หากใครเคยอ่านหนังสือสามก๊ก ต้องเคยผ่านตามาบ้าง ว่า มีอยู่ตอนหนึ่ง ที่ว่า

ขณะที่โจโฉ กำลังพ่ายแพ้ต่อความคิดขงเบ้ง ขณะยกทัพไปตีเสฉวนอยู่นั้น ได้หนีมาตั้งค่ายทหารอยู่ ณ หุบเขาเลียดก๊ก เป็นเวลาช้านาน

ต่อมา เย็นวันหนึ่ง พ่อครัวเอาไก่ต้มมาถวาย โจโฉกินเนื้อไก่จนสิ้นแล้ว ยังเหลือแต่กระดูก จึงเอาตะเกียบหยิบเอาขาไก่ชูขึ้น
แล้วรำพึงแต่ในใจว่า จะทิ้งเสียก็เสียดายด้วยยังมีรสอยู่ ขาไก่นี้เปรียบดังการสงครามครั้งนี้ "ครั้นจะเลิกละเสียก็อัปยศ จะทำเอาชัยชนะก็ไม่สะดวก"

เมื่อโจโฉรำพึงอยู่ดังนั้น พอแฮหัวตุ้นเข้ามาทูลถามว่า เวลาคืนนี้ จะเรียกชื่อสิ่งใดเป็นสำคัญขานยาม โจโฉสาละวนพิเคราะห์ขาไก่อยู่จึงพลั้นปากออกไปว่า ขาไก่  แฮหัวตุ้นได้ยินดังนั้นก็กลับออกมา ครั้นเวลาค่ำจึงบอกกันให้ขานยามว่า "ขาไก่"

เทพเทือกเอง ตอนนี้ก็เปรียบเหมือนโจโฉ หนีมาตั้งม็อบอยู่ ไม่รู้จะทำอะไรต่อ ด้วยขัดสน ด้วยมวลชนและเงินทุน ที่เหลือน้อยลงทุกวัน
ครั้นจะเลิกเสียก็อัปยศ (และต้องติดคุก) ครั้นจะทำเอาชัยชนะก็ไม่สะดวก ไม่รู้จะเอาอะไรไปสู้กับความคิดของนายกยิ่งลักษณ์
(นอกจาก ศาล และ องค์กรอิสระที่นับถือเหมือนบิดา)

จึงต้องออกมาเล่นเรื่องบ้อๆบอๆ เช่น ซิมมือถือ ฯลฯ ไปวันๆ

(มือถือ เดาเอาว่า อาจจะมีคนมาถามว่าจะเล่นเรื่องอะไรต่อไป เทพเทือกกำลัง เล่น ไลน์กะเมียน้อยอยู่ เลยเผลอออกปากไปไปว่า มือถือ ก็เป็นได้)