สวัสดีค่ะ

วันนี้ขอชวนคุยเรื่องความอายกับอาชีพหน่อยค่ะ

พอดีวันนี้ตอนพักเที่ยง เราไปกินก๋วยเตี๋ยวไก่ในซอยข้างออฟฟิศมา เป็นร้านข้างทาง โต๊ะตั้งอยู่บนฟุตบาธ ร้านนี้ปกติคนจะเยอะมาก
ลูกค้าแทบจะต้องบริการตัวเอง จดรายการอาหาร ตักน้ำดื่ม ยืนรอชามก๋วยเตี๋ยวตัวเองแล้วค่อยยกไปนั่งกินที่โต๊ะ ทำกันเองแทบทุกอย่าง ยกเว้นลวกก๋วยเตี๋ยวกับเก็บล้าง
เราเพิ่งไปกินร้านนี้ได้ไม่กี่ครั้ง แต่ทุกครั้งจะเจอป้าคนนึงมาคอยเก็บชาม เช็ดโต๊ะ แต่วันนี้เราไป ไม่เจอป้าคนนี้แล้ว เป็นป้าอีกคนที่ตัวเล็กๆมาแทน

พอเราได้ก๋วยเตี๋ยว เราก็ยกชามไปหาที่นั่ง เจอโต๊ะว่างอยู่ตัวนึง แต่ชามยังกองอยู่เต็ม เพราะคนก่อนหน้าเพิ่งลุกไปไม่นานเท่าไร เราก้ดันๆจัดๆให้มันมีที่ว่างวางชามได้ แล้วเราก้นั่งกินปกติ
สักพัก ป้าเค้าเดินมาเก็บชาม แล้วบอกว่าขอโทษนะหนู โต๊ะรกไปหมด เราก็บอกว่าไม่เป็ไร เข้าใจดีว่าคนเยอะ
แล้วป้าแกก็พูดต่อ. นี่ป้ามาช่วยเค้าเฉยๆ ความจริงป้าเป็นเมเนเจอร์อยู่ร้านสปาร์แถวนี้ เรางงๆ เลยถามว่า อะไรนะคะ
แกก็เลยอธิบายต่อว่า แกบอกให้ลูกน้องที่อยู่ว่างๆที่ร้านสปาร์มารับจ๊อบช่วยเก็บชามเช็ดโต๊ะที่ร้านก๋วยเตี๋ยวนี้ ให้เอาเวลางานมาหาตังค์เพิ่ม เพราะแกเห็นว่าลูกน้องอยู่ร้านสปาร์ก้ว่าง ไม่มีไรทำ ให้มาหาเงินเพิ่มดีกว่า ปรากฏว่าลูกน้องมาทำได้แป๊บเดียวก็กลับไปบอกว่า ไม่ทำแล้ว อายสายตาคน

เราฟังแล้วเราก็งงนะคะ ว่าจะอายทำไม เราเลยบอกป้าไปว่า ไม่เห็นต้องอายเลย แม่หนูเป็นภารโรง หนูยังไม่อายเลย แกก็บอกว่า ใช่ ไม่รู้จะอายทำไม แล้วจะหาตังค์ยังไง
พอดีป้าแกรีบ แกเลยแวบไปก่อน (เรากะจะเม้าต่อแล้วเชียว55)


โดยส่วนตัว เราทำงานพิเศษมาหลายแบบ เพราะที่บ้านไม่ชอบให้อยู่บ้านเฉยๆตอนปิดเทอม (จริงๆครอบครัวเราไม่ลำบาก  นับว่าสบายเลยด้วยซ้ำ ถึงแม่จะเป็นภารโรงก็ตาม เพราะครอบครัวฝั่งพ่อเราช่วยดูแลค่ะ) เราเลยถูกกระตุ้นปนผลักไสให้ทำงานทุกครั้งที่ปิดเทอม งานที่เราเคยทำมีทั้งแคชเชียร์ คีย์ข้อมูล คอลเซ็นเตอร์ แล้วก็เคยไปช่วยน้าขายก๋วยเตี๋ยว ทั้งลวก เสิร์ฟ เก็บโต๊ะ ล้างจาน
แล้วตอนอยู่มัธยม. เราก็ไปช่วยแม่ทำงานภารโรงหลังเลิกเรียน เพราะโรงเรียนอยู่ใกล้ที่ทำงานแม่ค่ะ แต่เราก็เฉยๆนะ ไม่ได้อายอะไร

เลยได้เรื่องเก็บมาถามกัน ว่ามีอาชีพสุจริตอาชีพไหนที่คิดว่าน่าอายมั้ยคะ