ตอนนี้ผมเพิ่มเข้ามาทำงาน ที่ธนาคารแห่งหนึ่งได้ราวห้าเดือนแล้วครับ ตอนแรกเข้ามาในตำแหน่ง เทลเลอร์ทำหน้าเคาเตอร์

แต่เนื่องจากว่าทางเขตต้องการ สินเชื่อชาย เลยเสนอให้ผมทำ ซึ่งผมเองด้วยว่าไม่อยากเกี่ยงงาน และคิดว่า งานคงเรียนรู้กันได้

ช่วงแรกๆ ประมาณปลายปีที่แล้ว ตอนเข้าทำงานใหม่ๆต้องยอมรับเลย ว่างานสินเชื่อน่าสนุก มีเรื่องที่ผมไม่รู้เยอะมาก แทบจะทุกอย่าง เอกสารทางด้านการเงินมันเยอะมากจนน่าปวดหัว

ผมพยายามซึมซับ สิ่งที่หัวหน้างานสอน และจดบ้าง ไม่จดบ้าง เวลาเธอสอนงาน

คือด้วยที่ว่าผมไม่เคยมีพื้นฐาน งานด้านนี้มาก่อน พอเธอสอนโดยไม่ลงรายละเอียด อธิบายให้เข้าใจในระบบงาน แต่สอนวิธีทำ ที่สำเร็จมาให้

เมื่อมีงานเข้ามาใหม่ งานลักษณะเดิม แต่ลูกค้าคนใหม่ เธอก็ให้ผมทำ พอผมทำตามขั้นตอนที่เธอแนะนำ พอเอางานให้เธอตรวจ เธอก็บอกว่าผิด ยังงั้น ยั้งงี้ ผมก็โอเค เข้าใจ และปรับใหม่

คือมันจะเป็นลักษณะนี้ทุกวัน งานสินเชื่อมันมีอะไรใหม่เยอะมาก ที่ผมไม่รู้เลยว่ามันคืออะไรบ้าง จนวันนี้ เธอให้ผมออก เอกสารตั๋วเงินลูกค้า ซึ่งลูกค้าต้องเอามาให้ตั้งแต่เช้า แต่ลูกค้าส่งเอกสารเกือบสิบเอ็ดโมง

ผมต้องเข้าทั้งระบบ ต้องทำสลิป เยอะมาก ทั้งหมดแปดรายการ โดยเธอได้บอกผมคร่าวๆแล้วละว่าต้องทำอะไรบ้าง ซึ่งมันก็เช่นเดียวกัน งานคล้ายๆกัน แต่ลูกค้าคนละคน รายละเอียดต่างกัน เนื้องานต่างกัน

ทำให้ผมเครียดมาก นั่งทำไปจนเสร็จ เที่ยงกว่า ผมเอางานให้เธอตรวจ

เธอบอกว่าให้เอาไปให้เคาเตอร์ข่างล่างเบิกเงินเข้าบัญชี

แต่เคาเตอร์ไม่ว่างติดลูกค้า ซึ่งเอกสารต้องเข้าก่อน บ่ายสองครึ่ง ซึ่งเวลาก็ไกล้เข้ามาทุกที

ผู้จัดการเลยมาถาม ผมก็บอกว่าเคาเตอร์ไม่ว่าง ผู้การเลยลงมาดู และบอกให้รองอีกคน ช่วยตรวจเอกสาร รองบอกว่ายังขาดเอกสารบางอย่างให้รีบไปทำ ซึ่งนั่นมันคือประเด็นว่าผมไม่ทราบว่ามันคือเอกสารแบบใหน ทำยังไง

พอขึ้นไปโต๊ะทำงาน ก็จะทำ เลยถามเธอว่าทำยังไง เธอก็บอกว่าทำเหมือนเดิม เปลี่ยนนั่นเปลี่ยนนี่

วันนี้ผมกดดันมาก ผู้การเข้ามาที่โต๊ะ ถามว่ายังไง

เธอบอกว่า เธอบอกผมไปแล้ว ผมไม่จำเอง ผมไม่จด คือ ทุกอย่างนี่คือผมผิดหมด ผิดที่ไม่จดทุกคำที่เธอพูด ผิดที่ทำเอกสารไม่เป็นเราะไม่เคยทำ ผิดเพราะผมไม่รู้จะถามว่ายังไง

ทั้งๆที่ก่อนหน้าผมให้เธอตรวจแล้วครั้งนึง
เอกสาร มูลค่าสูงมาก จนผมไม่อาจคิดว่า ถ้าเกิดความผิดพลาดมันจะเกิด อะไรขึ้น

พอผู้การออกไป เธอ บอกผมว่า ทำไมเวลาเธอพูดผมไม่ฟัง ทำไมไม่จด

ตอนนี้น้ำตาผมไหลโดยกลั้นไม่ไหวอีกต่อไปแล้วครับ มันใหลมาจริงโดยที่ผมไม่อาจห้ามมันได้ เธอบอกผมว่ ถ้าผมไม่อยากทำเดี๋ยวเธอทำเอง

ตอนนี้ผมรีบเอาเอกสารให้เธอ และรีบไปห้อง น้ำตามันไหลเอง ไหลโดยที่ผมไม่สามารถกลั้นมัน ได้

ทุกอย่างคือความผิดผม ผิดที่ผมไม่รู้ ผิดที่ผมทำหลายอย่าง ผิดที่ผมไม่จด

แต่ผมไม่เข้าใจเลย ว่าทำไม ต้องเป็นผมผิดคนเดียว ในเมื่อ ทุกอย่างก่อนส่งไปเบิกเงิ พี่ก็ตรวจแล้วรอบนึง

วันนี้ผมร้องให้ต่อหน้าผู้การโดย ไม่รู้จะหยุดร้องยังไง ใจจริง ผมอาย และอายมากด้วย ไม่เชื่อเลย ในวัยนี้ผม จะต้องมาร้องให้เพราะงานแบบนี้

ตอนนี้ ผมคิด อยากจะลาออก อย่างเดียว ไม่รู้จะทำยังไงดี จะขอไปทำงานเทเลอร์เหมือนเดิม ตอนที่มาแรกๆก็ไม่ได้ จะลาออก ภาระที่บ้านก็ยังมี

ไม่รู้จะทำยังไง จริงๆ ตั้งแต่ย้ายมาทำงานแผนกนี้ ผมน้ำตาตกในทุกวัน สามเดือนที่มาทำงานนี้ ผมนอนไม่หลับ คิดมากตลอด จนวันนี้ วันที่น้ำตามันไหลออกมา