เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นเมื่อไม่นานที่ผ่านมา ณ ชุมชนแห่งหนึ่งในกรุงเทพ (ซึ่งเป็นที่เช่าให้ปลูกบ้าน) ที่มีผู้คนอาศัยอยู่มากมายหลากหลายอายุ คนที่นี่ก็จะมีแต่ฐานะจน-ปานกลาง ถ้านึกภาพไม่ออกนึกถึงเรื่องลำยอง
         มีเด็กชายคนหนึ่งอายุ 4 ขวบ อาศัยอยู่กับปู่ย่า เนื่องจากพ่อแม่ทิ้งไว้ให้เลี้ยงและไม่ส่งเสียเงินทองให้ คุณปู่วัย 75 ได้อาศัยเบี้ยคนชราและเปิดหน้าบ้านเป็นร้านซ่อมจักยานเล็กๆ และขายกล้วยปิ้งในตลาดนัดวันอาทิตย์  เพื่อเลี้ยงดูหลาน ประหยัดสุดๆ จนแทบจะไม่มีกินแต่ด้วยความรักหลานก็หาเงินมาซื้อขนมให้หลานกินจนได้ อ่อ..คุณย่า รับจ้างปะเปลี่ยนซิบ ตัดขากางเกง
         หลานชายวัยซุกซนได้เล่นอยู่หน้าบ้าน ซึ่งมักจะมีหมาอยู่มากมาย แต่ก็มิเคยได้กัดตนเลยไม่คิดที่จะระวังเนื่องจากเป็นเด็ก ตัวคุณปู่เองก็เห็นหลานเล่นอยู่หน้าบ้านไม่ได้ไปไหนไกลจึงวางใจ เนื่องจากตัวเองก็งานเยอะ และจะมาให้วิ่งจับหลานตลอดเวลาก็คงไม่ไหว
         และแล้วเสียงร้องของหลานก็ดังขึ้น ปู่รีบวิ่งออกไปเห็นหมากำลังขย้ำขาหลาน ปู่มีสติคว้าไม้ตีหมาช่วยหลานได้ทันทีและได้พาหลานส่งโรงพยาบาล
เสร็จจากนั้น กลับมาถึงบ้านและได้เล่าเรื่องราวให้คนที่ปู่คิดว่าเป็นเจ้าของหมาให้ฟังว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง
         คุณป้าวัย 55 ผู้รักหมายิ่งกว่าลูก (เพราะชีวิตนี้แกไม่มีลูก) และให้ข้าวให้น้ำหมาเรื่อยมา แต่ไม่เคยเลี้ยงหมาไว้ในบ้าน ชอบอาศัยมาให้อาหารกลางถนนตามหน้าบ้านคนอื่น
         ป้าได้ปฏิเสธเสียงแข็งบอกว่า หมาตัวนี้ไม่ใช่หมาของป้า และเด็กก็ไม่ได้เป็นอะไรมากมาย ถ้าไงฉันเป็นคนใจดีอยู่แล้วเอาเงินไป 500 บาทละกัน ถือว่าเป็นการรับผิดชอบ ทางด้านคุณปู่ถึงจนก็มีศักดิ์ศรี ตอบกลับไปว่า ตกลงไม่ใช่หมาคุณเอ็งใช่ไม๊ งั้นได้ข้าจะไม่เอาเงินเอ็ง
          และปู่ก็หยิบไม้หน้าสามฟาดลงที่หัวหมาอย่างแรงต่อหน้าป้า (คาที่เลยค่ะ) ป้าตัวสั่นงันงก และลากหมาไปฝังพร้อมน้ำตา ส่วนปู่เดินไปซื้อไอติมให้หลานและถามว่าเจ็บมากไม๊ลูก ต่อไปนี้จะไม่มีหมาตัวไหนมากัดหนูได้แล้วนะ

จบ...ค่ะ แล้วคุณล่ะคะ คิดยังไงกับเรื่องนี้ เต็มที่เลยค่ะ รับทุกความคิดเห็น
ปล. ดิฉันรับรู้เหตุการณ์ทั้งหมดแต่ไม่ใช่ญาติของใครในนี้ค่ะ แต่อยากเอาเรื่องราวมาบอกต่อ และอยากได้ความคิดเห็นในทุกๆด้านค่ะ เพราะว่าเหตุการณ์แบบนี้สามารถเกิดขึ้นได้กับทุกๆคน ขอบคุณทุกความคิดเห็นค่ะ