มันคับแค้น แค้น ..ครับ เกินนับครั้ง
ความเจ็บแค้น มันประดัง ..ฝังค่า เกินชาเฉย
รวมแผ่นดิน แล้วเจ็บ ..จนอ่วม อย่าได้ร่วม กันเลย
เลิก ..อ้างเอ่ย มานับญาติ  ..กะกรู จงขาดกัน

ร่วมแผ่นดิน กันไม่ได้ ..ก้อ คงต้องแยก
สับสาแหรก ตัดเชื้อ ..ให้เหลือสั้น
แผ่นดินใด ..ไร้ - ยุติธรรม เป็นสำคัญ
หั่นให้สั้น สะบั้นแหลก ..แล้ว  กะกรู แยก ทางเดิน.!!

ขอขอบคุณ : บทประพันธ์ ท่าน ศาล หัว ..