขนาดนั้น พอคิดขึ้นมา เราก็รู้สึกว่าเราเลวมาก ถ้าคิดจะทิ้งเค้า ก็ควรจะทิ้งตั้งแต่ตอนนี้ แต่เราทำไม่ได้ ลูกรักเค้า และเค้ารักลูกมาก ตอนนี้เค้ายังไม่ได้ทำอะไรผิดเลย ความคิดมันวนเวียนอย่างนี้ หาทางออกไม่ได้เลยค่ะ ควรทำยังไงดีไม่ให้มีความคิดแบบนี้ เรารักสามีนะ แต่ style การใช้ชีวิตมันคนละอย่างกันเลย ช่วยสอนเราทีค่ะ เราอยากมีความสุขโดยตัดความคิดพวกนี้ออกไปจังเลยค่ะ