ขอให้คำแนะนำในฐานะคนที่เคยเลิกกับแฟนมาแล้วหลายครั้งนะคะ ทุกครั้งเจ็บปวดมากๆ แต่สิ่งหนึ่งที่เราจะไม่ทำเลยหากตัดสินใจไปแล้วว่าเลิกกัน ไม่ว่าจะเค้าทิ้งเรา หรือเราทิ้งเค้า นั่นคือ "ห้ามโทรหาเค้า หรือติดต่อไปหาเค้า ไม่ว่าจะเป็นทางไหน"
ถ้าจะตัดแล้ว แบบเอาให้ทำใจได้จริงๆ ต้องตัดบัวไม่ให้เหลือใยค่ะ เราใช้วิธีที่แบบเป็นเพื่อนกันได้ คุยกันได้ไม่ลงจริงๆ
ส่วนใหญ่ถ้าเลิกกันไปแล้วต้องห่างไปเลยหลายปีกว่าจะกลับมาคุยกันแบบเพื่อน หรือคนรู้จักได้อีก

ขั้นตอนที่สองหลังจากเลิกติดต่อกับแฟนเก่าไปแล้ว จากนั้นก็คือขั้นตอนของการเยียวยาตัวเราเองค่ะ ทุกๆคนจะมีวิธีที่เหมาะกับตัวเองแตกต่างกันไป อย่างเรา เราใช้วิธีคุย ระบายกับเพื่อนสนิท คนสนิท กับแม่ คือถ้าเหงาก็ระบายออกไป ทรมานก็ระบายออกไป หรือเขียนไดอารี่ระบายมันลงไปว่าวันนี้เราเจ็บปวดยังไงบ้าง ทำไปทุกวันค่ะ ถ้าอยากร้องไห้ก็ร้องในห้องน้ำ ในห้องนอน ไม่ต้องไปกดเก็บมันไว้ บางทีที่เราคิดถึงแฟนเก่าช่วงแรกๆ เราก็ร้องค่ะ ระบายจนเราไม่มีน้ำตา มันทำให้รู้สึกดีขึ้นได้จริงๆ

ขั้นตอนที่สาม คือขั้นตอนของการเปลี่ยนความคิดค่ะ เราเข้าใจดีว่า ขั้นตอนนี้ยากมากๆ หากเลิกกันด้วยดี มีแต่ความทรงจำดีๆจะยิ่งยากหนักเข้าไปอีก แต่ยากแค่ไหนก็ต้องทำได้ค่ะ เราเคยทำได้มาแล้ว เชื่อว่าคุณต้องทำได้ค่ะ ^^ เราต้องเปลี่ยนความคิดที่เรารู้สึกว่าตัวเราไม่มีค่า หรือคำถามว่าทำไมๆๆๆ ทำไมต้องเลิกกัน ทำไมไม่ได้รักกันไปจนถึงวันตาย ฯลฯ ให้เปลี่ยนความคิดพวกนี้ไปเป็นว่า เราตือคนที่มีค่ามาก และที่ต้องเลิกกัน เพราะเราไปกันไม่ได้ เค้าไม่ใช่สำหรับเรา ถ้าเค้ารักเราจริงๆ เค้าจะทิ้งเราทำไม เค้าจะยอมเลิกกับเราทำไม ไม่ใชหรอก คนๆนี้ไม่ได้รักเรามากพอที่จะต่อสู้เพื่อมีเราไว้กับเค้า เราควรเลิกคิดถึงอดีตได้แล้ว ตอนนี้ปัจจุบันคือเราไม่มีเค้าและต้องอยู่ต่อไปให้ได้ เหมือนก่อนตอนที่จะเจอเค้า..... ขั้นตอนนี้ค่อนข้างยากและใช้เวลาสักพักค่ะ กว่าจะทำได้ แต่ถ้าจบกันไม่ดีจะทำได้เร็ว อย่าไปคิดถึงความทรงจำดีๆให้มากมายค่ะ ไม่มีประโยชน์จริงๆ อย่าไปอาฆาตแค้น ไปโกรธเคืองสิ่งที่เค้าเคยทำร้ายเราไว้ ให้ลืม เลิกคิดไปให้หมดทั้งเรื่องดีและเรื่องร้าย เชื่อเราค่ะ

ขั้นตอนสุดท้าย "เอาความรักกลับมาให้คนที่เค้ารักเรา และเรียนรู้ที่จะรักตัวเองอีกครั้ง" นั่นคือพ่อแม่ และคนในครอบครัวของเราค่ะ นานแค่ไหนแล้วที่เราดูแลแต่คนรัก นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้ทำสิ่งดีๆหรือใช้เวลากับครอบครัวเราเลย เพราะเราให้ความสำคัญแต่กับแฟน... เราเคยเป็นคนที่ติดแฟนมาก แฟนคือที่หนึ่งในชีวิตของเรา(ในสมัยก่อนนะ) แต่ตอนนี้คนที่เป็นที่หนึ่งและสำคัญที่สุดคือแม่ของเราและพี่ชายเราค่ะ เพราะคนในครอบครัวคือคนที่รักเรามากที่สุด วันที่เราถูกคนรักทิ้ง คนที่ห่วงเราที่สุดคือคนในครอบครัว เอาเวลาที่เคยให้แฟนมานวดขาให้แม่ ทำกับข้าวกับแม่ ดูทีวีกับแม่ โทรหาคุยกับแม่ นอนหนุนตักแม่ พาแม่ไปกินข้าว ซื้อกับข้าวมาให้แม่กิน ฯลฯ เชื่อเราเถอะค่ะว่าแม่รักเรามากที่สุด หากยังมีโอกาสดูแลเค้า ดูแลให้ดีที่สุดนะคะ แฟนจะมีเมื่อไหร่ก็มีได้ แต่แม่ของเรามีคนเดียว อย่าเอาหัวใจและร่างกายเรามาทรมานค่ะ พ่อแม่เลี้ยงเรามาก็หวังให้เรามีความสุขไม่ใช่ทุกข์ใจเพราะคนอื่นที่ไม่ได้ให้กำเนิดเรามา เชื่อเราค่ะ หากคุณทำตามที่เราบอก คุณจะดีขึ้นมากๆ หากยังขาดกำลังใจก็ให้เดินเข้าไปกอดแม่ค่ะ รับรองว่าไม่มีใครรักเราได้เท่าแม่เรา ความรักที่ไม่มีใครเทียบเทียมได้ ^^

หวังว่าจะเป็นประโยชน์นะคะ อยากให้อ่านแล้วมีกำลังใจขึ้น เราเข้าใจคุณค่ะว่ามันเจ็บปวดแค่ไหน แต่สักวันมันจะเป็นแค่เรื่องเล็กๆในชีวิตค่ะ สู้ๆนะคะ อดทนรอวันฟ้าใสนะ