วันเวลาผันเปลี่ยนเวียนไป
ใจของคน
ก็หมุนวนเปลี่ยนแปร
ตั้งแต่เด็ก น้อย จนเติบแก่
ผ่านไปพบปัญหาสาระพัน
ถูกกีดกันโดยชนชั้นเอาเปรียบ
เหยียบ ขย้ำ หัวใจทำลายขวัญ
หยดหยาดเหงื่อ
ทั้งน้ำเกลือน้ำกลั่น
น้ำใจนั้น จงแบ่งปันผู้คน
เสียง เพลง ให้เปล่งออกมา
จะโหยหา เสรีอันยิ่งใหญ่
เสียง เพลง ให้เปล่งออกมา
จะโหยหา เสรีภาพ

คนกับคน อยู่กันเป็นกลุ่มคน
ความสับสน คือโลภโมโทสัน
คือเอาเปรียบ
เอาไป ไม่แบ่งปัน
เลยตีกัน จนล้มหายตายห่า
ก็เห็นเงินงกเงินเกินจะเก็บ
ใครเจ็บ ใครตาย ไม่มีราคา
ชีวิตคน ดูเหมือนดั่งผักปลา
อนาถหนา สังคมสังคัง

เสียง เพลง ให้เปล่งออกมา
จะโหยหา เสรีอันยิ่งใหญ่
เสียง เพลง ให้เปล่งออกมา
จะโหยหา เสรีภาพ

อันสังคมขย่มเดินดั่งเต่า   
ดังไดโนเสาร์ดั่งเต่าล้านปี   
คือสังคม ยศฐาบรรดามี
ถือศักดิ์ ถือศรี ถือนาย ถือบ่าว
จะก้าวเดิน ต่อไปในภายหน้า
ต้องสร้างศรัทธา
ในประชา-ธิปไตย
ที่เป็นจริงเป็นจังดั่งตั้งใจ
ให้ชาวไทย ได้มีเสรีภาพ