เราเติบโตมาโดยทำอะไรพี่เราก็คอยว่า  ชวนเล่นอะไรก็ไม่ค่อยเล่นด้วย อารมณ์เหมือนเรายื่นดอกไม้ให้ไปช่อใหญ่

แต่ถูกกระทืบทิ้งคาตา ... พี่เราโตมาโดยฝังใจว่า แม่ไม่รัก   รักแต่น้องๆ   คือน้องๆทำอะไรจะโดนเบรก  โดนขัดตลอด

ทำให้เรารู้สึกว่าเป็นคนไม่มั่นใจ  (แต่ไปไหนทำอะไรคนเดียวได้ เป็นพิธีกรได้ แสดงกิจกรรมของ ร.ร.ได้ ) แต่เราคิดว่าเราน่าจะดูมั่นฝจได้มากกว่านี้

           จนเราเหมือนเป็นมุตตา (ละครเก่า แต่อยากให้เห็นภาพชัด ไม่ได้เป็นเมียน้อยใคร แต่สู้คนไม่เก่งเอาซะเลย)

หลายต่อหลายครั้งมีคนพูดไม่ดีกับเรา  เรานึกคำสวนกลับไม่ออกเลยจริงๆ จะให้ด่าหยาบคายก็ไม่ใช่ที่  จนทำให้เราเป็นคนเก็บกดมากๆ

พยายามคิดปลงทางศาสนาพุทธ  แต่ดูแล้วไม่น่าใช่ทางออกเลย  คนที่ระรานก็เหมือนยิ่งได้ใจ  เพราะเราเงียบไม่โต้ตอบ

ทำให้โดนกลั่นแกล้งอยู่เรื่อยๆ เราจะเปลี่ยนแปลง  ตนเองให้เป็นคนกล้าแกร่งยังไงดีค่ะ

          ลองนึกภาพดูซิค่ะ  เพื่อนๆของทุกๆคน ต้องมีคนที่เพื่อนๆ เกรง  โดยไม่ต้องทำอะไร  เราอยากเป้นอย่างนั้น  คนที่ทุกๆคนเกรงใจ

เราต้องเปลี่ยนแปลงตนเองอย่างไรดีค่ะ

          ใครเคยเปลี่ยนแปลงตนเองสำเร็จแล้ว ช่วยบอกทีนะคะ  เครียดมากๆค่ะ